Σε ένα τραπέζι που πλουσιοπάροχα θα στρωθεί , για  δυο μέρες, στον Πολυχώρο «Κώστας Κωσταράκος ,στα Καμίνια και θα αποζητά, όχι να ερεθίσει την παλέτα σας και να χορτάσει την πείνα σας, αλλά να  κεντρίσει  τα μικρά γκρίζα εγκεφαλικά κύτταρα όλων μας, πριν αυτά καταστραφούν τελείως.

Θα χαρούμε λοιπόν πολύ να σας δούμε , αλλά ακόμα περισσότερο, να σας ακούσουμε.

Γι’ αυτό κλείστε την τηλεόραση κι ελάτε να περάσουμε μαζί τα δυο απογεύματα. 

Η εκδήλωση αυτή αποτελεί μια ευκαιρία για το κοινό να συμμετάσχει  σε ένα πολιτιστικό γεγονός πού το θέμα του αφορά την καθημερινότητά της ελληνικής κοινωνίας. Να γνωρίσοει όψεις της κρίσης πού το αφορούν άμεσα και παράλληλα να  αναζητήσει τρόπους και λύσεις  πού μπορούν να  απαλύνουν  τις δυσκολίες  της συμβίωσης  στην περίοδο των μνημονίων, να βάλει τις βάσεις για ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον.

Ας ρίξουμε και μια ματιά στο πρόγραμμα.

Το Σάββατο και την Κυριακή, όλοι όσοι επιθυμούν να δουν φωτογραφίες από την πραγματικότητά μας τα τελευταία χρόνια, μπορούν από τις 6μ.μ έως 10μ.μ να δουν και να σκεφτούν τις φωτογραφίες του Δημήτρη Θεοδόση με τίτλο το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΟΚ. Αξίζει άραγε να αναρωτηθούμε τι περισσότερο είναι δυνατόν να προσφέρουν αυτές οι φωτογραφίες σε όσους με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο ζουν με τη θηλιά στο λαιμό; Ποιο το νόημα άνθρωποι που είναι σε ελεύθερη πτώση να πάνε να δουν μια τέτοια έκθεση; Και οι υπόλοιποι, που στραβά κουτσά τα φέρνουν βόλτα, τι προσδοκούν να τους προκύψει από την ενατένιση αυτής της έκθεσης;

Το Σάββατο, στις 7μ.μ θα γίνουν τρεις ομιλίες και κατόπιν θα είναι διαθέσιμοι οι ομιλητές για συζήτηση. Το θέμα των ομιλιών είναι το « ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ». Ο πρώτος ομιλητής είναι ο γνωστός δημοσιογράφος και διαχειριστής της ιστοσελίδας tvxs, Στέλιος Κούλογλου. Ο δεύτερος, είναι ο Μάκης Λώλος, πρόεδρος των Ελλήνων φωτορεπόρτερ. Και ο τρίτος ομιλητής είναι ο Πειραιώτης καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Μιχάλης Σπουρδαλάκης.

Η αλήθεια είναι πως η λέξη αλληλεγγύη παίζει πολύ τα μνημονιακά χρόνια, ιδίως στους χώρους της Αριστεράς. Φυσικό είναι, διότι αυτές τις δύσκολες εποχές προσπαθούν οι άνθρωποι που αγωνίζονται μέσα από τις γραμμές της να στήνουν, κατά προτεραιότητα σε εθελοντική βάση, δίκτυα βοήθειας αναμεταξύ τους, μα πιο πολύ στραμμένα προς όλους εκείνους τους συνανθρώπους τους που έχουν μεγάλη ανάγκη στα στοιχειώδη της επιβίωσής τους. Τα δίκτυα αλληλεγγύης είναι ένας από τους πανάρχαιους τρόπους που εξυφαίνουν οι άνθρωποι όλων των εποχών και σε όλες τις κοινωνίες όταν αυτές περνούν δύσκολες ώρες και προφανώς δεν τα μονοπωλεί η Αριστερά. Απλά τους δυο τελευταίους αιώνες ο χώρος της είναι μαζικά ο πιο διαθέσιμος για συλλογικές πράξεις και αγώνες για το κοινό καλό, αν και αυτοί δεν έχουν πάντα τα επιθυμητά αποτελέσματα. Είμαι περίεργος πάντως για το τι μπορούν να μας πουν οι αξιόλογοι ομιλητές. Τι, πέρα από τα γενικόλογα και τα τετριμμένα, που όμως νάχει νόημα και να μεταδώσει στο κοινό μία έστω ελάχιστη ορμή για προσφορά και συλλογική δράση; Αυτό που έχω δει, σκεφτεί και εκτιμήσει αυτό το διάστημα είναι εκείνες οι πρωτοβουλίες που προσπαθούν να μεταδώσουν στους στριμωγμένους, στους χτυπημένους, αλλά και σε όσους θέλουν να προχωρήσουν λίγο πιο μπροστά λίγο πιο ψηλά, ένα μαχητικό πνεύμα ενεργητικότητας κι ευθύνης. Ίσως αυτή η πλευρά της αλληλεγγύης να πρέπει να αναδειχθεί αυτήν την εποχή.  

Ο Ρικάρντο Ταλέσνικ ( Μπουένος Άιρες, 1935) είναι άνθρωπος του θεάτρου. Ένα από τα καλύτερα θεατρικά έργα που έγραψε είναι η κωμωδία «Βαριέμαι». Αυτό το έργο θα παρουσιαστεί την Κυριακή στις 8.30μ.μ σε σκηνοθεσία Ελευθερίας Βερβέρη. Δεν ξέρω εσείς, αλλά παλιά που όλα ήταν πιο στρωμένα και βατά, βαριόμουνα που και που. Τώρα που το παρόν είναι όλο δυσάρεστες εκπλήξεις και το μέλλον άδηλο, σπανίως βαριέμαι. Επίσης, άνθρωποι σαν κι εμάς δεν έχουν όλοι την ίδια σχέση με τη βαρεμάρα. Γνωρίζω αρκετούς που σχεδόν ποτέ δε βαριούνται και άλλους που είναι η μόνιμη κατάστασή τους. Δεν συμψωνείται κι εσείς πως θέλει ψάξιμο αυτό το αίσθημα της βαρεμάρας; Κάτι που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση πριν χρόνια ήταν όταν είχα ακούσει για πρώτη φορά ένα μικρό κοριτσάκι να λέει στη φίλη της «πολύ βαριέμαι σήμερα». Το να είσαι παιδί και να βαριέσαι ήταν για μένα δυο πράγματα αταίριαστα, αλληλοαποκλειόμενα. Αλλά οι καιροί όλα μπορούν να τα αλλάξουν.

Η είσοδος για όλες τις εκδηλώσεις είναι ελεύθερη. Κάθε προσφορά τροφίμων και φαρμάκων είναι καλοδεχούμενη και έμπρακτη συμβολή στις ανάγκες της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Πως θα πάτε:

Η Δωδεκανήσου είναι ένας από τους κεντρικούς δρόμους των Καμινίων. Οι δύο μεγάλοι δρόμοι του Πειραιά που συναντούνται με τη Δωδεκανήσου είναι η Γρ.Λαμπράκη και η Πειραιώς. Μπαίνετε λοιπόν στη Δωδεκανήσου και στο πρώτο φανάρι στρίβετε δεξιά. Ο δρόμος που θα κινηθείτε ονομάζεται Αγ.Ελευθερίου, και είναι κι αυτός ένας κεντρικός δρόμος των Καμινίων. Σύντομα θα περάσετε μία αριστερή κούρμπα που κάνει η Αγ.Ελευθερίου. Κατόπιν θα συναντήσετε ένα κάθετο μικρό δρομάκι που ονομάζεται Θήρας. Αν θέλετε στρίβετε αριστερά, και προχωράτε μέχρι να συναντήσετε στ'αριστερά σας ένα άλσος. Αν συμφωνείτε και επιτρέπετε στρίβετε αριστερά στη δεύτερη πλευρά του πάρκου, που οδρόμος που ονομάζετε Μαντινείας. Με το που τελειώνει το παρκάκι αρχίζει ο Πολιτιστικός πολυχώρος "Κώστας Κωσταράκος". Αριστερά από την είσοδο υπάρχει μια μεγάλη φωτογραφία του Στέλιου Κερομύτη και δεξιά μία, το ίδιο μεγάλη, φωτογραφία του Κώστα Κωσταράκου.

* Όνομα: Κώστας . Επώνυμο: Κωσταράκος. Άλλα: Γλυκομίλητος, ενδιαφέρον και καλοπροαίρετος συνομιλητής. Κι αγωνιστής, απ’αυτούς που ξέρουν να διαφωνούν και να λένε τα μεγάλα όχι, αλλά που καταφέρνουν όταν συμφωνούν, να λένε και τα μεγάλα ναι κι έτσι να παράγουν έργο ουσιαστικό. Τον διέκρινε επίσης μία ενότητα λόγων και έργων, μια συμπεριφορά που εδράζονταν στις ιδέες του και που αυτές ήταν σε ανοιχτό διάλογο με όσα συνέβαιναν γύρω του. Για να λέμε την αλήθεια λίγο τον είχα γνωρίσει, αλλά όσα μου μετέφεραν φίλοι και γνωστοί που τον ήξεραν καλά και τον εκτιμούσαν πολύ, ταίριαξαν με αυτά που εγώ είχα αντιληφθεί. Ο Κωσταράκος γεννήθηκε το 1945 στον Πειραιά και πέθανε το 1999. Βαφτίσανε με το όνομά του το δημοτικό Πολύχωρος στα Καμίνια και δικαίως, μιας και ήταν ο πρώτος κι ένας από τους πιο δημιουργικούς πρόεδρους της ΔΕΠΑΠ. Η δικτατορία τον βρήκε φοιτητή της Βιομηχανικής Πειραιά. Λόγω της αντιδικτατορικής του δράσης κυνηγήθηκε αγρίως από τη Χούντα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Δημοκρατικού Αγώνα, γραμματέας του Ρήγα Φεραίου, στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτ., της ΕΑΡ και του ΣΥΝ.  Για πολλά χρόνια ήταν δημοτικός σύμβουλος και αντιδήμαρχος Πειραιά.

Αν θυμάμαι καλά, κάπου ανάμεσα ’76 με ’78 ως «Σύλλογος Νέων Δραπετσώνας» διοργανώσαμε μία εκδήλωση με τους παλιούς ρεμπέτες Γενίτσαρη, Μπιρ Αλλάχ(;) , Κερομύτης και ίσως ακόμα μία, που πιθανόν ήταν η Γεωργακοπούλου. Εποχή μεταπολίτευσης κι είχαμε αρχίσει να ανακαλύπτουμε το ρεμπέτικο, ήταν επίσης και οι μουσικοί αυτοί από τις μυθικές φυσιογνωμίες αυτού του τραγουδιού κι έτσι περάσαμε πολύ καλά. Η φωτογραφία του Κερομύτη δικαιολογημένα κοσμεί τον Δημοτικό Πολύχωρο διότι εκεί στα Καμίνια γεννήθηκε. Ήταν συνθέτης, στιχουργός, οργανοπαίχτης και τραγουδιστής και έμπλεξε με το χώρο των ρεμπετών το 1926. Τα πιο γνωστά τραγούδια του ήταν τα « Μες του Βάβουλα τη γούβα», «Τι θες μ’εμέ να μπλέξεις», «Η φθισικιά», «Θα πάρω το τουφέκι μου» και το «Δυο φίλοι μ’ανταμώσανε». Επειδή η οικογένειά του ήταν ευκατάστατη – σπάνια περίπτωση για ρεμπέτη - τον αποκαλούσαν και αριστοκράτη μπουζουξή, αλλά ήταν γνωστός και ως Μπούμπης. Πέθανε το 1979.