Κάτω στου Φάγκου το φαράγγι κυλάει ακόμα τ’ αέναα νερά του ο Αχελώος και στη Μεσούντα, πάνω στα Τζουμέρκα, πετάν χλωρά κλαδιά τ’ αρχαία δέντρα, ζουζούνια, μέλισσες, πουλιά, ανθίζουν πάλι νηπενθή τ' αγριόχορτα στης ερημιάς τα βράχια.
Τα καλοκαίρια διαστέλλονται, ζεστά, όλο και πιο ‘λαφριά τα ρούχα, οι συνειδήσεις, τα μυαλά, στα γουναράδικα τομάρια ξεφτισμένα, λόγια, λόγια κενά, και πως ν’ αντισταθούν στη λήθη, καπετάνιο;
Πίκρα.
Άδειο το βλέμμα σου απορεί, ασώματο, βουβό, στραμμένο αλλού. Δεν έχει αδιέξοδα η ζωή, πάντα μπροστά τραβάει να σωθεί, αμείλικτη, ξεγράφει πίσω της οχλοβοές, υποκρισίες, εγωισμούς, ιδεολογίες, συναισθηματισμούς κι ανοησίες.
Σ.Δ. Ο Αρης Βελουχιώτης, κατά κόσμον Θανάσης Κλάρας, γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου του 1905 στην Λαμία και απεβίωσε στις 16 Ιουνίου του 1945 στου Φάγκου το φαράγγι, στην Άρτα.