Κάποια στιγμή μία Ελληνίδα πλησίασε τη μουσουλμάνα μέσα στη θάλασσα και από απ'ότι καταλάβαμε εκ των υστέρων διαφωνούσε με το ότι η κοπελίτσα αυτή φορούσε τσαντόρ της και κολυμπούσε μ'αυτό, δηλαδή ότι ήταν μουσουλμάνα. Η Ελληνίδα συνέχισε να το κάνει θέμα και όταν βγήκε έξω και μετά και βρήκε ένα ακροατήριο που υπερθεμάτιζε σε όσα έλεγε. Με λίγα λόγια συμφωνούσαν στο έξω οι μουσουλμάνες από τη θάλασσα, συμφωνούσαν στο ότι οι παραλίες ανήκουν στους χριστιανούς και στους Έλληνες. 

Ποιοι αντέδρασαν σ'αυτή την απαίτηση της Ελληνίδας λέγοντάς της ότι η παραλία είναι δημόσιος χώρος και ως  εκ τούτου είναι ανοιχτή σε όλους τους ανθρώπους; Η παλιά φίλη μου Β κι εγώ. Ναι, δυστυχώς μόνο εμείς οι δύο. Οι υπόλοιποι λουόμενοι κράτησαν ουδέτερη στάση, λες και ήταν κάτι φυσικό μια Ελληνίδα να μην αναγνωρίζει το δικαίωμα σε μια μουσουλμάνα να φοράει και να κολυμπάει με το μπουρκίνι της σε δημόσια πλαζ. 

Τι παίζει σε βάθος; Εδώ και τριάντα περίπου χρόνια διαμορφώνεται σιγά σιγά μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όχι μόνο στην χώρα μας, αλλά και σε πολλές ευρωπαϊκές, όπου ότι είναι ξένο και ιδιαίτερα μουσουλμανικό, προκαλεί ασύμμετρο φόβο, θεωρείται επικίνδυνο και σε προσωπικό επίπεδο και σε κοινωνικό και σε εθνικό.

Υπάρχουν πολλά διαφορετικά σε σχέση με το στάτους της κάθε κοινότητας και με τις παραδόσεις της, που άλλα προέρχονται από το εσωτερικό της και άλλα έρχονται από το εξωτερικό της. Ανάλογα με τις εποχές κάποια από αυτά θεωρούνται πιο απειλητικά από τα υπόλοιπα. Και πολλοί παράγοντες, εσωτερικοί και εξωγενείς, ταΐζουν αυτόν το φόβο στον καθένα, όπως και κάποιοι άλλοι την όποια ανεκτικότητά του.  

Σ'αυτό το κλίμα έκανε το μίζερο παιχνιδάκι της η Ελληνίδα μας ενισχύοντας με τη δεκάρα της το κλειστοφοβικό αυτό κλίμα που όσο πάει όλο και εξαπλώνεται. Παιχνίδι που με χάλασε. Με χάλασε και ας αντέδρασα. Με χάλασε εις διπλούν μιας και γυρίζοντας σπίτι αναρωτήθηκα πως γίνεται να μην ντρέπονται αυτοί οι συμπατριώτες μας που επιλέγουν τέτοιες αντιδράσεις. 

Και αυτό που με έβαλε σε σκέψεις, μετά που ξαναέφερα στο μυαλό μου αυτό το συμβάν, είναι όλοι αυτοί που τήρησαν σιγή ιχθύος. Τι άραγε να ένιωσαν εκείνες τις στιγμές που εξελίσσονταν η φάση και τι μέσα τους καταστάλαξε όταν γύρισαν σπίτι τους; Αν αισθάνθηκαν υπερήφανοι γι'αυτήν την επιθετική αντίδραση της Ελληνίδας μας τότε προμηνύεται μεγάλο κακό. Αν ντράπηκαν είναι δύσκολο να προβλέψουμε αν αυτή η ντροπή θα εκδηλωθεί κάποια στιγμή και με ποιο άραγε ζητούμενο. Το πιο επίφοβο από όλα πάντως κατ'εμέ, είναι η αδιαφορία του πέρα βρέχει να γίνει το στίγμα αυτών των χρόνων, αδιαφορία που θα γίνει το χαλάκι κάτω από το οποίο θα κρυφτούν πάσης φύσεως βαρβαρότητες. 

Εντάξει, κρίση και πανδημία και η εγκληματική εισβολή των Ρώσων, έχουν διαμορφώσει μια κατάσταση στην χώρα μας όπου οι αβεβαιότητες και η αυξανόμενη φτωχοποίηση κάνουν τη ζωή όλο και περισσότερων όλο και πιο απροσπέλαστη. Το ιστορικό κρατούμενο, όπως πάντα έτσι και τώρα, είναι ότι εξαρτάται από τη στάση που θα επιλέξουν να κρατήσουν οι αδύναμοι και οι ευαίσθητοι. Θα'ναι η ανθρωπιστική στάση που θα δώσει τον τόνο στην αντιμετώπιση των καθημερινών τους μεγάλων δυσκολιών στις σχέσεις με τους γύρω τους; Μακάρι.

Η αλήθεια πάντως είναι ότι σ'αυτή τη φάση είναι δύσκολο να αντλήσουμε από μέσα μας εκείνες τις ζωογόνες δυνάμεις έτσι ώστε να καταφέρουμε στην τελική να γιορτάσει η κοινωνία μας τη ζωή για όλους και όχι το θάνατο που γεννάει η προς κάθε κατεύθυνση εχθροπάθεια. Όσο δύσκολο όμως κι αν είναι, πιστεύω ότι αξίζει ο κόπος να το παλέψουμε. Μόνοι μας και από κοινού.