Κάποια στιγμή κατέληξα στο ότι όπως όλους έτσι κι εμένα με επηρέασαν οι αλληλοεπιδράσεις των DNA μου/με τα γονίδια, του οικογενειακού περιβάλλοντος και του σογιού μου, των γειτονόπουλων, συμμαθητών και πιο πολύ κάποιων συμμαθήτριών μου και φίλων μου. Και φυσικά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα των χρόνων '60-'70, που όπως υποστήριξαν διάφοροι περπατημένοι τύπου που τους εκτιμούσα και τους παρακολουθούσα με προσοχή, εξέπεμψαν μια ξεχωριστή λάμψη και όχι μόνο στην Ελλάδα.
Να πούμε κι ένα τελευταίο. Οι τρόποι που μας επηρεάζουν πράματα και θάματα, ορατά και αόρατα, στον ύπνο μας και στον ξύπνιο μας είναι μυστήριοι, τεθλασμένοι, με ασυνέχειες και συνέχειες, συχνά ακατανόητοι και μοναδικά σύνθετοι και σχεδόν πάντα στο ξεκίνημά μας ότι μας φτιάχνει συμβαίνει πιο πολύ ερήμην μας. Μεγαλώνοντας μία ενδοσκόπηση μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τα πως και τα γιατί της ζωής μας, κι αυτό παίζει να μας φωτίσει και το από που ερχόμαστε και που πάμε στη ζωή και στον κόσμο. Στην ουσία μιλάμε για μία από τις κλασσικές κινήσεις κτισίματος της αυτογνωσίας μας, που όσο πιο βαθιά και πλατιά είναι αυτή, λένε οι σοφοί ότι τόσο καλύτερους ως προς αυτό που θέλουμε/ψάχνουμε μπορεί και να μας κάνει.
Τώρα, ανάμεσα στα 30 μου και τα 40 μου άρχισα να ψάχνομαι σε διάφορα νέα πεδία και της ζωής και των γραμμάτων και τεχνών. Εκείνα τα χρόνια διάβασα και συγγραφείς που ήταν έξω από τις μέχρι τότε επιλογές μου. Με λίγα λόγια ανοίχτηκα, και άλλαζα σχεδόν στα τυφλά στην αρχή. Για πέντε από αυτούς που διάβασα, για πέντε Έλληνες, κατέληξα με τα χρόνια ότι και επειδή φχαριστιόμουνα τα γραφτά τους μάλλον έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πνευματική και αισθητική μου διαμόρφωση. Γι'αυτούς τους πέντε είχα γράψει αναλυτικά στη Σταγόνα τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής της, εκεί γύρω στο '13-'14.
Αναφέρομαι στους Χρήστο Βακαλόπουλο (Αθήνα, 1956-1993), Άγγελο Ελεφάντη ( Ευρυτανία, 1936 - Αθήνα, 2008), Κωστή Παπαγιώργη ( Νεοχώρι Υπάτης, 1947-Αθήνα, 2014), Στέλιο Ράμφο ( Αθήνα, 1939) και Βασίλη Καραποστόλη ( Αθήνα, 1951). Δύο από αυτούς, ο Βακαλόπουλος και ο Παπαγιώργης, ήταν φίλοι και συμπότες σε μπαρ, σε ταβέρνες και σε λαϊκά κέντρα. Ο καθηγητής Ράμφος στο Παρίσι ήταν για ένα διάστημα επιμελητής του νεαρού τότε φοιτητή Παπαγιώργη. Τέλος με επηρέασε και ένας ακόμα εξαιρετικός γραφιάς, ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος (Ζάκυνθος, 1959), ο εκδότης τoυ lifo, αλλά αυτός βασικά είναι αρθρογράφος. Το ωραίο μ'αυτόν ήταν ότι τον πρωτοδιάβασα το '83 στη Θεσ/νίκη στο περιοδικό του Ελεφάντη "Πολίτης", σε μια κριτική του για το πολύ καλό φιλμ του Κόπολα "Ο αταιρίαστος", και από τότε τον πήρα στο κατόπιν.
Τι παίζει τώρα με τον Χρήστο Βακαλόπουλο; Μετά από μια θεατρική παράσταση τον χειμώνα στο Εθνικό του μυθιστορήματός του "Η γραμμή του ορίζοντος", νέοι άνθρωποι άρχισαν να τον ανακαλύπτουν και όλη αυτή η κίνηση πήρε τη μορφή χιονοστιβάδας. Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί τα γραφτά μου από την αρχή μου άρεσαν ιδιαίτερα μιας και συνδύαζαν με έναν στοχαστικό και ανάλαφρο τρόπο τα μέσα μας με τα έξω μας, τις επιθυμίες μας με τις ανάγκες μας, τη ζωή μας με τον πολιτισμό μας, αυτά που βρίσκουμε και όσα χάνουμε. Κι όλα αυτά πιστεύω ότι βοήθησαν να φτιάξουν αρκετοί της γενιάς μου σπυρί σπυρί το μονοπάτι τους με την προσδοκία τότε να μας βοηθήσει όχι μόνο να φτάσουμε στο είναι μας αλλά και αν έχουμε την δύναμη και την τύχη να το ολοκληρώσουμε. Όσο για το "Η γραμμή του ορίζοντος", το είχα θεωρήσει το καλύτερο μυθιστόρημα που διάβασα μες τη δεκαετία του '90 και το είχα χαρίσει με το καλημέρα σας το '91 σε πεντέξι καλούς φίλους. Όλοι εκείνη την εποχή το είχαν βρει εξαιρετικό.
Πατώντας ΕΔΩ θα εμφανιστεί το άρθρο του Νίκου Ζώη «Νέοι άνθρωποι αγοράζουν τα βιβλία του Βακαλόπουλου δυο-δυο».
Και ΕΔΩ ένα ντοκιμαντέρ του Σταύρου Καπλανίδη που προβλήθηκε to 2007 με τον τίτλο "Play it again Χρήστο"
Κι ΕΔΩ μία συζήτηση με τον Γιάννη Μπακογιανόπουλο πάνω στη ταινία του Βέντερς "Lightning Over Water"
Κι ΕΔΩ στοιχεία από τη ζωή και το έργο του Χρήστου Βακαλόπουλου στη Βιβλιονέτ