Στάσεις πολιτευτών και παραγόντων τόσο στην κεντρική διοίκηση όσο και στην τοπική αυτοδιοίκηση, που να υποδηλώνουν ότι υπάρχει τέτοιο πρόβλημα δεν έχω αντιληφθεί. Και παραπέρα, όλοι αυτοί οι εκλεγμένοι και μη, όλα τα μέλη και οι φίλοι των κομμάτων και των παρατάξεων, είναι δυνατόν να έχουν τη γνώμη πως έχουν ξεχάσει τι σημαίνει καλός διάλογος; Δεν νομίζω. Απλά πιστεύω ότι ο τρόπος που συζητούν δημόσια και ιδιωτικά είναι αυτό που θεωρούν ως καλό διάλογο. Αν έτσι έχουν τα πράματα τότε όσοι κάνουν προτάσεις βελτίωσης είναι σα να κτυπούν στου κουφού την πόρτα; Ίσως. Ευκαιρία πάντως είναι να τονίσουμε το γνωστόν, ότι το να διατυπώνουμε ένα υπαρκτό πρόβλημα δε σημαίνει ότι το λύσαμε κι όλας. 

Σε σχέση τώρα με τους δύο στόχους που ευχήθηκε ο κ.Καλλίτσης και για όσους συμφωνούν με αυτούς, δεν είναι απαραίτητο να αναζητηθούν οι κύριες αιτίες που γέννησαν αυτές τις αρνητικές για τη χώρα πολιτικές συμπεριφορές; Πακέτο με ποιους τρόπους θα μπορέσει το κοινό και οι πνευματικοί άνθρωποι να επηρεάσουν προς το καλύτερο το πολιτικό προσωπικό της χώρας; Δηλαδή, με ποιες επιλογές προσώπων και ιδεών θα μπορεί να συμβεί αυτό.

Εν ολίγοις, η αναζήτηση του τι μπορεί να επηρεάσει τους πολιτικούς ώστε να προκύπτουν από τη δράση τους τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα, εννοείται για τον κόσμο και ιδιαίτερα για τα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας, είναι επιβεβλημένη και στενά συνδεδεμένη με την επιλογή και υλοποίηση εκείνων των προτάσεων που μέσα από ανταλλαγή επιχειρημάτων να φαίνεται να έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να λύσουν τα μεγάλα προβλήματα εδώ και τώρα. Αυτό είναι το κύριο ζητούμενο. Ή το να διαλέξουν οι ψηφοφόροι ένα άλλο, διαφορετικό πολιτικό προσωπικό. Μόνο που ας έχουμε υπόψη μας, τίποτα σ'αυτήν την ευρωπαϊκή  συγκυρία δεν αποκλείει το στίγμα του νέου να είναι τύπου Μελόνι. 

Γιατί όμως δεν διακρίνω πιστούς, είτε ανάμεσα σ'αυτούς που κρατούν πεπόνι και μαχαίρι είτε στους άλλους με τα άδεια χέρια, για να ανταποκριθούν στο κάλεσμα ενός αγώνα υπέρ του κοινού καλού, αναγκαίος για να ξεκινήσουν να αλλάζουν τα πράματα προς το καλύτερο; Γιατί έχω την αίσθηση πως τέτοια καλέσματα στην καλύτερη περίπτωση είναι σαν εκείνον τον έρημο κούκο που προφανώς δεν φέρνει καμμία άνοιξη ή σαν να φέρνεις ασσόδυο στο τάβλι και στο μπαρμπούτι, που πρακτικά σημαίνει ότι οι "τυχεροί" αντίπαλοι που έχουν πειράξει τα ζάρια θα συνεχίζουν να κερδίζουν το παιχνίδι;   

Ακολουθεί το άρθρο του Κώστα Καλλίτση που δημοσιεύτηκε στις 1.1.23 με τον τίτλο "Αν τέλειωνε η παραμυθία!..."

Τι θα ευ­χό­σα­σταν να πε­τύ­χου­με το 2023; Από τα πολ­λά, θα ξε­χώ­ρι­ζα δύο. Ενα, το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα να ανα­κτή­σει τη δύ­να­μη να αντι­κρί­ζει κα­θα­ρά, με εντι­μό­τη­τα τα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα κι ο διά­λο­γος να γί­νε­ται με ει­λι­κρί­νεια για αυτά – όχι με αυτά ως αφορ­μή και με μο­να­δι­κό στό­χο το κρά­τος-λά­φυ­ρο. Δεύ­τε­ρο, να θυ­μη­θεί πώς εί­ναι να συ­ζη­τά, να παίρ­νει υπό­ψη όσα λέει κάθε συ­νο­μι­λη­τής – αντί κα­θέ­νας να ακού­ει μόνο τη φωνή του, έτοι­μος να κα­τα­τρο­πώ­σει κάθε φο­ρέα δια­φο­ρε­τι­κής άπο­ψης.

Στο δεύ­τε­ρο, το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα να μά­θει να συ­ζη­τά με σο­βα­ρό­τη­τα χω­ρίς να αλ­λά­ζει τα γκολ­πόστ κατά το δο­κούν, εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά όσα λέ­γο­νται σή­με­ρα, με αφορ­μή την από­φα­ση της Ισπα­νί­ας να μειώ­σει ή να μη­δε­νί­σει συ­ντε­λε­στές του Φ­ΠΑ­. Στα­χυο­λο­γώ:

– Αν μειω­θεί ο Φ­ΠΑ σε είδη πρώ­της ανά­γκης –λέει η κυ­βέρ­νη­ση– θα χα­θούν έσο­δα 3,5 δισ. ευρώ το 2023, κι αυτό δεν το αντέ­χου­με. Πώς, όμως, γί­νε­ται να αντέ­χου­με μειώ­σεις φό­ρων σε με­ρί­σμα­τα, πε­ριου­σί­ες, γο­νι­κές πα­ρο­χές αλλ’ όχι μεί­ω­ση της έμ­με­σης, ει­δι­κά, φο­ρο­λο­γί­ας;

– Η­ Ισπα­νία –λέει η κυ­βέρ­νη­ση– δεν έχει το δικό μας χρέ­ος. Σωστά. Αλλά πώς συμ­βα­δί­ζει αυτό με τη δια­νο­μή άνω των 65 δισ. ευρώ με πε­λα­τεια­κά εν πολ­λοίς κρι­τή­ρια μέσα στην τριε­τία και με τα «εκλο­γι­κά επι­δό­μα­τα» που μοι­ρά­ζο­νται σε ό,τι κι­νεί­ται και ψη­φί­ζει;

– Κάθε μεί­ω­ση του Φ­ΠΑ­ –λέει τέ­λος– θα εξα­φα­νι­στεί από αυ­ξή­σεις τι­μών. Αλλά, τις αυ­ξή­σεις τι­μών δεν τρο­φο­δο­τούν και οι ει­σο­δη­μα­τι­κές ενι­σχύ­σεις, αφού δεν υπάρ­χει κα­νε­νός εί­δους έλεγ­χος των τι­μών;

Στο πρώ­το, ο δη­μό­σιος διά­λο­γος να γί­νε­ται με ει­λι­κρί­νεια και με διά­θε­ση να ανα­λυ­θεί το πρό­βλη­μα πριν δια­σταυ­ρω­θούν οι δια­φο­ρε­τι­κές πο­λι­τι­κές, πα­ρά­δειγ­μα προς απο­φυ­γή εί­ναι πολ­λά από όσα λέ­γο­νται σή­με­ρα περί ανά­πτυ­ξης. Αντί να γί­νει μια προ­σπά­θεια να ανα­δει­χτεί και να κα­τα­νοη­θεί το πρό­βλη­μα, κυ­ριαρ­χούν αβά­σι­μες θριαμ­βο­λο­γί­ες επει­δή ο πλη­θω­ρι­σμός μειώ­νει τον λόγο χρέ­ους/ΑΕΠ (​κα­θώς φου­σκώ­νει τε­χνη­τά το Α­Ε­Π) ή επει­δή αυ­ξά­νει τα φο­ρο­λο­γι­κά έσο­δα αφαι­μάσ­σο­ντας τα λαϊ­κά ει­σο­δή­μα­τα (αφού οι ίδιοι συ­ντε­λε­στές Φ­ΠΑ υπο­λο­γί­ζο­νται σε πλωρισμένες τι­μές) και όλα αυτά βα­πτί­ζο­νται «ανά­πτυ­ξη». Αλλη μια πα­γκό­σμια πρω­το­τυ­πία, αφού που­θε­νά αλ­λού στον κό­σμο δεν σκέ­φτη­καν να ονο­μά­σουν «ανά­πτυ­ξη» τα απο­τε­λέ­σμα­τα του πλη­θω­ρι­σμού.

Ο πλη­θω­ρι­σμός δεν εί­ναι ανά­πτυ­ξη, όπως δεν εί­ναι ανά­πτυ­ξη αυτό που συμ­βαί­νει τα δύο τε­λευ­ταία χρό­νια: Η οι­κο­νο­μία ανα­κτά τις απώ­λειες που είχε υπο­στεί λόγω παν­δη­μί­ας αλλά η με­γέ­θυν­σή της δεν σφρα­γί­ζε­ται από τα ποιο­τι­κά στοι­χεία που θα είχε μια πραγ­μα­τι­κή ανα­πτυ­ξια­κή δια­δι­κα­σία. Αντι­θέ­τως, μαζί με τις απώ­λειες τεί­νει να ανα­κτά κι όλες τις διαρ­θρω­τι­κές αδυ­να­μί­ες που την χα­ρα­κτή­ρι­ζαν. Ασε που κι αυτή η με­γέ­θυν­ση δεν οφεί­λε­ται σε κά­ποιες εν­δο­γε­νείς δυ­να­μι­κές της οι­κο­νο­μί­ας αλλά στην πρω­το­φα­νή κρα­τι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση, εί­ναι μια κρα­τι­κο­δί­αι­τη με­γέ­θυν­ση, που ήδη εξα­σθε­νεί – αντί για 5,6% φέ­τος ίσως γρά­ψει 4+. Το χει­ρό­τε­ρο ίσως εί­ναι ότι αυτή η χρη­μα­το­δό­τη­ση δό­θη­κε/​δί­δε­ται εν πολ­λοίς με πε­λα­τεια­κά κρι­τή­ρια. Αν κάθε μα­γα­ζί που ενι­σχύ­θη­κε είχε υπο­χρε­ω­θεί να το­πο­θε­τεί στην εί­σο­δό του ένα αυ­το­κόλ­λη­το στο οποίο θα ανα­γρά­φο­νταν τα κρα­τι­κά λε­φτά που έλα­βε και τον λόγο για τον οποίο τα έλα­βε, η κυ­βέρ­νη­ση θα είχε πολύ με­γά­λο πρό­βλη­μα…

Αν το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα υπο­χρε­ω­θεί να αρ­χί­σει να μι­λά­ει με ει­λι­κρί­νεια, να ακού­ει, και να το­πο­θε­τεί­ται επί της ου­σί­ας, ίσως έχου­με μια ευ­και­ρία να απο­φύ­γου­με την επα­νά­λη­ψη δει­νών.

Πηγή:  ananeotiki.gr