γλυκόψελνε την τελευταία προσευχή η φωνή ενός μουεζίνη, γαβγίζαν και κάτι σκυλιά, τα βήματα μου αργά με πήγαιναν μονάχα στα παλιά στενά, με φτάσαν εκεί που έμενα, αρχή Παλαιολόγου, άστραφτε φωτισμένο τώρα απέναντι το εσκί τζαμί πίσω απ’ τους τακτοποιημένους κάδους των σκουπιδιών, το μπουγατσάδικο δίπλα του έγινε ραφείο, αντί για πατσατζίδικο στο ισόγειο ζαχαροπλαστείο, η αγορά κλειστή τέτοια ώρα, σκοτεινή, άφαντα τα στραγαλάδικα, το εφαπλωματοποιείο, το σισαμελαιοτριβείο, άγνωστες λέξεις πια όλ’ αυτά, πάει και το χαμάμ, τα χρόνια εκείνα πάνε, κι ακόμα εδώ είμαστε κι εγώ κι ο άλλος που θυμάμαι.