Μπο­ρεί να ρι­χτεί φως; Τις όποιες υπο­κλο­πές από την ΕΥ­Π θα μπο­ρού­σε εύ­κο­λα να τις ανι­χνεύ­σει η Α­ΔΑ­Ε­ – αν ήθε­λε ο πρω­θυ­πουρ­γός. Τις όποιες πα­γι­δεύ­σεις με Predator, θα μπο­ρού­σε εύ­κο­λα να τις ανι­χνεύ­σει το σύ­στη­μα ασφα­λεί­ας που δια­θέ­τει κι έχει προ­θυ­μο­ποι­η­θεί να μας το δα­νεί­σει το Ευρω­κοι­νο­βού­λιο – αν ήθε­λε το προ­ε­δρείο της Βου­λής. Δυστυ­χώς, αντί να κα­θα­ρί­σει η ατμό­σφαι­ρα, θο­λώ­νει πε­ρισ­σό­τε­ρο. Τίπο­τα και κα­νείς δεν μέ­νει άθι­κτος από τις συ­νέ­πειες του το­ξι­κού συν­δυα­σμού εκλο­γών/​προ­σπά­θειας συ­γκά­λυ­ψης του σκαν­δά­λου. Δεν ξε­φεύ­γουν ούτε η ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία ούτε η τσέ­πη του Ελλη­να πο­λί­τη.

Ο μύ­θος λέει ότι το σκάν­δα­λο των υπο­κλο­πών δεν απα­σχο­λεί την κοι­νή γνώ­μη, το μόνο που την απα­σχο­λεί εί­ναι τα οι­κο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα. Αν και φαί­νε­ται ότι αυτό αλ­λά­ζει (αν του­λά­χι­στον πι­στέ­ψου­με τις τε­λευ­ταί­ες δη­μο­σκο­πή­σεις), πά­ντως δεν εί­ναι αλή­θεια ότι η δια­χεί­ρι­ση του σκαν­δά­λου των υπο­κλο­πών δεν έχει επι­πτώ­σεις στην οι­κο­νο­μία και στο βιο­τι­κό επί­πε­δο του ελ­λη­νι­κού λαού.

Μερι­κές συ­νέ­πειες απορ­ρέ­ουν από την αμαύ­ρω­ση της διε­θνούς ει­κό­νας της χώ­ρας. Οι ξέ­νοι επεν­δυ­τές και τα funds που εί­χαν συ­γκε­ντρω­θεί να ακού­σουν τον πρω­θυ­πουρ­γό στο Λον­δί­νο, μα­θαί­νο­ντας ότι την ίδια ώρα που τους δια­βε­βαί­ω­νε για τη στα­θε­ρό­τη­τα των κα­νό­νων στην Ελλά­δα, είχε δώ­σει εντο­λή στον υπουρ­γό Οικο­νο­μι­κών να αγνο­ή­σει, ως μη υπάρ­χο­ντες, τους ευ­ρω­παϊ­κούς κα­νό­νες για τις τρά­πε­ζες, ξαφ­νιά­στη­καν πολύ δυ­σά­ρε­στα. Η κυ­βερ­νη­τι­κή στά­ση ευ­λό­γως ερ­μη­νεύ­τη­κε ως συ­νέ­πεια του άγ­χους από τον συν­δυα­σμό εκλο­γών/​υπο­κλο­πών. Δεν εί­ναι η πιο σο­βα­ρή – άλ­λω­στε ήταν άμε­ση η κυ­βερ­νη­τι­κή ανα­δί­πλω­ση.

Η ει­κό­να μιας χώ­ρας με θε­σμούς-κλω­τσο­σκού­φι επη­ρε­ά­ζει ανά­πτυ­ξη και βιο­τι­κό επί­πε­δο.

Το έγκλη­μα διαρ­κεί­ας εί­ναι ότι η δια­χεί­ρι­ση της υπό­θε­σης των υπο­κλο­πών επι­δει­νώ­νει την ει­κό­να της Ελλά­δας, ως χώ­ρας με αδύ­να­μους θε­σμούς. Και κάθε επι­δεί­νω­ση τεί­νει (α) να απω­θεί τους σο­βα­ρούς, μα­κρο­πρό­θε­σμους επεν­δυ­τές και να προ­σελ­κύ­ει όσους επεν­δύ­ουν με βα­σι­κό κί­νη­τρο τη φτη­νή ει­δι­κευ­μέ­νη ερ­γα­σία. Και (β) να επι­βα­ρύ­νει το κό­στος δα­νει­σμού μιας ήδη υπερ­χρε­ω­μέ­νης χώ­ρας. Κι όταν ανα­κτή­σου­με επεν­δυ­τι­κή βαθ­μί­δα, η Ελλά­δα θα εί­ναι ου­ρα­γός στην κα­τά­τα­ξη των αξιό­χρε­ων χω­ρών, η πιο ευά­λω­τη, η λι­γό­τε­ρο ασφα­λής. Αν εκ­πέ­μπου­με την ει­κό­να μιας χώ­ρας με θε­σμούς-κλω­τσο­σκού­φι, θα το πλη­ρώ­νου­με ακρι­βά.

Αλλά οι οι­κο­νο­μι­κές συ­νέ­πειες θα εί­ναι και σχε­τι­κά άμε­σες.

Η προ­σπά­θεια συ­γκά­λυ­ψης του σκαν­δά­λου, αλ­λα­γής ατζέ­ντας, απο­προ­σα­να­το­λι­σμού της κοι­νής γνώ­μης, έχει κό­στος. Κάποιοι το πλη­ρώ­νουν – κι εί­ναι γνω­στό ποιοι. Για να επι­τευ­χθεί ο κυ­βερ­νη­τι­κός εκλο­γι­κός στό­χος, γί­νε­ται μια εκτε­τα­μέ­νη και πο­λυ­δά­πα­νη επι­χεί­ρη­ση αντι­στάθ­μι­σης των εντυ­πώ­σε­ων με προ­ε­κλο­γι­κές πα­ρο­χές. Σπα­τα­λώ­νται δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια των φο­ρο­λο­γου­μέ­νων σε πε­λα­τεια­κές ρυθ­μί­σεις, ψη­φο­θη­ρί­ας της τε­λευ­ταί­ας ώρας. Κι αύ­ριο, μετά τις εκλο­γές, όποια κυ­βέρ­νη­ση και αν σχη­μα­τι­στεί, τα συ­νή­θη υπο­ζύ­για του κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού θα κλη­θούν να πλη­ρώ­σουν το κό­στος αυ­τής της ψη­φο­θη­ρί­ας. Σε μια χρο­νιά, το 2023, που ού­τως ή άλ­λως προ­ε­ξο­φλεί­ται ως σκλη­ρή.

Πηγή:  ananeotiki.gr