Η κιν/γραφική ομάδα του 1ου ΓΕΛ Κερατσινίου έχει με το σπαθί της φτιάξει μια ενδιαφέρουσα παράδοση στις μικρού μήκους ταινίες. Οι μαθητές που την στελεχώνουν ανανεώνονται χρόνο με το χρόνο αλλά υπάρχουν και κάποιοι καθηγητές με προεξάρχοντα διαχρονικά τον Γιάννη Παππά που την στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια. Κατάφερε λοιπόν αυτή η ομάδα να γυρίσει 7 ταινίες που βραβεύτηκαν στο φεστιβάλ Ολυμπίας Camera Zizanio που γίνεται κάθε χρόνο στον Πύργο Ηλείας. Όσο για το θέμα της είναι τα στολίδια και η πάλη που κάνουμε να μας εκφράζουν αλλά να μην μας θάβουν. Πάλη για να φανερώνει το έξω μας το ποιοι επιδιώκουμε να είμαστε και τι ψάχνουμε στη ζωή κάθε φορά που διαλέγουμε στολίδια, ρούχα και κομμώσεις, λόγια, κίνηση και βλέμματα για να δείχνουμε όχι μόνο ελκυστικοί στην καλύτερη περίπτωση με τον δικό μας τρόπο, αλλά και αναζητώντας ταυτόχρονα προς τα που θέλουμε να προχωρήσουμε. Όταν όμως το παιχνίδι αφορά έντονα συναισθήματα γίνεται φανερό καθ'οδόν ότι τα στολίδια δεν πιάνουν μπάζα μπροστά στη δύναμη της ψυχής που πάντα τι ωραία που είναι όταν σπρώχνει το νου μας να επινοεί τρόπους που ξεπερνούν τα εμπόδια που μας βάζουμε εμείς και οι άλλοι και φανερώνουν την όποια γνησιότητά μας.
Στο τέλος της ταινίας αλήθεια μου έκανε εντύπωση που η περιπέτεια των δυο πρωταγωνιστών έδωσε πάσα στους στίχους του Σεφέρη
"Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά σιγά βουλιάζει
και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της
κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά."
Τελευταία έχω παρατηρήσει πως οι ταινίες που μου αρέσουν πιο πολύ είναι εκείνες που πέρα από την υπόθεση και τα όποια νοήματα γεννά καταφέρνουν να μ'αγγίξουν εξ αιτίας μιας ατμόσφαιρας που δημιουργούν, πετυχαίνουν να με συγκινήσουν όταν μεταγγίζουν χαρές και λύπες, αγωνίες και αγώνες μέσα κι έξω με ένα προσωπικό αισθητικό τρόπο. Αυτό που θέλω να πω είναι πως ένα από τα βήματα που θεωρώ ότι σπρώχνουν τα πράματα παραπέρα θα μπορεί να'ναι αν αυτές οι σχολικές κιν/γραφικές ομάδες προσπαθούν να ιχνογραφούν ένα ας πούμε κινηματογραφικό ύφος που ταπεινά θα υπερυψούται από την εξιστόρηση μιας ιστορίας, και που ταυτόχρονα εξ αιτίας της θα την διαποτίζει και που θα δείχνει ότι πέρα από το σώμα τους οι ταινίες τους θα υποδηλώνουν και σκιρτήματα ψυχής. Θέλω πολύ να πιστεύω επίσης ότι είμαι έτοιμος να ανοίγομαι σε όποια ταινία με ξαφνιάζει.
Η υπόθεση: Η Νίκη και ο Λευτέρης είναι δύο ιδιαίτερα παιδιά που παλεύουν με τα στερεότυπα που έχουν τεθεί για το φύλο τους από την οικογένεια, τον κοινωνικό περίγυρο και τα ΜΜΕ. Ένα πάρτυ θα αναδείξει την εσωτερική πάλη που βιώνουν.
