Όποτε συζητάω ή διαβάζω συζητήσεις στο διαδίχτυο για τον αγώνα ενάντια στην κλιματική αλλαγή, τις περισσότερες φορές νιώθω ένα σφίξιμο μέσα μου. Κι αυτό διότι πολλοί είναι εκείνοι οι γνωστοί κι άγνωστοι συνομιλητές μου που αρνούνται ότι κινδυνεύουμε από την κλιματική αλλαγή. Χρησιμοποιούν μάλιστα κάτι επιχειρήματα που με αφήνουν άναυδο. Ο βασικός πάντως πυρήνας της θέσης που υποστηρίζουν όταν τους αναφέρεις την μέση αύξηση της θερμοκρασίας τον τελευταίο μισό αιώνα και τα μύρια κακά που συνεπάγονται εξ αίτιας της, είναι πως δεν τη θεωρούν ούτε καν ένδειξη ότι κάτι τρομερό βρίσκεται εν εξελίξει, αλλά πως ο καιρός σ'αυτόν τον πλανήτη έχει γυρίσματα κι αλλάζει ανεξάρτητα από το τι κάνουμε και δεν κάνουμε εμείς.Δέχονται δηλαδή ότι ο καιρός έχει χειροτερέψει, αλλά αυτό το θεωρούν φυσιολογικό μέσα στις χιλιετίες. Πάντα, υποστηρίζουν, συνέβαιναν σε μικρότερη ή μεγαλύτερη κλίμακα τέτοιες κλιματικές αλλαγές. Τότε σηκώνω τα χέρια μου ψηλά. Και νιώθω ανίκανος να απαντήσω στην απορία μου, γιατί άραγε έχω πειστεί γι'αυτό το πλανητικό πρόβλημα κι αυτοί όχι, που όπως κι εγώ, δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα χειροπιαστό;
Το ίδιο σφίξιμο νιώθω όταν διαβάζω/ακούω το τι λένε και το τι κάνουν όλα τα κόμματα, και άρα και οι κυβερνήσεις τους και προφανώς και η εξαρτημένη από αυτά τοπική αυτοδιοίκηση. Δε θυμάμαι ούτε μία φορά να με έχουν πείσει οι επιλογές τους σε σημαντικά θέματα όσον αφορά στο περιβάλλον, ότι καλώς πράττουν και μπράβο τους και εύγε. Παραδείγματος χάριν, έχετε ακούσει εσείς κάποιο από τα κόμματά μας που με λόγια και με πράξεις να έχει υποστηρίξει το ΟΧΙ του παγκόσμιου οικολογικού κινήματος στις εξορύξεις και του φυσικού αερίου όπως και στη χρήση του, που το αποκαλούν ορυκτό και μόνο πράσινο δεν το θεωρούν; Όσο για τις ενεργειακές κοινότητες που έχουν στήσει οι δήμοι μας, μετρημένες στα δάκτυλα των δυο χεριών είναι. Κρίνοντας λοιπόν εκ των αποτελεσμάτων, φαίνεται ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας δεν έχει ως προτεραιότητα τη θέση ότι κάτι τρομερό και μη αναστρέψιμο περιμένει το ανθρώπινο είδος στις στροφές των επόμενων πενήντα ετών, που όμως αν δράσουμε και σήμερα και αύριο και τώρα συντονισμένα και με σχέδιο μπορούμε και να τη γλυτώσουμε. Κάτι που αν ΔΕΝ...τότε δε θα είναι δυνατόν με τα σημερινά δεδομένα να το αποτρέψουμε και ένα είναι το σίγουρο, ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη μας δε θα μπορεί να κατοικείται κι αυτό φαντάζεστε πόσο τραγικό θα'ναι για τα 9 δισ. που θα είναι τότε ο πληθυσμός της γης;
Προφανώς και δεν έχουν την ίδια ευθύνη ως προς την παραγωγή του διοξειδίου του άνθρακα και των λοιπών ρύπων που ενισχύουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου όλα τα κράτη και όλες οι κοινωνικές ομάδες και όλοι οι άνθρωποι. Αλλά στην τελική, ας μην γελιόμαστε, η καμπάνα χτυπάει για όλους μας.
Τώρα αν με ρωτήσετε, εσένα τι σε κόφτει αφού σε πέντε, δέκα άντε σε δεκαπέντε το πολύ χρόνια δε θα έχει μείνει τίποτα από σένα, από μία άποψη θα έχετε δίκαιο. Πέρα από το νοιάξιμο για το μέλλον παιδιών κι εγγονών, που τουλάχιστον στα συναισθήματα φαίνεται να παίζει σε πολλούς γονείς, υπάρχει κάτι που με ενοχλεί.
Κι αυτό είναι η αδυναμία μας ως οργανωμένη ανθρωπότητα να αποφύγουμε όπως φαίνεται την επερχόμενη μεγάλη καταστροφή, που προφανώς θα πλήξει σε μαζική κλίμακα κατά κύριο λόγο τους πιο ευάλωτους, είτε μιλάμε για άτομα, είτε για περιοχές και χώρες. Κι αυτό όταν έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που μπορούμε να ερμηνεύουμε πιο πειστικά πράματα και φαινόμενα που παλαιότερα ήταν αδύνατο και μπορούμε να προβλέπουμε σε αδρές γραμμές το μέλλον, όταν παλαιότερα αυτή την ικανότητα την είχαν ας πούμε οι προφήτες και οι μάντεις.
Τώρα έχουμε την επιστήμη που μπορεί να υποστηρίζει με δυνατά επιχειρήματα και αποδείξεις τι θα συμβεί στο περίπου σε πολλούς τομείς τα επόμενα δέκα, είκοσι και εκατόν είκοσι χρόνια και να διορθώνει τις προβλέψεις της κάθε φορά που προκύπτουν νέα στοιχεία και προσεγγίσεις. Το δυστυχώς είναι πως για χίλιους λόγους, άλλους χαζούς κι άλλους σοβαρούς, φαίνεται ότι δεν κάνουμε τα απολύτως απαραίτητα για να αντιμετωπίσουμε ένα κίνδυνο θάνατο που μας περιμένει στη γωνία Και το κάνουμε αυτό δίνοντας αποκλειστική προτεραιότητα, όταν δεν μας καταπίνει ο εαυτός μας, οι μεν σε όλα όσα μας ρημάζουν στο παρόν, σε όλα όσα μας εμποδίζουν να γίνουμε αυτό που μπορούμε και επιθυμούμε και οι δε στα κέρδη τους, στις εξουσίες τους και σε ένα ακραίο ατομικίστικο καταναλωτικό βίο. Ίσως η στάση του να αδυνατούμε να εστιάσουμε σε ένα μεγάλο κίνδυνο που δεν είναι του παρόντος, να έχει περάσει μετά από δεκάδες χιλιάδες χρόνια εν δράσει, στο DNA μας. Εξ αιτίας της, την συγκεκριμένη μάχη δυστυχώς την δίνουν ελάχιστοι. Ιδιαίτερα στην χώρα μας όσοι μάχονται ενάντια στην κλιματική αλλαγή είναι απελπιστικά λίγοι.
Κάτι επίσης ακόμα που πιστεύω ότι δρα υπόγεια και μας αδρανοποιεί, είναι μία μεταφυσική πίστη που λίγο πολύ όλοι μας την έχουμε. Είναι εκείνη η πίστη ότι το ανθρώπινο είδος θα ζει και θα βασιλεύει εις τον αιώνα των αιώνων και στις απειλητικές καταστάσεις πάντα ένας από μηχανής θεός που θα το γλυτώνει από το μεγάλο κακό, από την εξαφάνιση.
Νότα αισιοδοξίας, αν βέβαια μπορεί ακόμα να γεννηθεί, θα προκύψει όταν οικολόγοι, επιστήμονες και διάφοροι τύποι ευαίσθητοι σε θέματα περιβαλλοντικά, μαζί με οργανισμούς, σχολεία, ομάδες, συλλόγους, σωματεία και ΜΜΕ, προσπαθήσουν επίπονα, συστηματικά και με ζέση να γίνουν σε όλον τον κόσμο οι λίγοι πολλοί. Αν πολλοί φοβηθούν για τη ζωή τους και τον βιό τους. Για να γίνουν αύριο πάρα πολλοί εκείνοι που θα ζουν με επιλογές που θα αποτρέπουν την αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα, πάρα πολλοί που θα πιέζουν να παρθούν ουσιαστικά μέτρα κατά της κλιματικής αλλαγής τώρα, γιατί όσο περνάει ο καιρός θα κοστίζουν όλο και πιο ακριβά. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, πράμα που είναι ένα από τα πλέον δύσκολα στοιχήματα της εποχής μας, ίσως τότε, στο παρά πέντε, να γλυτώσει ο πλανήτης την ανάφλεξή του.
Και μακάρι σ'αυτόν τον αγώνα οι κυβερνήσεις και κατά κύριο λόγο των ισχυρών κρατών, πάρουν από κοινού μέτρα υπέρ αυτής της σημαντικότατης για το καλό όλων μάχη, όταν μέχρι τώρα ελάχιστα έχουν πετύχει με τις διάφορες συμφωνίες τους. Είναι σα να βάζουμε τα δάκτυλά μας και να βγάζουμε τα μάτια μας, όταν σ'αυτήν τη συγκυρία που απαιτούνται επειγόντως δέκα δράσεις κατά της κλιματικής αλλαγής αυτές σκοράρουν με το ζόρι δύο, δίνοντας προτεραιότητα στους μεταξύ τους ακραίους ανταγωνισμούς λόγω των πάσης φύσεως συμφερόντων τους. Αν συνεχίσουν έτσι μαύρο φίδι θα μας φάει, θα φάει δηλαδή τους απογόνους μας και θα'ναι μεγάλο κρίμα.
