Η 93χρονη σήμερα Κουσάμα κατέχει τον τίτλο όχι μόνο της καλλιτέχνιδας με τις υψηλότερες πωλήσεις στον κόσμο, αλλά και αυτής που με αυτό το συγκεκριμένο έργο –υπάρχουν πολλά, τουλάχιστον είκοσι «Infinity Mirrored Rooms» που παρουσιάζονται σε διάφορα μουσεία στον κόσμο (η Tate παρουσιάζει δυο από αυτά, το «Filled with the Brilliance of Life» και το «Chandelier of Grief»)– διεκδικεί τον τίτλο της πιο «ινσταγκραμικής» καλλιτέχνιδας με εκατομμύρια likes και δεκάδες χιλιάδες αναρτήσεις παγκοσμίως.

Το «φαινόμενο Κουσάμα» στο Instagram είναι τόσο αξιοσημείωτο που πολλοί το αναλύουν κοινωνιολογικά, υποστηρίζοντας ότι μοιάζει ειρωνικό το γεγονός ότι στεκόμαστε μέσα και γύρω από τις εγκαταστάσεις της Κουσάμα βγάζοντας selfies, όταν αυτές, εν μέρει, αφορούν την απώλεια του εαυτού μας σε έναν φαινομενικά αόριστο χώρο.

Γεγονός είναι ότι όποιος πατάει το πόδι του σε κάθε εγκατάσταση βρίσκεται αυτομάτως βυθισμένος σε ένα σπηλαιώδες και απόλυτα φωτογραφικό σύμπαν, στρωμένο με πλακάκια από καθρέφτη και τρυπημένο με εκατοντάδες μικροσκοπικά φώτα LED που τρεμοπαίζουν και σβήνουν στην απείρως ανακλώμενη σκοτεινή έκταση.

Στην ουσία μπαίνουν μέσα σε μια παραίσθηση, που θυμίζει τις παραισθήσεις από τις οποίες υπέφερε η ίδια η Κουσάμα όταν ήταν παιδί ή τη γοητεία που της ασκούσαν πάντα οι οπτικές παραισθήσεις και οι οφθαλμαπάτες που επαναλαμβάνει διαρκώς στο έργο της –ακόμα και σε πιο φωτεινούς χώρους– και καλούνται να κατοικήσουν έστω και για λίγο σε ένα απεριόριστο, ψυχεδελικό πεδίο. Το να το φωτογραφήσουν και να φωτογραφηθούν μέσα σε αυτό είναι μια σχεδόν αυτόματη αντίδραση, σχεδόν ενστικτώδης, η στιγμή που χάνεται ο εαυτός μέσα σε ένα αόριστο σύμπαν χωρίς διακριτά όρια.

Και πέρα από τα «Infinity Mirrored Rooms» ο κόσμος της Κουσάμα είναι τρομερά δημοφιλής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από τότε που αυτά υπάρχουν και με τον τρόπο που εξελίσσονται και μας προκαλούν να γίνουμε με έναν τρόπο επιμελητές του λογαριασμού μας και διαμορφώνουν πολλές φορές τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τις εκθέσεις.

Η Κουσάμα άρχισε να δημιουργεί αυτές τις εγκαταστάσεις από το 1965, πολύ πριν την ύπαρξη των smartphones, αλλά σήμερα η μεγάλη επιτυχία και ο αντίκτυπος που έχει κυρίως στους νέους επισκέπτες της έκθεσης είναι ότι τα «δωμάτια» μπορούν να θεωρηθούν μια συμμετοχική εγκατάσταση, με τη συνήθη κακοφωνία των selfies σε χώρους τέχνης εδώ να μοιάζει ενταγμένη και αρμονική σε ένα έργο που εξαιτίας της ηλικίας του και της εποχής που δημιουργήθηκε μοιάζει οραματικό και σύγχρονο.

Πατώντας  lifo.gr/eikastika  θα εμφανιστεί ολόκληρο το άρθρο που συνοδεύεται από 6 φωτογραφίες έργων της Κουσάμα και δύο βίντεο