όπως τον χαρακτήρισε η Λητώ Κατακουζηνού όταν τον γνώρισε. Προκαλούν σίγουρα ευχάριστη εντύπωση οι εν λόγω χαρακτηρισμοί για τον άνθρωπο που έγραψε τον «Επαναστατημένο Άνθρωπο», και που ανέδειξε την ελευθερία ως το αιθέριο έλαιο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης, φιλόσοφος, πολιτικοποιημένος (με ουσιαστικό τρόπο), ο Καμύ αποτελεί σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα πνεύματα του 20ου αιώνα. Άφησε πίσω του αριστουργήματα, μεταξύ των οποίων είναι ο «Ξένος», η «Πανούκλα», «Ο μύθος του Σίσυφου» και η «Πτώση», και με κάθε του έργο κλόνισε κάθε λογής στερεότυπα, είτε προσωπικού είτε κοινωνικού επιπέδου – ή, μάλλον, και των δύο ταυτοχρόνως.

Η επαφή με τα έργα του θέτουν τον αναγνώστη αντιμέτωπο με  προσωπεία και είδωλα του εαυτού του, τον αναγκάζουν να αντικρίσει κατάματα την υποκρισία του, μέσα από τα κύματα ειλικρίνειας με τα οποία λούζει ο Αλμπέρ κάθε γράμμα, λέξη και παράγραφό του.    

Τώρα θα έρθουμε σε επαφή με ένα από τα πιο σημαντικά και ενδιαφέροντα αποφθέγματά του, και θα επενδύσουμε πάνω σε αυτό:

«Μην περπατάς πίσω μου· δεν πρόκειται να ηγηθώ. Μην περπατάς μπροστά μου· δεν πρόκειται να ακολουθήσω. Απλώς περπάτα δίπλα μου, σαν φίλος μου».

Σ.Δ. Ακολουθεί η ανάπτυξη αυτού του αποφθέγματος του Καμύ που όχι μόνο μας έπιασαν στα δίχτυα του πολλά από τα δικά του που διαβάσαμε και μπορέσαμε να τα σκεφτούμε, αλλά μας κέρδισε και η εικόνα του, το στυλ του. Φυσικά έτσι όπως έφτασε σ'εμάς χρόνια μετά το θάνατό του. Το ολόγραμμα λοιπόν του Καμύ εξακολουθεί να μας είναι ιδιαίτερα ελκυστικό. Με άλλα λόγια, είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι θα ήταν ένας καλοδεχούμενος και αγαπητός συνπότης και συνομιλητής στις ταβέρνες μας.

Πατώντας   ΕΔΩ  θα εμφανιστεί ολόκληρο το άρθρο του Δημήτρης Δημαρέλος που αναρτήθηκε με τον τίτλο "Η ουσία των ανθρώπινων σχέσεων κατά τον Καμύ", που το βρήκαμε αρκετά ενδιαφέρον. Μια ένσταση έχουμε μόνο για την τελευταία πρόταση που δεν μας έπεισε καθόλου. Μια πρόταση που απηχεί την διαδεδομένη ιδέα ότι ο ας πούμε αυθεντικός εαυτός μας είναι τεφαρίκι πράμα, αψεγάδιαστος και υγιεινός.