Από το ρεπορτάζ που έκανε πρόσφατα η δημοσιογράφος Βασιλική Σιούτη της lifo στον Έβρο δεν προέκυψε ούτε μία απόδειξη ή ένδειξη πως υπήρξε ποτέ "νεκρή Μαρία", το 4ο δηλαδή κοριτσάκι της οικογένειας προσφύγων με τα δήθεν πέντε παιδιά. Στην ενάντια περίπτωση, γράφει η δημοσιογράφος, αν υπήρχε πέμπτο παιδί και πέθανε, όπως επανειλημμένα ισχυρίστηκε το «Spiegel», οφείλει να παρουσιάσει τα τεκμήρια στα οποία στήριξε τον ισχυρισμό του, για να γίνει η διερεύνηση του περιστατικού. Αν υπάρχει θάνατος παιδιού, πρέπει να αποδοθούν ευθύνες. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παίζει με τις ζωές των παιδιών, να τις θέτει σε κίνδυνο και να τις εργαλειοποιεί.  Όλο το ρεπορτάζ  ΕΔΩ   

 Στο ίδιο θέμα οι αρχικοί ισχυρισμοί της ΜΚΟ HUman Rights 360 που προκάλεσαν διεθνή δημοσιεύματα κατά της Ελλάδας, αναιρούνται τώρα πλήρως από την ίδια δηλώνοντας: Λάθος μας, δεν ήταν ελληνικό έδαφος η νησίδα στον Έβρο με τους 38 μετανάστες. Όλο το ρεπορτάζ  ΕΔΩ  

 ΕΔΩ  οι απαντήσεις κύκλων του ΣΥΡΙΖΑ που έθεσαν και το ερώτημα: «Εάν οι άνθρωποι αυτοί (οι πρόσφυγες) ήταν εντός ελληνικού εδάφους, είναι σαφές ποιες έπρεπε να ήταν οι ενέργειες της κυβέρνησης Εάν ήταν στην τουρκική πλευρά, όπως ισχυρίστηκε η κυβέρνηση, τότε οι ελληνικές αρχές έπρεπε να διεθνοποιήσουν το θέμα στην ΕΕ και στον ΟΗΕ ώστε να πιεστεί η Τουρκία να περισώσει αυτούς τους ανθρώπους». 

 Κι  ΕΔΩ  η καταγγελία της "Εναλλακτικής Παρέμβασης" για την προφορική απαγόρευση εισόδου εκ μέρους του υπουργείου Μετανάστευσης εντός της Δομής Φιλοξενίας Δράμας στην δικηγόρο Αθηνών Ευγενία Κουνιάκη, πληρεξούσιας δικηγόρου προσφύγων από την ομάδα των Σύριων της πρόσφατης υπόθεσης της νησίδας του Έβρου, ανάμεσά τους και της μητέρας της 5χρονης θανούσας στη νησίδα του Έβρου. 

Σ.Δ Το ρεζουμέ αυτής της ιστορίας για μένα δυστυχώς είναι πικρό όσο κι αν αποκατέστησαν την αλήθεια τα ρεπορτάζ κάποιων άλλων ευσυνείδητων δημοσιογράφων. Μου ενίσχυσε μία βαθύτατη πίστη που έχω διαμορφώσει τις τελευταίες δεκαετίες ως προς την εγκυρότητα των πληροφοριών που εκπορεύονται από παντός είδους πηγές και ΜΜΕ και πλασάρονται αμάσητες. Αυτή είναι μία πρακτική που χαρίζει δύναμη στο σκοτάδι ώστε να εξαπλώνεται έξω μας και μέσα μας και αναπόφευκτα και ανάμεσά μας. Οι ποικίλες σκοπιμότητες, ιδιαίτερα αυτές που ο σκοπός τους αγιάζει τα μέσα τους, και οι παντός τύπου ιδεοληψίες, είναι οι κύριες αιτίες της ενημέρωσης εκείνης που δεν σέβεται τη δημοσιογραφική δεοντολογία.

Είναι ήττα του πολιτισμού του να μη μπορείς να εμπιστεύεσαι, τουλάχιστον για τις ειδήσεις, κανένα ΜΜΕ, καμία πηγή, κανένα κέντρο και πρακτορείο. Και είναι ήττα εντός έδρας όταν ακόμα και αν αφιερώνεις χρόνο για να διασταυρώσεις πληροφορίες να μην μπορείς να καταλήξεις μετά βεβαιότητας ποια είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα, έχοντας επίγνωση ότι ζούμε σε μια εποχή που περισσότερο από ποτέ τα πράματα δεν είναι σε κάθε περίπτωση άσπρα μαύρα.

Το μόνο ελπιδοφόρο είναι πως εξακολουθούν να δίνουν παρόν με την δουλειά τους ελάχιστοι επαγγελματίες και ερασιτέχνες δημοσιογράφοι, που παλεύουν με νύχια και με δόντια για τις αλήθειες των όσων γράφουν και λένε. Προφανώς και είναι άλλο θέμα η επεξεργασία και η ανάλυση των γεγονότων και τα όποια συμπεράσματα προκύπτουν, αλλά εκεί το βάρος πέφτει στην κριτική ικανότητα του κάθε συνομιλητή/αναγνώστη, στα επεξεργασμένα επιχειρήματά του που στην καλύτερη έχουν στενή σχέση με τα πιστεύω του και τις αξίες που έχει στη ζωή του καθώς και με τα κοινά με τους ομοίους του συμφέροντα.