Να προσθέσω επίσης πως πρώτα διάβασα το "Αστείο" του και ήταν τότε που είπα ότι έχει ενδιαφέρον αυτός ο τύπος και θα τον παρακολουθώ. Το μέγαλο μπαμ έγινε με την "Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι"(1984), που έδεσε και πολιτικά και ερωτικά και ποιητικά με την Άνοιξη της Πράγας τo '68, αυτής της τελευταίας ελπίδας για έναν σοσιαλισμό με δημοκρατικό και ανθρώπινο πρόσωπο, που την τσάκισαν τα σοβιετικά τανκς.
Όλα τα βιβλία του που ακολούθησαν και γράφτηκαν στην Γαλλία όπου ζούσε από το 1975, αντλούσαν όχι μόνο από τις έντονες φωτοσκιάσεις της Ευρώπης αλλά και από τις γκρίζες ζώνες της του φευγαλέου, τις σχεδόν αόρατες για τους πολλούς και που εμμονικά τις σκάλιζε για να φτιάξει στην καρδιά τους ακόμα ένα ξέφωτο. Ξέφωτα ως άλλα παράθυρα με θέα, απ'αυτά που σε καλούν να πάρεις κι εσύ μέρος στο να τα κάνεις πραγματικά, όμορφα και προσιτά, ξέφωτα από αυτά που μπορούν να προσφέρουν βαθιές ανάσες σε όλους. Και μας προκαλούσαν ιδιαίτερα εκείνη την περίοδο που τα βιβλία του γεννούσαν συζητήσεις στις παρέες μου. Να ζήσουμε και είμαι σίγουρος ότι θα σε θυμόμαστε στα κρίσιμα της τέχνης και της ζωής αγαπητέ Μίλαν Κούντερα.
Για όποιον ενδιαφέρεται
πατώντας ΕΔΩ θα εμφανιστούν στη βάση της Βιβλιονέτ, στοιχεία του βίου του Κούντερα και παρουσίαση των βιβλίων του που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά.
ΕΔΩ το αφιέρωμα της Καθημερινής
ΕΔΩ το άρθρο της Νόρας Ράλλης στην Εφημερίδα των Συντακτών
κι ΕΔΩ το αφιέρωμα της Le Monde.