Τα χρόνια που γυρίζαμε και μυρίζαμε το Jazz Club το είχαμε επισκεφτεί δυο τρεις φορές που πέρασαν μετά βαΐων και κλάδων στην μουσική μας μνήμη, παρότι βαμμένοι με τη τζάζ δεν υπήρξαμε ποτέ. Μας άρεσε βεβαίως αλλά κάποιες ιδιαίτερες στιγμές, σπίτι μας ή σε κάποια συγκεκριμένα στέκια με ταιριαστές παρέες. Και μας έφτιαχναν ιδιαίτερα οι κλασσικοί της Τζον Κολτρέιν, Λούις Αμστρόνγκ, Μάιλς Ντέιβις, Κιθ Τζάρετ, Τελόνιους Μόνκ και αρκετά χαρακτηριστικά κομμάτια, όπως ας πούμε το Take five του Γκέρσουιν, το Feeling good από την Νίνα Σιμόνε, το Strange fruit από τη Μπίλι Χολιντέι, κ.α.
Το Τζάζ Κλάμπ υπήρξε η μητρόπολη της τζάζ στην Ελλάδα, απλωμένη σε ένα σπίτι στην Πλάκα. Όλα και όλοι εκεί μέσα έβαζαν το χεράκι τους για να αναδειχθεί η ξεχωριστή ατμόσφαιρα αυτής της μουσικής και το πετύχαινε με ένα σπιτικό τρόπο έτσι ώστε μετά χαράς βαφτιζόσουνα στο ελευθεριάζον πνεύμα της και γινόσουν ένα με τους άλλους θαμώνες, απολαμβάνοντας έτσι ως ενεργητικό κοινό τους εξαιρετικούς καλλιτέχνες που φιλοξένησε στα εφτά χρόνια που λειτούργησε.
Ποιος το έφτιαξε αυτό το εξαιρετικό κλαμπ; Ο Γιώργος Μπαράκος που πέθανε χθες Τρίτη. Το μαγαζί αυτό άνοιξε τις πόρτες του το 1974 στις παρυφές του λόφου της Ακρόπολης και φιλοξένησε Έλληνες καλλιτέχνες και ξένα μουσικά σχήματα.
Λάτρεις της jazz σκηνής στη χώρας μας έχουν περιγράψει το Jazz Κλαμπ ως την αρχή των πάντων για την εγχώρια σκηνή. O χώρος λειτούργησε σαν καταφύγιο για τους λάτρεις του είδους αλλά και σαν χώρος μύησης για τους καινούργιους.
Η 15η Απριλίου 1979 ήταν μία ιστορική μέρα για το μαγαζί καθώς ηχογραφήθηκε ζωντανά εκεί ο πρώτος δίσκος σύγχρονης jazz στην Ελλάδα με τίτλο «Αυτοσχεδιάζοντας στου Μπαράκου».
Ο Σάκης Παπαδημητρίου στο πιάνο και Φλώρος Φλωρίδης στο σαξόφωνο και στο κλαρινέτο αποτύπωσαν την ατμόσφαιρα εκείνης της σε ένα διπλό βινύλιο που κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Το Jazz Κλαμπ έκλεισε το 1983 την εποχή που άρχισε η ανακαίνιση της Πλάκας με το νόμο Τρίτση, μία περίοδο που άρχισαν να εμφανίζονται νέα στέκια στην πόλη και να σχηματίζονται τα πρώτα συγκροτήματα του είδους. Μετά πολλοί από τους νεαρότερους θαμώνες του Jazz Club συνέχισαν το ταξίδι τους στο Half Note που με το σπαθί του πήρε τη σκυτάλη για μια εξ ίσου ενδιαφέρουσα πορεία.
Ο συνεργάτης της LIFO Φώντας Τρούσας έκανε μια ενδιαφέρουσα διευκρίνηση:
Μην γράφετε ότι το Τζαζ Κλαμπ του Μπαράκου ήταν το πρώτο τζαζ κλαμπ, που άνοιξε στην Αθήνα. Εκτός αν πείτε ότι ήταν το πρώτο στο οποίο μπορούσαν να πάνε και ν’ ακούσουν τζαζ άφραγκοι φοιτητές ή φοιτητές με λίγα χρήματα τέλος πάντων – αλλά και πάλι...
Το Galaxy του Hilton τι ήτανε; Δεν ήτανε τζαζ κλαμπ, το οποίο «διηύθυνε» ο τεράστιος πιανίστας Μανώλης Μικέλης με τους συνεργάτες του; Απλώς το Galaxy δεν ήτανε για το λαό. Είχε ανεβασμένες τιμές και πηγαίνανε ξένοι κυρίως και έλληνες, από μεσοαστοί και πάνω.
Τζαζ κλαμπ είχε και η Τρούμπα, για άλλο κοινό φυσικά. Όπως τζαζ κλαμπ είχε και η Ελληνοαμερικανική Ένωση στα τέλη του ’50 – το εντευκτήριό της, στο οποίο σύχναζε και ο Μπαράκος και που γινόντουσαν και live (μέχρι και ο Χατζηνάσιος είχε παίξει – άσημος τότε πιανίστας), γίνονταν ακροάσεις δίσκων (όπως και στου Μπαράκου), συζητήσεις (όπως και στου Μπαράκου) κ.λπ. Δηλαδή ήταν μια κανονική λέσχη (ήτοι κλαμπ).
Κι ένα σχόλιο στο fb
Konstantin Mixos
Όχι επειδή αγαπούσα και έγραψα για τον Μπαράκο ούτε για να ξυπνήσω τα αίματα για το ποια τζαζ μας αρέσει , αλλά ο Μπαράκος είχε το πρώτο και το μοναδικό jazz club με την έννοια που έχουμε μερικοί ονειρευτεί την τζαζ. Την τζαζ σαν μουσική αλλά κυρίως και σαν κοινότητα με δικό της χώρο. Όταν ο Γκούντερ Σόμερς ή ο Φλωρίδης παίζουν στο Γκαίτε ή και σε κάποιο άλλο κλαμπ που την επόμενη μέρα θα έχει κάτι διαφορετικό πηγαίνουμε αλλά δεν τα θεωρούμε χώρους ΜΑΣ, ακόμα και η μουσική ακούγεται διαφορετική, όταν ο Evan Parker έπαιξε στην Στέγη στα αυτιά μου ακουγόταν διαφορετικός
