Εν προκειμένω διάφορες πρόσφατες μεγάλες έρευνες συμπεριφορικού τύπου που αφορούν ετεροκανονικά υποκείμενα, οι οποίες κάνουν λόγο ακόμα και για μια επιδημία ανδρικής μοναξιάς (ή μοναχικότητας ή απομόνωσης) που σκυθρωπά εξαπλώνεται στις σύγχρονες κοινωνίες. Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα.

Αντιθέτως από τις γυναίκες, πολλοί άνδρες δεν έχουν στενούς φίλους να πουν τον πόνο τους και κάποιες φορές αυτό το έλλειμα το πληρώνουν οι γυναίκες τους, αν έχουν.

Ίσως στους νεότερους μοιάζουν αναχρονιστικά και κολλημένα σε παραδοσιακές έμφυλες συμπεριφορές όλα αυτά, όμως αυτή εξακολουθεί να είναι η πραγματικότητα εκεί έξω και εκεί μέσα, ειδικά αν είσαι από μια ηλικία και πάνω. Και οι περίφημες ανδροπαρέες; Μύθος είναι τελικά; Είναι και δεν είναι, θα έλεγα. Συχνά, και ειδικά μετά τα 40, οι σχέσεις ανάμεσα στους άνδρες περιορίζονται σ’ ένα λειτουργικό ας πούμε επίπεδο – συναντώ έναν γνωστό/φίλο για να με βοηθήσει ή να με συμβουλεύσει σε κάποια επαγγελματική απόφαση ή ιδέα ή κάποιους άλλους για να χαλαρώσουμε / ξεσαλώσουμε, χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς, αντιπερισπασμούς και εκμυστηρεύσεις. 

Παρά τις ρωγμές που καταγράφονται στις παραδοσιακές έμφυλες νόρμες, είναι πασιφανές ότι κάποια πράγματα δεν έχουν αλλάξει. Οι περισσότεροι άντρες εξακολουθούν να είναι προγραμματισμένοι (από το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον, από το σύστημα, από την πατριαρχία, διαλέξτε ένα ή όλα μαζί ή κάτι άλλο) να εξισώνουν την φύση τους και το ριζικό τους με ψευδαισθήσεις μεγαλείου και με αξίες όπως ο ανταγωνισμός, η στωικότητα, η καταπίεση της αδυναμίας. Καλά έχει πάει κι αυτό. Είναι κρίμα που δεν μπορεί να διατηρηθεί και στην ενήλικη ζωή κάτι από την συναισθηματική αμεσότητα της σύνδεσης που συμβαίνει όλη την ώρα στα αγοράκια όταν κάνουν καινούριους φίλους στο προαύλιο. Από την άλλη, μια φίλη επιμένει ότι αυτό που έχουν ανάγκη οι άντρες δεν είναι τόσο η φιλία όσο η ψυχοθεραπεία. Είναι κι αυτή μια τίμια άποψη. 

Πηγή:  lifo.gr/stiles