Κώστας Καλλίτσης. Ακού­γε­ται άδι­κο, για­τί η Ευρώ­πη έχει κά­νει όσα κα­νείς άλ­λος στον κό­σμο για την αντι­με­τώ­πι­ση της κλι­μα­τι­κής κρί­σης μετά τη 10ε­τία του 1970, αλλά η κλι­μα­τι­κή κρί­ση δεν ανα­γνω­ρί­ζει σύ­νο­ρα, ούτε απω­θεί­ται ούτε επα­να­προ­ω­θεί­ται, και η Γηραιά Ηπει­ρος βρί­σκε­ται στο επί­κε­ντρό της. Το φε­τι­νό κα­λο­καί­ρι άνοι­ξε με πυ­κνά, δια­δο­χι­κά κύ­μα­τα καύ­σω­να κυ­ρί­ως στη δυ­τι­κή και στη νο­τιο­δυ­τι­κή Ευρώ­πη, ανέ­βη­κε με­ρι­κούς βαθ­μούς και η θερ­μο­κρα­σία της Μεσο­γεί­ου, μέσα σε δύο μή­νες κά­η­καν και 700.000 εκτά­ρια ευ­ρω­παϊ­κά δάση. Και τώρα, ο Αύγου­στος τε­λειώ­νει με ένα σπά­νιο, αν όχι πρω­το­φα­νή, συν­δυα­σμό ξη­ρα­σί­ας και κα­ται­γί­δων. Οι όροι του προ­βλή­μα­τος πλέ­ον δεν εξαρ­τώ­νται από κα­νέ­ναν με­μο­νω­μέ­να, ούτε καν από ολό­κλη­ρη την Ευρώ­πη.

Ουδείς (πλην ίσως κά­ποιων τρα­μπι­κών…) αμ­φι­βάλ­λει για το αν­θρω­πο­γε­νές της κλι­μα­τι­κής κρί­σης. Εκπέ­μπο­ντας πε­ρί­που 52 δισ. με­τρι­κούς τό­νους διο­ξεί­διο του άν­θρα­κα και άλλα αέ­ρια του θερ­μο­κη­πί­ου κάθε χρό­νο, έχου­με τυ­λί­ξει ασφυ­κτι­κά τη Γη με μια «κου­βέρ­τα αε­ρί­ων» και την υπερ­θερ­μαί­νου­με. Τα τε­λευ­ταία 200 χρό­νια, η θερ­μο­κρα­σία του πλα­νή­τη έχει αυ­ξη­θεί πε­ρί­που 0,85ο Κελ­σί­ου – και το 75% αυ­τής της αύ­ξη­σης ση­μειώ­θη­κε τον τε­λευ­ταίο μι­σόν αιώ­να. Στο επί­κε­ντρο της υπερ­θέρ­μαν­σης βρί­σκε­ται η Ευρώ­πη.

Στη Γαλ­λία, τα νερά στα πο­τά­μια δεν επαρ­κούν για να ψυ­χρά­νουν τους πυ­ρη­νι­κούς αντι­δρα­στή­ρες και η χώρα γί­νε­ται από εξα­γω­γέ­ας ει­σα­γω­γέ­ας ηλε­κτρι­κού ρεύ­μα­τος. Η­ Ιτα­λία βλέ­πει τις υδροη­λε­κτρι­κές μο­νά­δες της να αδρα­νούν λόγω της ξη­ρα­σί­ας, αλλά ταυ­τό­χρο­να σφο­δρές κα­ται­γί­δες παίρ­νουν αν­θρώ­πι­νες ζωές και προ­κα­λούν με­γά­λες υλι­κές κα­τα­στρο­φές. Ανά­λο­γα φαι­νό­με­να πλη­θαί­νουν και επε­κτεί­νο­νται. Τα αντί­θε­τα ακραία και­ρι­κά φαι­νό­με­να αλ­λη­λο­συν­δέ­ο­νται κι αλ­λη­λο­ε­πι­δρούν, οι κα­τα­στρο­φές που προ­κα­λεί το ένα με­γε­θύ­νουν τις κα­τα­στρο­φές που θα επι­φέ­ρει το άλλο. Η πρό­λη­ψη γί­νε­ται προ­τε­ραιό­τη­τα.

Είναι θέμα απλής, κοι­νής λο­γι­κής. Πρώ­τος στό­χος πρέ­πει να εί­ναι η δρα­στι­κή μεί­ω­ση των εκ­πο­μπών αε­ρί­ων του θερ­μο­κη­πί­ου. Δυστυ­χώς, ο πό­λε­μος στην Ουκρα­νία και οι συ­νέ­πειές του στην ενερ­γεια­κή οι­κο­νο­μία έχουν πάει πίσω αυ­τήν την προ­σπά­θεια σε ολό­κλη­ρη την Ευρώ­πη: Αντί να συ­ζη­τά για την τα­χεία από­συρ­ση του αε­ρί­ου, αγω­νιά αν θα έχει αρ­κε­τό φυ­σι­κό αέ­ριο, το πλη­ρώ­νει όσο όσο και χα­ρα­κτη­ρί­ζει πρά­σι­νες τις επεν­δύ­σεις σε αυτό το ορυ­κτό καύ­σι­μο. Δεύ­τε­ρος στό­χος εί­ναι η ενί­σχυ­ση της αν­θε­κτι­κό­τη­τας των υπο­δο­μών στις ακραί­ες (αλλ’ όχι σπά­νιες, πλέ­ον…) συν­θή­κες της κλι­μα­τι­κής κρί­σης. Φωνή σύ­νε­σης, η έκ­κλη­ση της διευ­θύ­ντριας του ΔΝΤ, Κρι­στα­λί­να Γκε­ορ­γκί­ε­βα, για επεν­δύ­σεις 3-6 τρισ. δολ. σε πρά­σι­νη ενέρ­γεια και υπο­δο­μές πα­γκο­σμί­ως, κάθε χρό­νο έως το 2050 – αντί για μό­λις 630 εκατ. που γί­νο­νται σή­με­ρα.

Πού εντο­πί­ζο­νται οι κύ­ριες δυ­σκο­λί­ες; Θα πεί­τε –σω­στά– στα ευ­ρύ­τε­ρα και βα­θιά δια­κλα­δω­μέ­να κα­τε­στη­μέ­να συμ­φέ­ρο­ντα του άν­θρα­κα, των ορυ­κτών καυ­σί­μων. Συμ­φέ­ρο­ντα που ενι­σχύ­ο­νται στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες κρί­σης – εν­δει­κτι­κή εί­ναι η εκτί­μη­ση του ΔΝΤ, ότι τα αυ­ταρ­χι­κά κα­θε­στώ­τα των σε­ΐ­χη­δων, οι οποί­οι έτυ­χε να γεν­νη­θούν πάνω σε κοι­τά­σμα­τα πε­τρε­λαί­ου στη Μέση Ανα­το­λή, θα έχουν επι­πλέ­ον ου­ρα­νο­κα­τέ­βα­τα κέρ­δη 1,3 τρισ. δολ. στην 4ε­τία έως το 2026. Υπάρ­χουν, ωστό­σο, και άλ­λες με­γά­λες δυ­σκο­λί­ες.

Αν μας έλε­γαν ότι ένα αε­ρο­πλά­νο έχει 20% πι­θα­νό­τη­τες να πέ­σει, δεν θα παίρ­να­με το ρί­σκο να πε­τά­ξου­με με αυτό. Αν, όμως, ακού­με ότι υπάρ­χουν 20% πι­θα­νό­τη­τες η άνο­δος της θερ­μο­κρα­σί­ας να ξε­πε­ρά­σει τους 3 ή 4 βαθ­μούς Κελ­σί­ου τις προ­σε­χείς 10ε­τί­ες και η Γη να γί­νει αβί­ω­τη για τον άν­θρω­πο, άρ­ρη­τα, χω­ρίς να το πα­ρα­δε­χτού­με ευ­θέ­ως, συ­μπε­ρι­φε­ρό­μα­στε με τρό­πο που δεί­χνει ότι ανέ­με­λα παίρ­νου­με το ρί­σκο, που απει­λεί τα δι­καιώ­μα­τα και τη ζωή μελ­λο­ντι­κών γε­νιών. Αυτή η ανή­θι­κη συ­μπε­ρι­φο­ρά ίσως αλ­λά­ξει αν κα­τα­νο­ή­σου­με ότι η κρί­ση απει­λεί και τη δική μας ζωή. Αρκεί, βε­βαί­ως, να προ­λά­βου­με.

Πηγή:  ananeotiki.gr

Χρειάζονται μεγάλες πράσινες επενδύσεις τωνκα. Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα γενική διευθύντρια του ΔΝΤ και Τομπίας Αντριαν, διευθυντής Τμήματος Κεφαλαιαγορών και Nομισματικής Πολιτικής του ΔΝΤ..