Το ζητά ο υπόλοιπος κόσμος, το θέλει, το έχει ανάγκη, όπως αποδείχτηκε από τις μαζικές προσευχές στην Ινδονησία κι από τις ενθουσιώδεις εκδηλώσεις συμπαράστασης, προσμονής και λαχτάρας στους δρόμους πολλών μεγαλουπόλεων απ' άκρη σ’ άκρη στην Αφρική και στη Μέση Ανατολή, ακόμα και στην Ευρώπη, που συνόδευσαν την πορεία της ομάδας προς το άπιαστο. 

Και δεν ήταν μόνο η αγωνιστική συμπεριφορά μιας ομάδας με το Ο κεφαλαίο, αλλά και διάφορα άλλα συναρπαστικά στοιχεία που έκαναν την εμφατική παρουσία του Μαρόκου στον θεσμό να μοιάζει με τόσο ξεχωριστό event.

Ήταν ο σταρ της ομάδας Χακίμ Ζιγέκ που δεν καταλάβαινε τι τον ρωτούσε ένας δημοσιογράφος αραβικής χώρας και του είπε «αγγλικά, παρακαλώ», δείχνοντας μ’ αυτό τον τρόπο ότι το Μαρόκο είναι και αραβική χώρα, αλλά όχι αποκλειστικά, καθώς πολλοί από τους παίκτες μιλούν βερβερικές διαλέκτους. 

Ήταν η εικόνα του αρχηγού Ασράφ Χακίμι να τρέχει να αγκαλιάσει στις κερκίδες τη μάνα του που δούλεψε οικιακή βοηθός στη Μαδρίτη και μεγάλωσε μόνη της τα παιδιά της.

Ήταν η τρικολόρ σημαία των Βερβέρων Αμαζίγ που έχει υιοθετηθεί από τους ακτιβιστές σε πολλές αφρικανικές χώρες από τον βορρά μέχρι τη Μαυριτανία, το Μάλι και την Μπουρκίνα Φάσο, και μπορούσες να τη δεις παντού, μέσα κι έξω από το γήπεδο, σε πλήρη αντιστοιχία με την επίσημη σημαία του Μαρόκου.

Ήταν οι παλαιστινιακές σημαίες σε σημαίνουσα θέση. 

Ήταν τα τύμπανα, οι καστανιέτες, τα πολύχρωμα ρούχα, τα τραγούδια και ο φανατισμός ενός κοινού που ζει για το ποδόσφαιρο. Tο κλασικό ντέρμπι ανάμεσα στις ομάδες Ράζα (ή Ράγια όπως την ξέραμε) και Γουιντάντ της Καζαμπλάνκα μπορεί να συγκριθεί σε κλίμακα, ένταση, παλμό, μαζικότητα αλλά και εκτεταμένα επεισόδια μόνο με τα ματς όπως Μπόκα Τζούνιορς-Ρίβερ Πλέιτ ή Σέλτικ-Ρέιντζερς. Συχνά τα τελευταία χρόνια, σε τέτοιες αναμετρήσεις ο εθνικός ύμνος του Μαρόκου αποδοκιμάζεται από οπαδούς και των δύο αιώνιων αντιπάλων. 

Ένα από τα τραγούδια των φανατικών οπαδών της Ράζα (της επονομαζόμενης «ομάδας του λαού») μεταφέρθηκε και στα γήπεδα του Κατάρ και έγινε ένα από τα εναλλακτικά σουξέ της αμφιλεγόμενης διοργάνωσης. «Δεν θα σ’ αφήσουμε μόνη σου Γάζα, κι ας είσαι μακριά», λέει.

Δυστυχώς όμως, το Παγκόσμιο Κύπελο σημαδεύτηκε από τον θάνατο ενός επιφανούς αθλητικογράφου και εμπνευστή της πλατφόρμας Football Palestine. Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Γκραντ Γουόλ, ίσως ο πιο σοβαρός γνώστης και ο πιο θερμός υποστηρικτής του ποδοσφαίρου στη χώρα του, πέθανε ξαφνικά στα 48 του χρόνια στο Κατάρ πριν από τους ημιτελικούς.

Ο άνθρωπος που είχε φτάσει μέχρι τη Ραμάλα για να καλύψει τις προσπάθειες της παλαιστινιακής ομάδας ποδοσφαίρου πρόλαβε πάντως να σημειώσει με χαρά ότι αυτό ήταν το πρώτο Μουντιάλ που οι αφρικανικές ομάδες είχαν όλες Αφρικανούς προπονητές αντί για τους καλτ Ευρωπαίους γυρολόγους του (πρόσφατου) παρελθόντος. 

Πηγή:  lifo.gr/stiles  

Μαρόκο: Το Μαρόκο είναι μια αραβική, μουσουλμανική χώρα της Βόρειας Αφρικής. Το πολίτευμά του είναι η Συνταγματική Μοναρχία και έχει έκταση 446.550 τ.χλμ. και πληθυσμό 36.670.000 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2022 Το 1912, η Γαλλία και η Ισπανία χώρισαν τη χώρα σε αντίστοιχα προτεκτοράτα, διατηρώντας μια διεθνή ζώνη στην Ταγγέρη. Μετά από ταραχές και εξεγέρσεις κατά της αποικιοκρατίας, το 1956 το Μαρόκο ανέκτησε την ανεξαρτησία του και επανενώθηκε.