Δεδομένα από την πρόσφατη τραγωδία της δολοφονίας του νεαρού οπαδού της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια που συνέβη κατά την διάρκεια των επεισοδίων μεταξύ μελών της Bad Blue Boys οπαδών της Δυναμό Ζάγκρεμπ με την βοήθεια οπαδών του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, μια μέρα πριν να γίνει το ματς.

Δεδομένο: Η Ντιναμό Ζάγκρεμπ: ένας σύλλογος με συνδέσμους οργανωμένων με σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό την ακροδεξιά, τον φασισμό και φιλικές σχέσεις με μερίδα οπαδών του Παναθηναϊκού, κόντρα στην ΑΕΚ που έχει σαφώς ας πούμε αριστερά "πιστεύω". Η ίδια συλλογιστική και στην κλήρωση του Παναθηναϊκού με την Μαρσέιγ, ενός συλλόγου με ενεργούς αντιφασίστες υποστηρικτές, «αδελφοποιημένους» με εκείνους της «Ένωσης».

Αναμενόμενη ήταν και η απόφαση της UEFA λίγες ημέρες μετά την κλήρωση, να κρίνει και τις δύο αναμετρήσεις ως υψηλού κινδύνου και να απαγορέψει τους φιλοξενούμενους οπαδούς. Οι ιδεολογικές διαφορές και οι αδελφοποιήσεις συνέθεταν ένα εκρηκτικό κράμα που «μύριζε» βία.

Κι όμως οι Κροάτες έφτασαν στη Νέα Φιλαδέλφεια, έπειτα από ένα ταξίδι 1500 χιλιομέτρων που έκαναν ως την Ελλάδα χωρίς να τους σταματήσει κανείς. Αποτέλεσμα ένας νεκρός, πολλοί τραυματίες και εκατοντάδες κατατρομοκρατημένοι πολίτες που τους συνάντησαν στο δρόμο τους

Ποιοι θρέφουν αυτό τον χουλιγκανισμό με ευδιάκριτα πια φασιστικά χαρακτηριστικά; Νομίζω ότι δύσκολο είναι να αμφισβητηθεί ότι αυτοί είναι το κράτος, οι ομάδες, και τα ΜΜΕ που πολλές φορές κάνουν "πλάτες" σ'αυτόν τον νεαροκόσμο, μιλώντας για "υπέροχους λαούς". Δυστυχώς, εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι οι πραγματικοί οπαδοί, ιδίως των μεγάλων ομάδων, είναι μειοψηφία. Ποιος αμφιβάλλει όμως ότι η πλειονότητα ή είναι μέλη εγκληματικών οργανώσεων ή είναι συμπαθούντες, που δεν ενδιαφέρονται για ομάδες και εμβλήματα, παρά πηγαίνουν στα γήπεδα μόνο και μόνο για να ταΐσουν το δολοφονικό "εγώ" τους; Ναι, μιλάμε όχι για φιλάθλους, αλλά γι'αυτούς που η όποια ομάδα είναι πρόσχημα για να συμμετέχουν σε βίαιες συμπλοκές.

Πάντα υπάρχει, ιδιαίτερα σε καταστάσεις που ξεφεύγουν και παίζονται ζωές, το καίριο ερώτημα κι αυτό έχει να κάνει με τις συνθήκες που γεννούν ακραίες συμπεριφορές που απειλούν τη ζωή των πολιτών. Όλοι γνωρίζουμε ότι την ευθύνη για να βελτιωθούν αισθητά και γρήγορα οι κοινωνίες την έχει κατά κύριο λόγο το πολιτικό προσωπικό της κάθε χώρας. Αυτοί κρατούν μαχαίρια κι πεπόνια και στην τελική, όπως δικές τους αποφάσεις ή παραλείψεις δημιουργούν τα όποια κοινωνικά αδιέξοδα, έτσι και δικές τους αποφάσεις μπορούν αν θέλουν να βελτιώσουν τα πράματα. 

Στη συγκεκριμένη περίπτωση τώρα, με τον θάνατο του Μιχάλη, καίνε οι ερωτήσεις που προκύπτουν από τα δεδομένα της στάσης της αστυνομίας: Ποιος είναι δυνατόν να έχει αντίρρηση ότι οι ευθύνες της διοίκησής της αλλά και των πολιτικών προϊσταμένων της, είναι πολύ ευδιάκριτες; Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά: γιατί η Ελληνική Αστυνομία επέτρεψε στους οπαδούς τους Ντιναμό Ζάγκρεμπ να προσεγγίσουν το γήπεδο της ΑΕΚ και να κάνουν όσα εγκληματικά έκαναν; Γιατί δεν έδρασαν νωρίτερα, ενώ είχαν ήδη την πληροφόρηση, ακόμα και από το Μαυροβούνιο που τους κατέγραψε, ότι έρχονται στην Ελλάδα;

Ένα σωστό και σύγχρονο κράτος τι πρέπει να κάνει; Δεν οφείλει να προστατεύει τον πολίτη από όλες τις συμμορίες που χρησιμοποιούν τη βία για να περνάει το δικό τους, είτε είναι οπαδός είτε όχι; Και όχι να δρα μονίμως εκ των υστέρων όπως η περίπτωση με το φόνο στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Το θέμα είναι πως όλοι αυτοί που αλωνίζουν μέσα και έξω από τα γήπεδα, ξέρουν ότι δεν θα βρουν μπροστά τους ένα κράτος που θα έχει λάβει όλα εκείνα τα μέτρα σε κάθε επίπεδο ώστε αν προκαλέσουν οτιδήποτε θα πληρώσουν ακριβά όλες τις παρανομίες τους. Αν δεν βρεθούν κάποιοι εκλεγμένοι πολιτικοί για να αλλάξουν αυτήν την κατάσταση και προληπτικά και όταν βρίσκεται στη βράση, τότε οι συμπλοκές και οι δολοφονίες θα βρίσκονται μονίμως στην ημερήσια διάταξη. 

Όσο για το παιχνίδι του ποδοσφαίρου, τι να πεις; Γι'αυτό φαίνεται ότι ελάχιστοι νοιάζονται. Ελάχιστοι από αυτούς που πηγαίνουν στα γήπεδα, που ούτως ή άλλως στην χώρα μας είναι πολύ λίγοι, όταν στις άλλες χώρες τα γήπεδα γεμίζουν. Ελάχιστοι αυτοί που έχουν μία διάθεση να απολαμβάνουν τους αγώνες μέσα σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα στις εξέδρες. Φαντάζομαι όμως ότι υπάρχουν πολλοί που δεν πλησιάζουν χρόνια τώρα στα γήπεδα έτσι όπως έχουν μετατραπούν σε πεδία μάχης και καταλαβαίνουν ότι κινδυνεύει η ζωή τους.

Είναι πάντως θέμα γιατί οι ιδιοκτήτες των ομάδων υποστηρίζουν με χίλιους άμεσους και έμμεσους τρόπους αυτούς που πηγαίνουν στα γήπεδα κρατώντας καδρόνια με καρφιά και μαχαίρια και δεν ανοίγονται σε όλους εκείνους που αγαπούν το παιχνίδι του ποδοσφαίρου.

Είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό θέμα για όλους μας, με δεδομένο μάλιστα ότι οι ιδιοκτήτες των μεγάλων ομάδων είναι και ιδιοκτήτες ΜΜΕ και διάφορων μεγάλων εταιρειών και επιχειρήσεων. Στο ερώτημα, που δεν έχω δώσει ακόμα απάντηση, είναι πως σε αρκετές άλλες χώρες σ'αυτό το θέμα της ποδοσφαιρικής βίας και της ποιότητας των παιχνιδιών, τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα από εμάς, όταν κι εκεί οι μεγαλοπαράγοντες είναι εξ ίσου διαπλεκόμενοι με το πολιτικό σύστημά τους. Όταν κι εκείνοι, όπως και οι δικοί μας, τρελαίνονται για γόητρο και ισχύ, για όλο και περισσότερο γόητρο, για όλη και περισσότερη ισχύ. Κάπου όμως διαφέρουν γιατί τα αποτελέσματα είναι διαφορετικά. Αυτό το κρίσιμο "κάπου" αν το εντοπίσουμε και το δουλέψουμε ίσως μας ανάψει πράσινο φως για να γίνουν καλύτεροι και η χώρα και οι πολίτες. Και θα'ναι κρίμα μεγάλο αν χαθεί αυτή η ευκαιρία για να μην προκύψει κι άλλος Άλκης κι άλλος Μιχάλης.