Με μια έννοια, αυτό το καλοκαίρι έγινε ορατή μια παράλληλη κοινωνία ενδιαφέροντος για την ανακούφιση του δημόσιου χώρου από την κερδοσκοπική υπερεπέκταση. Ποιο είναι το ενδιαφέρον; Ότι οι άνθρωποι μπορούν να δρουν από κοινού αν και τους χωρίζουν σημαντικά θέματα. Μέχρις ενός σημείου φυσικά. Στην Ελλάδα της δεκαετίας του 2010 το κινηματικό υπέφερε από τεράστιες απλουστεύσεις και έλξη προς τη βία, μέρος της οποίας ήταν η ρητορική ωμότητα και η προσωποποίηση του μίσους. Στη χώρα του 2023 μπορεί να ωριμάζει μια νέα κοινωνική συνείδηση μέσα από το βίωμα των προβλημάτων που συχνά είναι ισχυρότερο από τις κομματικές στρατεύσεις.
Μια μικρή αισιοδοξία επιτρέπεται από τη στιγμή που οι παλιότερες μερίδες (εκσυγχρονιστικές, συντηρητικές, ριζοσπαστικές) δεν κινούνται συντεταγμένα αλλά μετασχηματίζονται μέσα στην εμπειρία και τη δοκιμή καινούριων υποθέσεων.
Ο πίνακας είναι της Χριστίνας Φοίτου
