Παρασκευή, 03 Μαρτίου 2023 10:12

Του Χρήστου Μποκόρου τέσσερα χειμωνιάτικα στον Πειραιά

Επιλέγων ή Συντάκτης 
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(1 Ψήφος)

bokoros5Σκαλώσαμε προχτές στην ανηφόρα, μεσ’ στα στενά σοκάκια του προφήτη Ηλία ανεβασμένοι, στο ύψος των ματιών μας ανάρια σύννεφα αργοκίνητα παίζανε ροδομάγουλα με το φεγγάρι που όλο τους ξεφεύγει ατίθασο να λάμπει στον βελουδένιο κόρφο τ’ ουρανού, η πόλη κάτω στολισμένη φώτα ξεμακραίνει, θόρυβοι και κραυγές ησύχασαν, τίποτα δεν ακούμε, πάνω απ’ τη φωτισμένη νύχτα εδώ ψηλά ονειροβατούμε στην ζωντανή απλωσιά της ομορφιάς χαμένοι.

 

Όμορφο, γαλανό τ’ απόγευμα απόψε του Φλεβάρη, Σαββατόβραδο, σκάλωνε ωραίο να σωθεί για λίγο ακόμη σ’ bokoros7 αφράτα άσπρα σύννεφα το τελευταίο φως του χειμωνιάτικου ήλιου, -αρπακτικές σκιές το τριγυρίζαν ανοχύρωτο αλλά ποιος δίνει σημασία;- ήσυχη η πόλη, αδιαφορεί, χαμένος ο καθένας στα δικά του, χαζογελάει στα ενδότερα της αφθονίας το τέρας αγκαλιά με την ολιγοσύνη κι ανέβασε ήδη η νύχτα ολόγιομο φεγγάρι στο σκοτάδι. 

..άραζε αρόδου πίσω μου στη Ζέα αεροπλανοφόρο σκοτεινό κι η έρμη η  Ελευσίνα ξέβραζε νυχτιάτικα είδωλο χρυσό, ένα παρφουμαρισμένο κήτος, ψεύτικο, γυαλιστερό.
 
 
bokoros6Βράδιαζε η νύχτα σ’ άδειους δρόμους όσο περπάταγα στον Πειραιά, αργούσανε ν’ ανάψουν φώτα, κλειστά και σκοτεινά τα μαγαζιά, λίγα αυτοκίνητα αραιά κι όλα γύρω θαμπά, καράβια, θάλασσα, στεριά, σκιές ανθρώπων, κάποιοι βαμμένοι, στολισμένοι -κυρίως μάνες με παιδιά ντυμένα Αποκριά- περνούσαν ήσυχα και βιαστικά, φύσαγε δροσερό αεράκι, κοντοστάθηκα, είδα μισάνοιχτη την πόρτα στην Αγιατριάδα, σαν να ξεγλύστραγε από μέσα σιγανή μια ψαλμωδία στην ερημιά, ίσα που ακούγονταν ανήμπορος  στη σκοτισμένη πόλη ο εσπερινός της συγνώμης και της συν-χώρεσης μετά πληγών και τραυμάτων επ’ ελπίδι θαυμάτων, αλλά ποιόν αφορά; άλλη εποχή, άλλα ζητούμενα, συνέχισα την ανηφόρα για το σπίτι, ανάψαν και τα φώτα όσο ανέβαινα.
 
Ξημέρωσε πάλι ο ήλιος το πρωί ανέμελος το φως του μπροστά απ' τα πρώην προσφυγικά στην οδό Αλεξάνδρου Παπαναστασίου, πρώην βασιλέως Παύλου, πάνω απ’ το Μικρολίμανο, πρώην Τουρκολίμανο, την αρχαία Μουνιχία…
Στ’ Αγρίνιο που μεγάλωνα, η κεντρική πλατεία λεγότανε πλατεία Μπέλλου, ήταν δωρεά ιδιωτικού κτήματος που διέθεσε και διαμόρφωσε ο επί σειράν ετών δημαρχός της, γιατρός, Μιχαήλ Μπέλλος, επί χούντας τη λέγαμε σκέτο πλατεία για ν’ αποφύγουμε το 21ης Απριλίου όπως την ήθελε το  τότε καθεστώς και με τη μεταπολίτευση συμμορφώθηκε σε πλατεία Δημοκρατίας…
bokoros8Το πατρικό μου σπίτι βρισκόταν στην οδό Μεγάλης Χώρας, ήταν ο δρόμος που έβγαινε απ’ την πόλη προς το Ζαπάντι, τη Μεγάλη Χώρα, μετονομάστηκε σε κάτι άσχετο κι αυτή, ούτε Μεγάλη Χώρα υπάρχει πια ούτε καν πρώην Μεγάλης Χώρας, ίσως ούτε καν χώρα από μιαν άποψη στρυφνή και πληγωμένη…
Αλλάζουνε τα ονόματα αλλά η αλήθεια ανάλλαχτη πάντα εδώ, μπροστά μας. Δεν αντέχουμε το παρελθόν, εκτός κι αν είναι ιδανικό εξωραϊσμένο, σαν να ντρεπόμαστε για την καταγωγή μας, ξεριζωμένοι απ’ την ιστορία όλο και την επανιδρύουμε κατά τα εφήμερα γούστα μας, μονόπαντα, αγνώμονες σ’ ότι μας έφερε ως εδώ, μικροί, απροσάρμοστοι στις μακρές διάρκειες, υποτελείς σε μόδες, απόψεις, ρεύματα, ιδεολογίες μνησίκακες, αδιαλλαξίες, κόμματα κι αποκόμματα, εαυτούληδες, φατρίες, χάνουμε τη συνέχεια, το μέγα όλο που μας συνέχει και μας συγχωρεί πρώην και νυν και επόμενους και αεί και εις τον αιώνα τον πολύ…
Εδώ είμαστε ακόμη, χαράζει πάλι όπου να ‘ναι άλλη μια καινούργια μέρα… καλή μας νύχτα κι όνειρα γλυκά, καλό ξημέρωμα!
Τελευταία τροποποίηση στις Παρασκευή, 03 Μαρτίου 2023 17:51
Λάκης Ιγνατιάδης

Ραβδοσκοπία ατζαμή

Προσθήκη νέου σχολίου

Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση