Νωρίς το πρωί φαινόταν άδεια κι ήσυχη από ψηλά η παραλία. Κατέβηκα στην αμμουδιά και βούτηξα στη διάφανη δροσιά. Ερημιά. Ήρθε ένας γλάρος όσο στέγνωνα μετά, στάθηκε στο κωνικό βραχάκι και χάζευε ώρα. Χασμουρήθηκε βαριεστημένος, με κοίταζε μια-δυο φορές, τέντωσε πόδια και φτερά και πέταξε ανατολικά. 
του ένα κακότυχο περιστέρι στα νερά. Του άνοιξε την κοιλιά και του 'τρώγε τα σπλάχνα αργά με δυνατές τσιμπιές κι ανάμεσα τους έκρωζε μια κοφτή κραυγούλα σιγανή, σαν αγκομαχητό ηδονικό, θλιμμένο και χαρούμενο μαζί, μοχθηρό κι ικανοποιημένο. Δίπλα του τ' άλλα περιστέρια, καμμιά δεκαριά, τσιμπολογούσαν στα χαλίκια αδιάφορα.
Ανέβαινε σιγά-σιγά ο ήλιος, τα μάζευα κι εγώ να φύγω.
Πλήθαινε ο κόσμος γύρω, ομπρέλες, καθισματάκια φορητά, ραδιοφωνάκια, κινητά, κουβέντες, γελάκια, πλαστικά, μυρίσε η παραλία τεχνητά αρώματα, κρέμες, αντιηλιακά, ζεστό πολύχρωμο καλοκαιράκι, μπανάκια λαϊκά.
