ΦωτεινόΣέπιαΣκοτεινόΜεγέθυνση (+)Σμίκρυνση (-)Χωρίς σχόλιαΜε σχόλιαΠιο στενόΠιο φαρδύ
Δευτέρα, 09 Ιανουαρίου 2023 14:58

Μια ιστορία για τον θείο μου τον Αποστόλη που έφυγε από τη ζωή την ίδια μέρα με τον Τεμπονέρα, της Ηλέκτρας Κωνσταντινίδου, από το fb

Συντάκτης 
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(2 ψήφοι)
ilektraΟ Αποστόλης Καλάρης γεννήθηκε στη Σάμο το 1930 και ήταν το έβδομο από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας της μητέρας μου. Εικόνες που έχω κρατήσει στη μνήμη μου.
1955 είμαι 6 και ζω το θάνατο του πατέρα μου. Μου έχουν πει πολλά, αλλά εγώ μόνο αυτό θυμάμαι από την ημέρα εκείνη. Ο θείος Αποστόλης με κρατάει αγκαλιά στην πομπή της κηδείας από το σπίτι στην Οσία Ξένη. Με κρατάει ψηλά και  βλέπω τον κόσμο, τη νεκροφόρα. Γυρίζω αριστερά και βλέπω μια γειτόνισσα να λέει: το καημένο το κοριτσάκι...Με πιάνουν τα κλάματα και κρύβομαι στην αγκαλιά του και...κλείνουν τα φώτα.
Βράδυ εκλογών, δεν θυμάμαι την χρονιά, ήμασταν όμως του Δημοτικού. Παρακολουθούμε τα αποτελέσματα σπίτι του από το ραδιόφωνο. Ο Λεωνίδας κρατάει σημειώσεις σε κάθε έλαβον... Όταν πια έχουν καταλάβει το αποτέλεσμα και φεύγουμε τον θυμάμαι να χτυπάει την μαμά μου στην πλάτη : ε, την άλλη φορά... Μέτρα τώρα πόσες φορές το είπε και το είπαμε και θα το πούμε αυτό: την άλλη φορά!
 Λένε πως ο μπαμπάς μου με φώναζε Λουλού. Κι ο θείος μου ήταν από αυτούς που τρυφερά μου το θύμιζε. Την ημέρα που παντρευόμουν ετοιμαζόμουν στο σπίτι μας με την μητέρα μου και μια φίλη μου. Και ξαφνικά γέλια, χαρές, ήρθαν οι θείες και οι θείοι και η γιαγιά η Δέσποινα και ο θείος Αποστόλης να τραγουδά και να σέρνει το χορό, να χορέψει τη Λουλού νύφη! Δίπλα του η αγαπήμένη και όμορφη θεία Αφροδίτη και ο μονάκριβος Κωστάκης. Τον συναντούσαμε με τον Σεραφείμ στις εκδρομές μας στη Σαλαμίνα, δούλευε τότε στα φέρυ μποτ. Καμάρωνε τότε για τον Κώστα του, τον καπετάνιο του! Ένα βράδυ προς το 1978-9 ήταν μαζεμένοι στο θείο Στράτο. Γλεντούσαν. Κάποια στιγμή σηκώθηκαν και χόρεψαν ζεϊμπέκικο η Αργυρώ με τον Αποστόλη. Προφανώς τους είχα ξαναδεί. Αλλά τώρα ήμουν μεγάλη και θαύμαζα αλλιώς την ομορφιά τους! Αξέχαστη εικόνα!
Και μετά ήρθαν τα δύσκολα. Καρκίνος δύσκολος και επώδυνος. Τον είδα τελευταία φορά στο κρεβάτι. Του χάιδεψα το κεφάλι, μου κράτησε το χέρι και μετρήσαμε δάκρυα... Σε λίγες μέρες έφυγε. Τότε 1991 ακόμα αποχαιρετούσαμε τους νεκρούς μας στο σπίτι. Εκεί τότε από το μοιρολόι της θείας Πόπης άκουσα το τέλος του. Το τελευταίο βράδυ του θέλησε να τραγουδήσει. Δεν είχε πια φωνή και τον βοήθησε η Πόπη που αναρωτιόταν στο θρήνο της τι έβλεπε, τι σκεφτότανε όταν τραγούδαγε το "πήρα τη στράτα κι έρχομαι..." Το επιβεβαίωσα και με τη μαμά μου που πρόσθεσε πως δυο μέρες πριν ζήτησε να του βρέξουν τα χείλη με λίγο ούζο. Έτσι σαν έτοιμος από καιρό έτσι ποιητικά αποχαιρέτησε τη ζωή...
Αυτός ήταν ο δικός μου θείος Αποστόλης. Τα έγραψα γιατί ήθελα να τα μοιραστώ με τον Κώστα και την Άννα, τα εγγόνια του και τα ανήψια του.
 Πήρα τη στράτα κι έρχομαι (Στρώσε μου να κοιμηθώ), στίχοι - μουσική Βασίλης Τσιτσάνης, πρώτη εκτέλεση 1950 με τον Πρόδρομο Τσαουσάκη και την Ρένα Ντάλια.
Τελευταία τροποποίηση στις Δευτέρα, 09 Ιανουαρίου 2023 15:14
Κατηγορία Άρθρα άλλων που μας άρεσαν
Λάκης Ιγνατιάδης

Ραβδοσκοπία ατζαμή

Τελευταία άρθρα από τον/την Λάκης Ιγνατιάδης

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « ΑΚΡΟΠΟΛΗ: Δεν είναι το τσιμέντο το σκάνδαλο, του Yorgos Kyriakopoulos, από το fb Θα καταπιεί η εικονική πραγματικότητα τον πολιτισμό; Τέχνη και ψυχαγωγία σε σταυροδρόμι »

Προσθήκη νέου σχολίου

Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση

επιστροφή στην κορυφή