Κι άν κάτι με ενθουσίασε στο καλό άρθρο της Ελβίρας Κρίθαρη* στην Καθημερινή, είναι η διακριτική περιγραφή της διαδικασίας της μάθησης των ελληνικών και της ελληνικής ιστορίας. Από την ανάμνηση της Αφρικανικής φύσης και την φρίκη των Αφρικανικών εμφυλίων στο θρανίο, όπου ο Ντέμπα πιό πολύ εντυπωσιάστηκε που η Αντιγόνη δεν ήθελε να αφήσει τον αδελφό της νεκρό στα όρνια (φωνάζοντας εκείνη την ημέρα "Αντιγόνη yeah!") ή που τον συντάραξε στην ιστορία του Πόντου και της Μικρασίας το κάψιμο των χωριών και οι διωγμοί των αθώων. Πόσους κύκλους συμπτώσεων να χωνέψει κανείς σε ένα παραμύθι.
Να είναι καλά ο νεαρός φοιτητής, να παραμείνει αξιαγάπητος και να μπορέσει να στήσει μιά ζωή που θα τον κάνει ευτυχισμένο. Και να μπορέσει ίσως κάποτε να μεταφέρει την εμπειρία του στο ελληνικό σύστημα υποδοχής. Αυτοί οι θαυμαστοί καινούργιοι Έλληνες πρώτης γενιάς να βοηθηθούν στο "αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα".
* Ελβίρα Κρίθαρη : Η μεγάλη διαδρομή του Ντέμπα από το Μάλι στη Φιλοσοφική Αθηνών
