Λέω - υποθέτω δηλαδή- ότι θα είναι όλα καλύτερα, όταν ο Έλληνας χριστιανός πάψει να ταυτίζει την ορθοδοξία με το έθνος και το συλλογικό μας βίο και όταν όσοι-ες δεν θρησκευόμαστε, αφήσουμε πια στην άκρη τη φαντασίωση ότι νιώθουμε την πνευματικότητα του Πάσχα επειδή μας συγκινούν κάποιοι στίχοι από τους Ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας ή επειδή αυτές οι μέρες μάς θυμίζουν παλιές συγκινήσεις.
Είμαστε εντέλει εκδρομείς (ακόμα κι όταν δεν πάμε πουθενά εκτός πόλης) και δεν έχει νόημα να μιμούμαστε άτσαλα τους γηγενείς της πίστης. Ο σεβασμός αρχίζει πάντα από την αληθεια, από την αποδοχή του διαφορετικού ορίζοντα νοήματος.