Το πρώτο και σπουδαιότερο βραβείο, δηλαδή ο Χρυσός Λέοντας, απενεμήθη στην ταινία του Ιταλού Τζιαφράνκο Ρόσι “Sacro GRA”. Το «Sacro GRA», είναι ουσιαστικά ένα ντοκιμαντέρ για την καθημερινότητα κατά μήκος του μεγαλύτερου αυτοκινητόδρομου της Ιταλίας. Το μεγάλο βραβείο της επιτροπής το πήρε η ταινία “Αδέσποτα σκυλιά” του Ταϊβανέζου Τσάι Μινγκ Λιανγκ, Το βραβείο Σκηνοθεσίας – Αργυρός Λέοντας - δόθηκε στον Αλέξανδρο Αβρανά για την ταινία του «Miss Violence». Το πρώτο βραβείο ανδρικής ερμηνείας το κέρδισε ο Θέμης Πάνου για την ερμηνεία του στην ταινία «Miss Violence», ενώ το γυναικείας ερμηνείας πήγε στην Έλενα Κότα που πρωταγωνιστεί στην ταινία “ Ένας δρόμος στο Παλέρμο ” της Ιταλίδας Έμα Ντάντε. Το βραβείο σεναρίου το πήρε ο Άγγλος Στιβ Κούγκαν για την ταινία «Φιλομένα» που σκηνοθέτησε ο Στίβεν Φρίαρς. Τέλος το βραβείο της επιτροπής το κέρδισε η γερμανική ταινία « Η γυναίκα του αστυνόμου» του Φίλιπ Γκέρινγκ.

Η ταινία «Miss Violence» ήταν η ελληνική συμμετοχή στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα αυτού του φεστιβάλ και η δεύτερη του 36χρονου Έλληνα σκηνοθέτη. Η υπόθεση της ταινίας – της οποίας το σενάριο το έγραψαν ο σκηνοθέτης και ο Κώστας Περούλης - περιστρέφεται γύρω από ένα 11χρονο κορίτσι, την Αγγελική, η οποία πηδά από το μπαλκόνι την ημέρα των γενεθλίων της. Η αστυνομία προσπαθεί να ανακαλύψει τα αίτια της αυτοκτονίας, ενώ η οικογένειά της επιμένει ότι επρόκειτο για ατύχημα και κάνει ότι μπορεί για να συνεχίσει τη ζωή της.

Είναι κατ’αρχήν μυστήριο του πως σε μια χώρα ξαφνικά γίνεται ένα μπαμ και σε κάποιο καλλιτεχνικό ή επιστημονικό πεδίο, όπου δεν υπήρχε πριν αξιόλογη προϊστορία, αρχίζουν να ξεπετάγονται σαν μανιτάρια έργα σημαντικά. Ένα από τα τελευταία παραδείγματα που μας έρχεται στο μυαλό από τον χώρο της τέχνης, είναι το Ιράν. Τα τελευταία είκοσι χρόνια στη χώρα αυτή, με την σχεδόν ανύπαρκτη κινηματογραφία και παρόλο την αυστηρή λογοκρισία, βγήκαν σπουδαίες ταινίες που και σάρωναν τα βραβεία στα διεθνή φεστιβάλ και έκοβαν αρκετά εισιτήρια παγκοσμίως. Φαίνεται πως κάτι παρόμοιο αρχίζει να γίνεται και στην Ελλάδα, στο πεδίο του κινηματογράφου. Και οπωσδήποτε, αυτό είναι κάτι που είναι αδύνατον να μην χαροποιεί όλους μας, ανεξάρτητα αν μας αρέσουν οι ταινίες που ξεχωρίζουν στα διεθνή φεστιβάλ. Τέτοια φαινόμενα, αν μη τι άλλο, προκύπτουν όταν κάτι στα βάθη αρχίζει να πάλλεται και να εξιτάρει ανθρώπους που αγωνιούν. Αυτή η ζωντάνια που κυκλοφορεί στον κόσμο του κινηματογράφου, μακάρι να αγγίξει και το μεγάλο κοινό και να έχει σαν αποτέλεσμα μια ουσιαστική αλληλοεπίδραση με την κοινωνία μας.

Ξέρουμε πολύ καλά πως τα βραβεία είναι η συνισταμένη γνώμη ανθρώπων που με κάποια ιδιότητα κινούνται στο χώρο της τέχνης της οποίας έργα της κρίνονται. Οι ομότεχνοι δηλαδή προτείνουν στο ευρύ κοινό έργα, που οι ίδιοι ξεχώρισαν για κάποιους λόγους. Αν τώρα το κοινό ανταποκριθεί σ’αυτήν την πρόταση των ειδικών είναι μία άλλη ιστορία, που ως γνωστόν εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Όμως αυτό που υπό κανονικές συνθήκες είναι δεδομένο στα διεθνή φεστιβάλ και στα μεγάλα βραβεία, είναι η δυσκολία των παρεμβάσεων στους κριτές από παράγοντες εξωτερικούς. Εκεί η αξιοκρατία, Ο.Κ, των επιλεγμένων κριτών, έστω και με κριτήρια υποκειμενικά και της τρέχουσας προβληματικής και κριτικής, είναι παρούσα. Έχουν λοιπόν, μια ιδιαίτερη σημασία τα διεθνή βραβεία, κάτι σημαντικό αντανακλούν.

Αρκετοί έχουν μία άρνηση για τα βραβεία, αρνούμενοι να τα δέχονται όταν τους τα απονέμουν και να τα υπολογίζουν στην κρίση που θα κάνουν αν και όταν έρθουν σε επαφή με τα βραβευμένα έργα. Αν και η άποψη αυτή αφήνει ελεύθερο το πεδίο για την μέγιστη ανεξαρτησία της γνώμης και της ελευθερίας των επιλογών, εντούτοις τα βραβεία, ιδιαιτέρως εκείνα που έχουν αποδείξει την προσήλωσή τους στην ποιότητα, ως ένα βαθμό απηχούν αόρατες και ορατές διεργασίες που συμβαίνουν στις κοινωνίες . Όπως και βραβεύοντας έργα από τις μεσαίες και μικρές χώρες, δίνεται ένα βήμα σ’αυτά για να τα προσέξει το παγκόσμιο κοινό, αλλιώτικα θα πήγαιναν άκλαυτα.

Και γι’αυτούς λοιπόν τους λόγους χαρήκαμε για τα βραβεία που απόσπασε η ταινία του Λαρισαίου Αβρανά. Σε μια χώρα που ελάχιστα υποστηρίζει τους νέους και ιδιαίτερα τους καλλιτέχνες και επιστήμονες, με ανύπαρκτη κινηματογραφική υποδομή και παιδεία, είναι όντως άθλος όταν προκύπτουν τέτοιες διεθνείς επιτυχίες και το μπράβο φτάνει στα χείλη μας τελείως αυθόρμητα. Τέτοια έργα εκφράζουν επίσης την πίστη μας πως μπορούμε να τα καταφέρουμε και να προχωρήσουμε και ατομικά ο καθένας μας και ως χώρα, έχοντας ως βάση τη επίπονη δουλειά μας, την αφοσίωση στο έργο μας και τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας και τις σχέσεις μας.

Τα παράλληλα βραβεία

Η ελληνική ταινία «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά -ένα δυνατό, βουτηγμένο σε μια μαύρη ατμόσφαιρα, έργο, αλληγορία πάνω στη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας, μέσα από την ιστορία μιας δυσλειτουργικής οικογένειας-  κατέκτησε και δύο παράλληλα βραβεία: το βραβείο των κριτικών FEDEORA και το νεανικό βραβείο Arca.

Το βραβείο FEDEORA καλύτερης ταινίας από Ευρώπη και χώρες της Μεσογείου του διαγωνιστικού τμήματος του 70ου φεστιβάλ της Βενετίας, που κέρδισε η ταινία του Αβρανά, απονέμει ομάδα κριτικών-μελών της Ομοσπονδίας Κριτικών για ταινίες από Ευρώπη και Μεσόγειο. Το δεύτερο βραβείο που κέρδισε η ελληνική ταινία, το Arca CinemaGiovanni, απονέμεται από 70 νέους από Ιταλία, Γαλλία και Τυνησία, ηλικίας από 18 μέχρι 26 χρόνων.

Εξάλλου, το βραβείο FEDEORA καλύτερης ταινίας στο τμήμα «Μέρες των Δημιουργών» απονεμήθηκε στην ισραηλινή ταινία «Βηθλεέμ» του Γιούβαλ Άντλερ, που καταπιάνεται με αντικειμενικότητα και ειλικρίνεια γύρω από τις σχέσεις ανάμεσα στους Ισραηλινούς και τους Άραβες, μέσα από την ιστορία ενός νεαρού που μπλέκεται σε μια ομάδα εξτρεμιστών μουσουλμάνων.

Στον Βούλγαρο Μίλκο Λαζάροφ, σκηνοθέτη της ταινίας «Αποξένωση», που προβλήθηκε στο ίδιο τμήμα, απονεμήθηκε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη. Τέλος, στην ταινία «Ταξικός εχθρός» του Ροκ Μπίτσεκ (Σλοβενία) απονεμήθηκε το βραβείο καλύτερης ταινίας του Τμήματος «Εβδομάδα της Κριτικής».

Το βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) για την καλύτερη ταινία του επίσημου διαγωνιστικού τμήματος της Μόστρας απονεμήθηκε στην καναδική ταινία «Ο Τομ στη φάρμα» του Ξαβιέ Ντολάν, ενώ, το βραβείο καλύτερης ταινίας στα άλλα τμήματα της Μόστρας (Ορίζοντες και Εβδομάδα της Κριτικής) δόθηκε στη σουηδική ταινία «The Reunion» της Ανα Οντέλ.

Ακόμη, το βραβείο Europa Cinemas Label, που δίνεται από Ευρωπαίους διανομείς για την προώθηση καλλιτεχνικής αξίας ταινιών σε ευρωπαϊκές αίθουσες, απονεμήθηκε στη γαλλική ταινία «La belle vie» του Ζαν Ντενιζό, ενώ ειδική μνεία έγινε στη βουλγάρικη ταινία «Αποξένωση» του Μίλκο Λαζάροφ.