Τα τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου (Ηράκλειο, 1939), προπάντων αυτά που πρωτοάκουσα στη δεκαετία του ΄70 από δίσκους και σε συναυλίες δεν ήταν απλά ωραία για μένα τραγούδια. Ήταν τραγούδια που πλούτισαν το βλέμμα μου και άρχισα να βλέπω τον κόσμο γύρω μου ως τρισδιάστατο που κινείτο μέσα στις λάμψεις του παρελθόντος του και τον φώτιζαν αστραπές από το μέλλον. Κάθε φορά που τα άκουγα ένιωθα ότι εγώ άρα και ο καθένας μας κουβαλάει μέσα του την επιθυμία για πράξεις σπουδαίες και ξεχωριστές κι αυτή ή αίσθηση γινόταν μια μικρή κι αόρατη δύναμη που με έσπρωχνε σε μια συνεύρεση με άλλους ομοίους μέσα σε ένα χωροχρονικό τοπίο που μοσχοβολούσε Ελλάδα. Τα τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου όποτε τα άκουγα στις επόμενες δεκαετίες με ζέσταιναν, με θέριευαν, με ψήλωναν. Όλος ο περίγυρος εκεί όπου τα άκουγα ήταν απλά διακοσμητικός.Άκουσα τις διασκευές 12 τραγουδιών του Μαρκόπουλου από τον τραγουδοποιό Παύλο Παυλίδη (1964, Βρέμη) που υπήρξε βασικός συντελεστής του συγκροτήματος 'ΤΡΥΠΕΣ". Άκουσα δηλαδή το νέο άλμπουμ του "ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ". Και ενώ μου θύμισαν Μαρκόπουλο δεν κατάφεραν να με κερδίσουν. Υποθέτω ότι ευχάριστα θα τα άκουγα σε ένα μπαρ ή σε μια καφετέρια. Δεν νομίζω όμως ότι θα με κέρδιζαν, ότι θα ξεχνούσα το εκεί και το τώρα και τον κόσμο γύρω μου κι αυτό διότι ο δεσμός της στιβαρής μουσικής τους που πατούσε και με τα δυο της πόδια στην Κρήτη του Λυβικού πελάγους με την λυρική δύναμη των πρωτότυπων στίχων δεν πέρασε στις νέες εκτελέσεις. Είναι και το άλλο. Με αυτές τις μουσικές ήρθε κι έδεσε ο Ξυλούρης που τα σφράγισε για τα καλά. Άντε τώρα να ξεφύγεις από τον Ξυλούρη. Γίνεται;
Να προσθέσω εδώ ότι έχω επίγνωση ότι βασικά μιλάει η ηλικία μου σε σχέση με το πόσο με έφτιαξαν τα χρόνια εκείνα τα τραγούδια αυτά. Να πω όμως ότι δεν είμαι από αυτούς που δεν ακούει καθόλου νέα τραγούδια. Αρκετά από αυτά που ακούω μου αρέσουν και έτσι θαρρώ ότι δεν μου είναι ξένο και ανοίκειο είδος η μουσική του Παυλίδη. Απλά, ευχάριστα γλύστρισε στο δέρμα μου όπως το νεράκι του ντους δίχως όμως να με ποτίσει μέσα μου. Πράμα που σημαίνει ότι τα άκουσα μια φορά και δεν μου άνοιξε η όρεξη να τα ξανακούσω.
Αν τα ακούσετε κι εσείς και σας βγει η διάθεση να πείτε δυο λόγια γι'αυτήν την εμπειρία σας, η σταγόνα είναι ανοιχτή να αναρτηθεί η γνώμη σας είτε με άρθρο είτε να εμφανιστεί στα σχόλιά της.
