Ο ξεσηκωμός αυτός κράτησε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της 17ης Νοεμβρίου όταν με απόφαση του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου τανκς περικύκλωσαν το Πολυτεχνείο, ένα μάλιστα εισέβαλε στο προαύλιό του και ο στρατός το κατέλαβε. Πολλές συλλήψεις έγιναν στις συγκρούσεις που ακολούθησαν μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο. Σύμφωνα με τις έρευνες που έγιναν μετά την πτώση της χούντας ο αριθμός των επωνύμων νεκρών ανήλθε σε 24, ενώ αυτός των νεκρών αγνώστων στοιχείων σε 16.

Στις 25 Νοεμβρίου ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, αρχηγός του άντρου των βασανιστών ΕΑΤ - ΕΣΑ, έκανε νέο πραξικόπημα, συνέλαβε τον Παπαδόπουλο και όλους όσους τον υποστήριζαν και ανακηρύχθηκε αρχηγός της νέας χούντας. 

Γεγονότων αλήθειες, 2η. Πότε έπεσε η χούντα; Όχι φυσικά στις 17 Νοεμβρίου του 1973 λόγω της εξέγερσης του Πολυτεχνείου όπως πολλοί Έλληνες νομίζουν και το περίεργο είναι πως ανάμεσά τους είναι και αρκετοί από αυτούς που είχαν γνώση των γεγονότων του '73. Υπό συζήτηση επίσης είναι η υπόθεση το αν γενικά η εξέγερση του Πολυτεχνείου συνέτεινε στην πτώση της χούντας οχτώ μήνες αργότερα, προκαλώντας αυτούς τους μήνες την ιδεολογική και ηθική απονομιμοποίησή της στην συνείδηση πολλών Ελλήνων σε σημείο να τη φοβούνται αισθητά λιγότερο από ότι τα προηγούμενα έξι χρόνια. Ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου άλλαξε τη στάση ενός μεγάλου μέρους του κόσμου απέναντι στη χούντα είναι κάτι που το έζησα. Συνέβαλλε επίσης και το γεγονός που η οικονομία από τις αρχές του '72 άρχισε εμφανώς να χειροτερεύει. Αναρωτιέμαι όμως αν αυτή η ας πούμε αντιχουντική στάση ενός μέρος του κόσμου θα έπαιρνε σάρκα και οστά, θα εκφραζόταν πολιτικά και αγωνιστικά αν δεν δινόταν η μαύρη ευκαιρία με την εισβολή των Τούρκων στη Κύπρο και την κήρυξη της επιστράτευσης. 

Τότε που τα γεγονότα έτρεχαν.

15 Ιουλίου 1974: Έγινε το πραξικόπημα ενάντια του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπου Μακαρίου, πραξικόπημα που το οργάνωσε από την Αθήνα η χούντα του Ιωαννίδη και πραγματοποιήθηκε από την κυπριακή Εθνική Προεδρική Φρουρά  σε συνεργασία με την εθνιστική οργάνωση ΕΟΚΑ Β' με στόχο την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Οσο για τις Η.Π.Α αν μη τι άλλο αναγνώρισαν το νέο δικτακτορικό καθεστώς όπως το ίδιο είχαν κάνει και με το πρώτο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.

20 Ιουλίου 1974: Η Τουρκία εισέβαλλε στην Κύπρο επικαλούμενη το άρθρο 4 της Συνθήκης Εγγυήσεων. Οι τούρκικες δυνάμεις εντός τριών ημερών κατέλαβαν περίπου το 3% από το βόρειο κομμάτι του νησιού με την γνωστη επιχείρηση («Αττίλα 1») και συγκεκριμένα την Κερύνεια  και την περιοχή γύρω από την πόλη. Στις 23 Ιουλίου κηρύχθηκε εκεχειρία και τόσο η Χούντα των Αθηνών όσο και η πραξικοπηματική κυβέρνηση της Κύπρου κατέρρευσαν και ο Μακάριος που κατάφερε να γλυτώσει επέστρεψε στην Κύπρο θριαβευτής. Ακολούθησαν δύο γύροι διαβουλεύσεων στη Γενεύη μεταξύ των εμπλεκόμενων χωρών, στις οποίες η Τουρκία ζητούσε ομοσπονδιακή λύση, ανταλλαγή πληθυσμού και το 34% των εδαφών της Κύπρου να ελέγχεται από τους Τουρκοκύπριους. Στις 14 Αυγούστου, οι συνομιλίες της Γενεύης σταμάτησαν και η Τουρκία ξεκίνησε δεύτερη επιχείρηση («Αττίλας ΙΙ») κατά την οποία κατέλαβε το 36,2% του νησιού και εκτόπισε 120 χιλιάδες Κύπριους (άλλες 20 χιλιάδες παρέμειναν εγκλωβισμένοι), ενώ συνολικά σκοτώθηκαν περίπου 3 χιλιάδες Ελληνοκύπριοι.

 23 Ιουλίου 1974: Η επτάχρονη δικτατορία, υπό το βάρος της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο κατέρρευσε. Με την έναρξη της εισβολής και την επιστράτευση που κήρυξε εξ αιτίας της εισβολής ο Ιωαννίδης, γρήγορα έγινε φανερό ότι η χούντα ήταν τελειωμένη στη συνείδηση του κόσμου κι αυτό έγινε φανερό από το ότι η πλειονότητα των επιστρατευμένων δεν υπάκουαν στις διαταγές των αξιωματικών. Τότε οι στρατιωτικοί παρέδωσαν την εξουσία στους πολιτικούς και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ορκίστηκε πρωθυπουργός της χώρας, επικεφαλής κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» τις πρώτες πρωινές ώρες της 24ης Ιουλίου, που από τότε γιορτάζεται από την Πολιτεία ως ημέρα αποκατάστασης της δημοκρατίας. 

«Xούντα σημαίνει να φοβάται ο κόσμος» Μια εξιστόρηση των γεγονότων του Πολυτεχνίου από την Ιωάννα Καρυστιάνη που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Ιάσονα Χανδρινού "ΟΛΗ Η ΝΥΧΤΑ ΕΔΩ" - Μια προφορική ιστορία της εξεγερσης του Πολυτεχνείου. 

Και κάποιες σκέψεις του ζωγράφου Χρήστου Μποκόρου ( Αγρίνιο, 1956). 

Κάτω απ’ το σιδερένιο κάγκελο πεντέξι σκαλοπάτια κατέβαιναν σ’ ένα πλατύσκαλο στην επιφάνεια του Θερμαϊκού, το ‘γλυφε βρώμικο το κύμα κάπου στην παλιά προκυμαία της Θεσσαλονίκης, ηλιοβασίλεμα ήταν, τέτοιες μέρες, γιορτές Πολυτεχνείου, πανώ, πορείες, συνθήματα, οργανωμένες επιδείξεις επαναστατικής ετοιμότητας, βουλιάζαμε αθώοι οι αφελείς στις εύκολες ανέσεις της μεταπολίτευσης, ελευθερία κολοβή με δανεικά και ξένα, φυλακισμένη στον εαυτό της, μετριότητα, τέλειωνα τη Νομική  δίχως να ξέρω τι θα κάνω, πρώην έφηβος, πρώην φοιτητής, ανένταχτος έτσι κι αλλιώς, είχα ξεκόψει απ' όλ' αυτά κι άραξα εκεί κάτω χαμηλά σαν σε κρυψώνα, αναποφάσιστος, μέχρι που να μπαρκάρω σκεφτόμουν ο ανίδεος, ότι νά’ναι, ίσα να ξεφύγω απ' τα φίδια που μ’ έζωναν εκείνον τον καιρό, έσπαγα τα μούτρα μου σ’ ανατροπές κι απομαγεύσεις, είχε αρχίσει η μεταστροφή, θαμπώναν τα επαναστατικά μου όνειρα ν’ αλλάξω τους άλλους, αναρωτιόμουνα ποιος είμαι εγώ, που πάω και τι κάνω, τι ξέρω απ’ τον κόσμο που θέλω ν’ αλλάξω, τι έχω να δώσω, τι έχω ακόμη να μάθω, φαρμάκι ο αναστοχασμός κι αδιόρθωτη η ζωή, δεν παίρνει γιατρειά, αλλού γυαλίζει, αλλού γλιστράει, απ' αλλού έρχεται, αλλού τραβάει κι είμαστε ακόμα εδώ για να χαρούμε αυτό το δώρο.