Στα 8 μου πήγαμε στην Παπαδιαμαντοπούλου και Βασιλίσσης Σοφίας, επιτέλους χωρίς παππούδες, γιά 2 χρόνια, μέχρι που αγοράστηκε το "πατρικό" στην Στρατιωτικού Συνδέσμου και Λυκαβηττού. Το σπίτι που, με διακοπές και φευγιά και επιστροφές, έζησα τα περισσότερα χρόνια και πάντα θεωρούσα την βάση μου.

13 χρόνια αργότερα μετακόμισα στο Λονδίνο, σε ένα πολύ δύσκολο συγκοινωνιακά σπίτι στο μακρυνό Mill Hill, που όμως ήταν το πρώτο κατάδικό μου και το υπερασπίστηκα σθεναρά. Μέχρι που βρήκα το τέλειο φοιτητικό σπίτι στην Chalcot Gardens, στο ημιϋπόγειο του εκδότη του Jonathan Cape και της συζύγου του, κριτικού εστιατορίων στην μεγαλύτερη ταμπλόϊντ της εποχής. 2,5 χρόνια, ίσως τα σημαντικότερα της διαμόρφωσής μου. Παντρεμένος και με κομμένη την υποτροφία μου, βολόδερνα μετά ανάμεσα στο Παρίσι (κάποιους μήνες στην Boulevard Baumarchais 4 και ένα καλοκαίρι στην Rue des Archives, ταίζοντας την γάτα μιάς φίλης της γυναίκας μου, που έλειπε ως εκπαιδευτικός ολόκληρο 3μηνο στην Ελλάδα) και την Lambolle Road, στο Belsize Park, όπου συγκατοίκησα γιά πρώτη φορά με Έλληνες φοιτητές, που ακόμη είναι αγαπητοί φίλοι.

Γυρίζοντας βρήκαμε με την τότε γυναίκα μου ένα ερείπιο στην Φωκίωνος Νέγρη 7, σε μιά πανέμορφη πολυκατοικία του 1930, επί χρόνια κατειλημμένο από  άστεγους. Με προσωπική δουλειά μηνών το αποκαταστήσαμε ξαναβάφοντας τους μαύρους (!) τοίχους άσπρους και εξαφανίζοντας το γκραφίττι με τις νεκροκεφαλές. Έγινε πανέμορφο - εκεί κατάλαβα την έκφραση "κάναμε το σκατό μας παξιμάδι". Πολεμικό Ναυτικό, ιδιαίτερα αγγλικών γιά να ζήσουμε. 3 χρόνια μετά πήγαμε στην Ιουλιανού, πάνω ακριβώς από την Αλκυονίδα, ένα άθλιο διαμέρισμα με έναν φωταγωγό-κηπάκι, που οι φίλοι, λόγω του ύφους του σινεμά, αποκαλούσαν "Περεστρόϊκα Gardens". Ακολούθησαν 2,5 χρόνια στο Ναύπλιο, σε  ένα μπάνγκαλοου στο δάσος προς Καραθώνα και μετά σε ένα ρετιρέ με τζάκι στην Χαριλάου Τρικούπη και Καλλιδρομίου, στην αρχή της περίφημης λαϊκής. Εκεί τα πρώτα 2 χρόνια σημαδεύτηκαν από τους θανάτους των γονιών μου και το διαζύγιό μου. Κι όμως έμεινα και 2 ακόμη χρόνια χωρισμένος, σχεδόν χωρίς έπιπλα και με άδεια δωμάτια, μέχρι που ανακαίνισα το "πατρικό" και έμεινα τα επόμενα 8 χρόνια πάλι σ' αυτό. Μετά αγοράστηκε η Πλάκα με το ταρατσάκι της και μέχρι να ανακαινιστεί εκ βάθρων, έμεινα και ένα 8μηνο στην Πλατεία Μαβίλλη.

17 σπίτια δεν είναι και λίγα. Το ότι μένω στο τωρινό μου σπίτι ήδη 18 χρόνια μου κάνει τεράστια εντύπωση. Το ξεχρέωσα φέτος, αλλά αντί γιά ασφάλεια, αισθάνομαι και μιά μικρή αγκύλωση. Μάλλον θα είναι της ηλικίας, Δεν εξηγείται αλλιώς. Αν και ακόμη σφυρίζω όταν ανεβαίνω πάνω-πάνω γιά να ποτίσω και βλέπω τον αιώνιο Βράχο δυό δρασκελιές μακρυά μου. Maybe this is the sweetest of them all. Αλλά και πάλι... maybe not.