Δεν είναι το ίδιο οι ταινίες που μου άρεσαν πολύ, όπως η Ευδοκία, Ο πολίτης Κέην, Μπλέιντ Ράνερ, Τα φτερά του έρωτα, Τσαϊνατάουν, Ένας χωρισμός, Ο δραπέτης, του Αβραάμ Πολόνσκι, Μάτια ερμητικά κλειστά, Μανχάταν, Οι δυο ληστές, Άγρια συμμορία, Οι ζωές των άλλων, Ο Νονός ΙΙ και η Αποκάλυψη τώρα και άλλες πολλές και οι σκηνοθέτες που μου άρεσαν πολύ για το ξεχωριστό στίγμα τους παρόλο που είχαν γυρίσει και μέτριες ταινίες, όπως π.χ ο Μπονιουέλ, ο Χίτσκοκ, ο Κασσαβέτης, ο Ριβέτ και ο Τρυφώ, ο Τζιμ Τζάρμους, οι όψιμοι  Αντονιόνι και Φελίνι, ο Γούντι Άλεν, ο Ταρκόφσκι και ο Ιοησιλιάνι και προπάντων ο Γκοντάρ. Ο Γκοντάρ μου άρεσε τόσο ώστε κάποιος που θα είχε σχηματίσει μια ιδέα για μένα θα μπορούσε να πει ότι "καλέ αυτός είναι ένας τύπος που, άκουσον άκουσον, τον έφτιαχνε ο Γκοντάρ" κι αυτό από μόνο του αποτελεί κάτι ανάμεσα σε εύσημο και σε κράξιμο, μιας και σε πολύ λίγους άρεσε. 

Το παράδοξο με τις ταινίες του Γκοντάρ είναι πως όλες οι ταινίες του στην καλύτερη περίπτωση αφήναν κάτι χαραμάδες ίσα ίσα για να βρέχω τα πόδια μου στις ακτές τους αλλά μετά τις ένιωθα ξαφνικά να δουλεύουν σαν τρελές μέσα μου προκαλώντας κάθε είδους συνειρμούς ακόμα και συναισθηματικούς και που ένας μάγος τους διεύθυνε ερήμην μου προκαλώντας ποικίλες συνθέσεις. Μία απ'αυτές ήταν να αρχίσω να γυρίζω κι εγώ ταινίες,