Τρίτη, 27 Δεκεμβρίου 2022 19:44
Η φωνή του φόνου, του Δημήτρη Σεβαστάκη, από το fb
Επιλέγουσα ή Συντάκτρια Ράνια Ροκιά
Συχνά, κάποιες πόλεις αποτελούν το εγκληματικό φόντο πολλών ταινιών και σειρών και συγχρόνως αποτελούν την εγκληματογόνο πραγματικότητα, που αναπαρίσταται.
Η Νέα Σμύρνη έγινε το φόντο του στυγερού και θρασύτατου φονικού. Η δολοφονία των δύο (ο ένας σεσημασμένος), η δυνατότητα του δράστη να κινηθεί μέσα στο πλήθος, μέσα στη νόμιμη μικροαστική επιφάνεια και όχι στην αφάνεια, η εμπειρία των σφαιρών να περνούν «ξυστά», η πλατεία με την κοινωνική της διαύγεια, το είδος μαγαζιού, η ώρα, δηλαδή όλα τα σύμβολα μιας νομιμόφρονος κοινωνικότητας, παραβιάστηκαν. Ίσως με αυτό το φονικό τερματίστηκε και στον τόπο μας η κινηματογραφική σύμβαση και οι μυθολογικές υπερβολές στα μάτια του αναγνώστη - πολίτη. Το έγκλημα δεν υπάρχει πέρα και μακριά, στη νύχτα, στον κόσμο απόκληρων ή λούμπεν. Υπάρχει σε ένα συντριπτικό και γενικό «εδώ». Η καθημερινή, συνηθισμένη, πληκτική ζωή είναι πεδίο και εγκλήματος. Το βαρύ έγκλημα είναι μέσα στην περιοχή των πιθανοτήτων. Σε κάθε σπίτι, σε κάθε μοντέλο κοινωνικής συνομάδωσης, υπάρχει και το «σκοτεινό δωμάτιο».
Φαίνεται ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει με την αντεγκληματική πολιτική, κάτι προχωράει σε λάθος κατεύθυνση και ως προς την ιδεολογική σύλληψη και ως προς την επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα και ποιότητα. Πριν λίγα χρόνια εισήλθε ορμητική η κυβέρνηση να κουνάει το δάκτυλο σε θαμώνες καταλήψεων, στους διαδηλωτές και τους «συνήθεις υπόπτους» καμένων κάδων και σήμερα βρισκόμαστε σε μια μαζική αναβάθμιση του βαρέως εγκλήματος. Κατασταλτικές δράσεις παντού, αλλά αναφύεται, σχεδόν κάθε μέρα, ένα φονικό άλλου επιπέδου. Όσο καθησυχάζει τον νοικοκύρη η κυβερνητική πολιτική με μπρουτάλ απαντήσεις τηλεοπτικού τύπου, τόσο διευρύνεται, σχεδόν ανενόχλητο, το βαρύ έγκλημα. Κάθε μέρα συμβαίνουν απίστευτα, σε μια εύκρατη συνθήκη.
Στα μάτια πολλών, ο Κάρολος Ντίκενς συνέπλεξε συναρπαστικά την «πόλη» των νοικοκυραίων, με την υπόγεια «πόλη» του εγκλήματος. Φώτισε πλευρές της σκοτεινής ζώνης που αποτελούσε σχεδόν το άλλο μισό της Βικτωριανής Αγγλίας και της βιομηχανικής επανάστασης. Μάλιστα στη «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» του, μεταχειρίστηκε την σκληρότητα και κοινωνική αναλγησία, ως αντίστιξη στο φωτεινό αφηγηματικό χώρο των Χριστουγέννων.
Αρκετά χρόνια αργότερα ο Παπαδιαμάντης συνέθετε στα «Χριστούγεννα του τεμπέλη», τη δική του (θεία) κοινωνία των μπεκρήδων και ανεπρόκοπων ως υφισταμένη της μεγάλης γιορτής. Και ο Ιβάν Μπούνιν, προχώρησε στα δικά του «ματωμένα Χριστούγεννα», ένα διηγηματικό σκίτσο πάνω στην μοναξιά και την εγκατάλειψη ως προοίμια του φόνου.
Το 1951, ο Γιώργος Ζερβός γύρισε την πρωτόλεια κινηματογραφικά, μεγάλη επιτυχία «Ματωμένα Χριστούγεννα», μέσα στον μετεμφυλιακό ερειπιώνα. Κάθε ιστορική περίοδος και κάθε δημιουργός χρησιμοποίησε τη γιορτή ως το δραματικό τέχνασμα για να δώσει δύναμη και να πυκνώσει το αφήγημά του. Οι δημιουργοί, φώτισαν, έδωσαν φωνή στους παραβάτες , στους φονιάδες, στους φόνους.
Η σημερινή πραγματικότητα όμως, πιο λογοτεχνική από την ίδια τη λογοτεχνία, μετασχηματίζει τη Χριστουγεννιάτικη γιορτή, σε μια παρατεταμένη Μεγάλη Παρασκευή.
Κατηγορία
Άρθρα άλλων που μας άρεσαν
Τελευταία άρθρα από τον/την Ράνια Ροκιά
- Μια μελωδία για τον Σεπτέμβρη, του Κούρτ Βάιλ
- Στο σινέ Μελίνα στη Δραπετσώνα τριήμερο αφιέρωμα με θέμα "Φύλο και κινηματογράφος", 8-10.9
- Μπορούν να είναι και οι γυναίκες αστείες; Η απάντηση στο φεστιβάλ Women in comedy, στις 6.9 στο Θέατρο των Βράχων
- Οταν η Κόντακ άλλαξε τον κόσμο το 1888
- Οι δέκα καλύτερες στιγμές όλων των Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων σε βίντεο με αφορμή το 19ο που ξεκινάει στις 19.8 στη Βουδαπέστη