Σκνίπα είναι η ευκαιρία του αίματός μας να πετάξει

Στόχος είναι ένας στρόβιλος που ρουφάει την ομορφιά του τυχαίου

Σκοπός είναι η μουσική τάξη των πραγμάτων να αναζητούν κάποια χρησιμότητα

Συμμετοχή είναι η μετοχή με το μεγαλύτερο ρίσκο

Συμβουλή είναι ο Φρανκενστάιν της πείρας 

Σκόνη είναι η ταπείνωση της ύλης

Σκόρδο είναι μία απόδειξη ότι ο εραστής σου είναι βρυκόλακας

Στιλέτο είναι κάτι που πληγώνει με στυλ

Στοχαστής είναι ένας νους χωρίς περιφερική όραση

Σφαίρα είναι μία εξήγηση γιατί πάντα γλιστράμε προς τα κάτω

Συμπάθεια είναι κάτι που καταναλώνεται σε θερμοκρασία δωματίου

Σαξόφωνο είναι ο ήχος του σημείου G.

Σταφίδα είναι η γυμνή αλήθεια κάτω από τον ήλιο

Σόλο είναι να κάνεις τη μοναξιά σου τέχνη

Σιγουριά είναι ο πιο μάτσος τρόπος να αγαπάς τον εαυτό σου

Σοσιαλισμός είναι κάτι που το συζητάω μόνο με τον ψυχανάλυτή  μου

Σαμουράι είναι οτιδήποτε ζει

 Από το οπισθόφυλλο της συλλογής

Στη γλωσσολογία το Σ αντιπροσωπεύει το σύνολο των συμβόλων που σχηματίζουν ένα αλφάβητο

Στα μαθηματικά το Σ χρησιμοποιείται ως σύμβολο για τον τελεστή αθροίσματος

Στη φυσική της συμπυκνωμένης ύλης το Σ υποδηλώνει την αυτο-ενέργεια

Στη θεωρία πιθανοτήτων και στην στατιστική το Σ υποδηλώνει τον πίνακα συνδιακυμάνσεων ενός συνόλου τυχαίων μεταβλητών

Στην αλχημεία το Σ χρησιμοποιήθηκε μερικές φορές για να αντιπροσωπεύει τη ζάχαρη

Διαβάζοντας αυτό το βιβλιαράκι των 40 σελίδων της Γιάννας Μπούκοβα (εκδόσεις [φρμκ]) θυμήθηκα στο περίπου κάτι που είχε γράψει ο ποιητής και δοκιμιογράφος Βύρων Λεοντάρης ( Νιγρίτα Σερρών 1932- Αθήνα 2014) για τους ποιητές. Είχε υποστηρίξει λοιπόν πριν πολλά χρόνια, ότι αυτοί από μία άκρη κάποιου κέντρου έχουν την ικανότητα να φρεσκάρουν τη γλώσσα κάνοντας χοντρό παιχνίδι μαζί της και έτσι γοητεύουν ένα μικρό και ενίοτε μεγάλο κοινό. Είχε επίσης επισημάνει ότι η αλληλοεπίδραση ποιητών και κοινού εξαρτάται και από τα δύο μέρη, που κεντρικό ρόλο παίζουν το ταλέντο, η καλλιέργεια και η διαθεσιμότητα για αναζήτηση νέων περιπετειών που αυτές υπάρχουν ακόμα κι όταν συμμετέχουμε στο σκάψιμο των δικών μας με την βοήθεια των μαστόρων της γλώσσας. 

Και δυο λόγια για την Γιάννα Μπούκοβα, αυτή την 54χρονη Βουλγάρα που χρόνια ζει κι εργάζεται στην Ελλάδα. Μ'άρεσε το σπινθηροβόλο πνεύμα που εκπέμπουν αυτές οι λέξεις της από σίγμα σε συνδυσμό με το εκλεπτυσμένο χιούμορ που αποπνέουν. Και δεν είναι ενδιαφέρον που μια γυναίκα με άλλη μητρική γλώσσα, στην οποία μάλιστα έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές κι ένα μυθιστόρημα, καταφέρνει να δώσει μία λάμψη στις ελληνικές λέξεις μ'αυτά της μιας γραμμής ας πούμε ποιήματα; Ίσως να βιώνει τον κόσμο και τις λέξεις του σαν βαθύ σκοτάδι, ίσως πάλι να τη διακατέχει μία ακατανίκητη επιθυμία να πετάξει πέρα ψηλά. Αν και στην εποχή μας έχουν πιο έντονη παρουσία οι υβριδικές καταστάσεις, κάτι που μας φέρνει πιο κοντά σ'αυτό που πιθανό να δίνει ενέργεια στην αγαπητή Γιάννα Μπούκοβα.