Κανονικά έπρεπε να πέσω από τα σύννεφα αφού δεν διέκρινα κάτι που να μπορεί να θεωρηθεί από ένα καλόπιστο θεατή άγρια κριτική στα καθεστώτα κι όμως δεν έπεσα. Απλώς για μία ακόμα φορά πείστηκα ότι αυτά τα καθεστώτα δεν μπορούν να ανεχτούν οποιαδήποτε κρίση για την χώρα που τους ραγίζει την εξιδανικευμένη εικόνα της που την έχουν ως κορώνα στο κεφάλι τους και αυτό τα κάνει πολύ ευάλωτα σε οτιδήποτε τους χαλάει τη σούπα. Το κακό είναι πως σ'αυτά τα αυταρχικά και δεσποτικά καθεστώτα φαίνεται ότι η πλειονότητα ζει μια ανελεύθερη ζωή και όσοι αγωνίζονται για ένα ελεύθερο και δημοκρατικό βίο το πληρώνουν πολύ, μα πολύ ακριβά.

Να συμπληρώσω πως μες τα χρόνια μάθαμε ότι εκτός από τη λογοκρισία που στηρίζεται σε καθαρά ιδεολογικοπολιτικά - αισθητικά κριτήρια, παίζει και η άλλη που αν και πιο αφανής είναι εξ ίσου αποτελεσματική. Αναφέρομαι σ'αυτή που πατάει στην οικονομία, στο τζίρο δηλαδή που εξαρτάται από πολλούς παράγοντες μα το στίγμα του πιο καθοριστικού έχει τις ρίζες του στο δίπολο εμπορικού και ποιοτικού προϊόντος. Στην πλειονότητά τους οι χρηματοδότες για να μεγαλώσουν τις πιθανότητες της αύξησης των κερδών τους επιλέγουν τα τυποποιημένα προϊόντα. Είναι αυτά που κυκλοφορούν με άνεση και στην παγκόσμια αγορά και στις διάφορες εθνικές και συνήθως τα αγοράζουν οι περισσότεροι πελάτες-θεατές. Τα άλλα, τα καινοτόμα, τα ανεξάρτητα και τα πιο προσωπικά, αν καταφέρουν να φτάσουν στην παραγωγή και το πιο συνηθισμένο με μικρό μπάτζετ, συχνά τα τρώει το μαύρο σκοτάδι μιας και δυσκολεύεσαι να τα βρεις στην πλατεία των τοπικών και των εθνικών χωριών. Ναι, πάντα βεβαίως υπάρχουν και οι χαρμόσυνες εκπλήξεις.