Ένα από τα καλά αυτών των συζητήσεων είναι ότι όλοι κάνουν ότι μπορούν ώστε να μην υποκύπτουν στον πειρασμό να αγορεύουν από καθέδρας και προσπαθούν να δίνουν έμφαση στις αόρατες γέφυρες παρά στα ορατά πεδία μάχης. Και φαίνεται ότι αποτελεί μία κατάκτηση το γεγονός ότι πια δεν είναι στόχος το ποιος θα επιβληθεί, αλλά τα μπλα μπλα του καθενός ακόμα και μεταξύ τυρού και αχλαδιού έχουν απ'ότι φαίνεται σαν ζητούμενο να θεμελιώσουν την προσωπική τους αλήθεια παρά να σιγοντάρουν την γραμμή κάποιων πολιτικών ή κοινωνικών χώρων. Φυσικά αυτή η, ας πούμε χρυσόσκονη, μαζεύεται σιγά σιγά κοσκινίζοντας τα λασπόνερα της παραδοσιακής και μοντέρνας κοινοτοπίας και των ιδιοσυγκρασιακών εμμονών μας που μας τυραννούν όλους. Και βεβαίως πάντα είναι καλύτερα αν το χιούμορ δίνει το τόνο στο κουβεντολόι και ένα πάθος χρωματίζει την περιπέτεια των αναζητήσεων. 

Το κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί αρκετοί απ'αυτούς που δεν έχουν καμία εξουσία στην πολιτική σκηνή και επί του προκειμένου συμφωνούν μεταξύ τους με απόψεις που φαίνονται σχεδόν αυτονόητες, το ντόπιο πολιτικό προσωπικό αδυνατεί ακόμα και όταν επιδιώκει το δρόμο της συναίνεσης, να το κάνει. Το ωραίο δεν θα'ταν, ιδέες και θέσεις στα σημαντικά θέματα που έστω και αποσπασματικές κι ανεπεξέργαστες εμφανίζονται στις γνώμες του κόσμου εκείνου που ειλικρινά ενδιαφέρεται για το κοινό καλό, να βρίσκουν ένα αντίκρισμα και στο πολιτικό προσωπικό της χώρας μας; Γιατί όμως είναι άλυτο πρόβλημα που ο πόθος τους για εξουσία είναι αφύσικα μεγαλύτερος από την προσπάθεια που καταβάλλουν για την συγκρότηση επιλογών, τόσο βραχυπρόθεσμων όσο και μακράς πνοής, ικανών να ανοίγουν διεξόδους για όλους όσους ζουν και κοπιάζουν σ'αυτόν τον τόπο; 

Κώστας Καλλίτσης: Το «υπάρ­χουν λε­φτά» δεν ακου­γό­ταν ευ­χά­ρι­στα, εί­ναι μια φορ­τι­σμέ­νη δια­τύ­πω­ση, με αρ­νη­τι­κούς συ­νειρ­μούς. Έτσι βρέ­θη­κε ένα ισο­δύ­να­μο, πιο σι­κά­το, τε­χνο­κρα­τι­κό, κάτι σαν μια σα­γη­νευ­τι­κή αχλή, ένα φι­νε­τσά­το πέ­πλο υπεύ­θυ­νης δια­χεί­ρι­σης, για να κα­λύ­πτει πα­ντός εί­δους προ­ε­κλο­γι­κές πα­ρο­χές. Η νέα δια­τύ­πω­ση εί­ναι «υπάρ­χουν δη­μο­σιο­νο­μι­κά πε­ρι­θώ­ρια». Συστη­μα­τι­κά γί­νε­ται επί­κλη­ση αυ­τής της δια­τύ­πω­σης για να πα­ρου­σια­στεί ως ορ­θο­λο­γι­κή και να εξα­γνι­στεί κάθε κυ­βερ­νη­τι­κή δρά­ση με οσμή ψη­φο­θη­ρί­ας: Αφού υπάρ­χουν πε­ρι­θώ­ρια, ας τα εξα­ντλή­σου­με! Τι εί­δους εί­ναι, τι ου­σία έχουν, πόσο στα­θε­ρά ή μη εί­ναι αυτά τα πε­ρι­θώ­ρια, αν προ­κλή­θη­καν από κά­ποια επεν­δυ­τι­κή άνοι­ξη ή από μια πλη­θω­ρι­στι­κή έκρη­ξη, εί­ναι ένα θέμα. 

Ένα άλλο, πολύ ση­μα­ντι­κό, θέμα εί­ναι ότι στα όποια/​όσα δη­μο­σιο­νο­μι­κά πε­ρι­θώ­ρια αντι­στοι­χούν εναλ­λα­κτι­κές δυ­να­τό­τη­τες αξιο­ποί­η­σής τους, που προ­κύ­πτουν από δια­φο­ρε­τι­κές ιε­ραρ­χή­σεις ανα­γκών/​προ­τε­ραιό­τη­τες. Αν υπάρ­χουν λε­φτά, ση­μα­ντι­κή από­φα­ση εί­ναι που/​προς τι θα τα δια­θέ­σεις. Αν, μά­λι­στα, υπάρ­χουν δη­μο­σιο­νο­μι­κά πε­ρι­θώ­ρια όχι εξαι­τί­ας μιας ρη­ξι­κέ­λευ­θης πο­λι­τι­κής με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων αλλά λόγω του πλη­θω­ρι­σμού και της -με δη­μό­σιο δα­νει­σμό και κρα­τι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση- τα­χεί­ας ανά­κτη­σης του χα­μέ­νου Α­Ε­Π, τότε η αξιο­ποί­η­ση αυ­τών των πε­ρι­θω­ρί­ων ίσως εί­ναι η μόνη πραγ­μα­τι­κά ση­μα­ντι­κή πο­λι­τι­κή από­φα­ση. Πώς αξιο­ποιείς τα όποια πε­ρι­θώ­ρια, υπο­δη­λώ­νει τι σκέ­φτε­σαι για την Ελλά­δα.

Είναι δια­φο­ρε­τι­κό αν τα χρη­σι­μο­ποιείς για μό­νι­μες προ­σλή­ψεις στο Ε­ΣΥ­, για να ενι­σχυ­θούν τα Κέντρα Υγεί­ας, να απο­συμ­φο­ρη­θούν τα νο­σο­κο­μεία, να σμι­κρύ­νουν οι λί­στες πο­λύ­μη­νης ανα­μο­νής για μια χει­ρουρ­γι­κή επέμ­βα­ση σε ένα νο­σο­κο­μείο παί­δων. Κι άλλο αν τα δια­θέ­τεις για ορι­ζό­ντια εκλο­γι­κά επι­δό­μα­τα σε 8,5 εκατ. ψη­φο­φό­ρους. Άλλο αν τα δια­θέ­τεις για να ενι­σχύ­σεις τη με­τα­κί­νη­ση της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας σε βιώ­σι­μες θέ­σεις ερ­γα­σί­ας κι άλλο αν επι­δο­τείς τις μη βιώ­σι­μες θέ­σεις ερ­γα­σί­ας. Άλλο αν ενι­σχύ­σεις start up επι­χει­ρή­σεις κι άλλο αν γί­νε­σαι χο­ρη­γός για κα­τα­θέ­σεις, Ι­Χ και ακί­νη­τα πλου­σί­ων ιδιο­κτη­τών υπό πτώ­χευ­ση επι­χει­ρή­σε­ων (και) της γνω­στής ρα­χο­κο­κα­λιάς. Άλλο εί­ναι να στη­ρί­ζεις ευά­λω­τα νοι­κο­κυ­ριά, άλλο να ενι­σχύ­εις ορι­ζό­ντια όσους έχουν δι­καί­ω­μα ψή­φου.

Η δια­φά­νεια θα βοη­θού­σε στην πιο συ­νε­τή δια­χεί­ρι­ση του δη­μο­σί­ου χρή­μα­τος, με κρι­τή­ρια δι­καιο­σύ­νης και ορ­θο­λο­γι­σμού. Αν όποιος ενι­σχύ­θη­κε από τα πε­ρί­που 65 δισ. ευρώ που δια­νε­μή­θη­καν σε ό,τι κι­νεί­ται στην επι­κρά­τεια τα τε­λευ­ταία δυό­μι­σι χρό­νια, ήταν υπο­χρε­ω­μέ­νος να το δη­λώ­νει, αν όποια επι­χεί­ρη­ση ενι­σχύ­θη­κε είχε την υπο­χρέ­ω­ση να βά­λει ένα αυ­το­κόλ­λη­το στην εί­σο­δό της με τα χρή­μα­τα που έλα­βε και τον λόγο για τον οποίο τα έλα­βε, πολ­λά δισ. θα εί­χαν εξοι­κο­νο­μη­θεί. Όπως εί­ναι βέ­βαιο ότι θα συμ­βά­λει στη συ­νε­τή δια­χεί­ρι­ση των πό­ρων του Ταμεί­ου Ανά­καμ­ψης και Ανθε­κτι­κό­τη­τας ο νό­μος που ανα­μέ­νε­ται μετά την από­φα­ση του Ευρω­παϊ­κού Κοι­νο­βου­λί­ου, ότι τα κρά­τη ανα­λαμ­βά­νουν την υπο­χρέ­ω­ση να δη­μο­σιο­ποιούν τον κα­τά­λο­γο με τις 100 επι­χει­ρή­σεις που πή­ραν τα πε­ρισ­σό­τε­ρα κε­φά­λαια.

Ειδι­κά για την Ελλά­δα, η χρη­στή δια­χεί­ρι­ση του δη­μο­σί­ου χρή­μα­τος δεν εί­ναι μόνο ένα (πολύ ση­μα­ντι­κό) θέμα δι­καιο­σύ­νης. Είναι υπαρ­ξια­κό θέμα, επι­βί­ω­σης. Με ένα τε­ρά­στιο δη­μό­σιο χρέ­ος της τά­ξης των 400 δισ. ευρώ, συ­νε­χή και με­γά­λο ανοίγ­μα­τα στο ισο­ζύ­γιο πλη­ρω­μών και ένα ιδιω­τι­κό χρέ­ος της τά­ξης των 260 δισ., δύ­σκο­λα μιλά κα­νείς, γε­νι­κώς, για δη­μο­σιο­νο­μι­κά πε­ρι­θώ­ρια. Εξαρ­τά­ται, για την ακρί­βεια, τι βλέ­πει και μέ­χρι που βλέ­πει. Αν ο ορί­ζο­ντας εί­ναι εκλο­γι­κός, άλλα δυο-τρία χρό­νια με το γνω­στό λά­φυ­ρο της εξου­σί­ας (κρά­τος), πολ­λά εξη­γού­νται. Αν, πάλι, ο ορί­ζο­ντας έφτα­νε λίγο μα­κρύ­τε­ρα, στο 2027-28 και μέ­χρι το 2032, τότε που λή­γει η πε­ρί­ο­δος χά­ρι­τος και το δη­μό­σιο χρέ­ος θα αυ­ξη­θεί κατά 7,1 πο­σο­στιαί­ες μο­νά­δες του Α­Ε­Π, αφού θα προ­στε­θούν σε αυτό και οι έως τότε σω­ρευ­μέ­νοι τό­κοι, τότε θα απέ­φευ­γε να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει τις φρά­σεις «υπάρ­χουν λε­φτά/ υπάρ­χουν δη­μο­σιο­νο­μι­κά πε­ρι­θώ­ρια». Θα φο­βό­ταν ότι ίσως κά­ποιοι τον πά­ρουν στα σο­βα­ρά και το πι­στέ­ψουν.

Πηγή:Το άρθρο αυτό του Κώστα Καλλίτση αναρτήθηκε στην  ananeotiki.grμε τίτλο "Δημοσιονομικά περιθώρια"

* Ο Γιώργος Παπανδρέου, ηγέτης του ΠΑΣΟΚ και προ των πυλών της εξουσίας (όπως όλα έδειχναν μετά από πέντε χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ) πραγματοποιούσε  προεκλογική ομιλία στις 10 Σεπτεμβρίου του 2009 στην κεντρική πλατεία της Κοζάνης εν όψει των εθνικών εκλογών της 4ης Οκτωβρίου 2009.

Προς το τέλος της ομιλίας του, ενώπιον ενθουσιωδών ψηφοφόρων του Κινήματος, εκστόμισε το περίφημο: «λεφτά υπάρχουν!» «(…) Ρωτούν συνέχεια πού θα βρείτε τα λεφτά. Λεφτά υπάρχουν αν τα διεκδικήσεις. Αν τα προσελκύσεις με επενδύσεις. Αν νοικοκυρέψεις το κράτος. Αν αξιοποιήσεις τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας. Ώστε να αβγατίσουν και να διαμορφώσουν, να δημιουργήσουν έναν νέο πλούτο. Αλλά αυτά θέλουν σχέδιο. Θέλουν σχέδιο που να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και όχι το συμφέρον των κομματικών παραγόντων, των ημέτερων και των ισχυρών της χώρας μας», ήταν το ακριβές πλαίσιο μέσα στο οποίο ειπώθηκε η εν λόγω φράση.

Χρειάστηκε να φτάσουμε στις 23 Απριλίου του 2010 όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, πρωθυπουργός πλέον, ανακοίνωνε, με φόντο το λιμάνι του Καστελόριζου, την υπαγωγή της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης. Με λίγα λόγια, όχι μόνο δεν βρήκαν τα λεφτά που υπήρχαν, αλλά η χώρα χρωστούσε τα μαλλιοκέφαλά της.