Το άρθρο του Κώστα Καλλίτση που ακολουθεί ακτινογραφεί την κατάσταση, επισημαίνει τις πολιτικές που τρέχουν, τις κρίνει και προβάλλει κάποιες άλλες που μοιάζουν πιο αποτελεσματικές επί της ουσίας. Είναι από εκείνες τις σαφείς και λιτές απόψεις που προσωπικά με βοηθούν να πάρω μια πρώτη μυρωδιά για όσα ακραία φαινόμενα αντιμετωπίζουμε. Γι'αυτό θεωρώ ότι τέτοιες σκέψεις, ανεξάρτητα που συγκλίνουν, βοηθούν αν τις μαθαίνουμε, τις συζητάμε και τις συγκρίνουμε με κάποιες άλλες που τρέχουν στο προσκήνιο αλλά και στο παρασκήνιο, στο να φτιάξουμε και ως πολίτες και ως κοινωνία μια όσο γίνεται πιο στέρεη γνώση λαμβάνοντας πάντα υπόψη τους σημαντικούς παράγοντες που καθορίζουν την δύσκολη κατάσταση που περνάμε μετά τη δεκαετία των μνημονίων και την εν εξελίξει τριετία της πανδημίας. 

ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Η εβδο­μά­δα άνοι­ξε με την κυ­βερ­νη­τι­κή δια­βε­βαί­ω­ση ότι η χώρα εί­ναι θω­ρα­κι­σμέ­νη ένα­ντι του κιν­δύ­νου έλ­λει­ψης ενέρ­γειας τον χει­μώ­να. Ακο­λού­θη­σε η απί­στευ­τη εξαγ­γε­λία Σκρέ­κα, ως καθ’ ύλη αρ­μό­διου υπουρ­γού, ότι η κυ­βέρ­νη­ση απο­φά­σι­σε να επι­δο­τεί την κα­τα­νά­λω­ση ηλε­κτρε­νέρ­γειας ορι­ζό­ντια, για όλες τις κα­τοι­κί­ες που μπο­ρεί να έχει κα­θέ­νας, για πλού­σιους και φτω­χούς, χω­ρίς ει­σο­δη­μα­τι­κά κρι­τή­ρια, για το σύ­νο­λο της κα­τα­νά­λω­σής τους –μι­λά­με για δα­πά­νη πε­ρί­που 700 εκατ. ευρώ/​μήνα, που θα απορ­ρο­φά το 84% της αύ­ξη­σης των τι­μών. Το υπουρ­γείο Οικο­νο­μι­κών δια­φώ­νη­σε με αυ­τήν την γα­λα­ντο­μία αλλά οι εκλο­γι­κές προ­τε­ραιό­τη­τες υπε­ρί­σχυ­σαν.

Υπάρ­χουν λε­φτά; Πού βρέ­θη­καν; Σε αντί­θε­ση με την πε­ρί­ο­δο των μνη­μο­νί­ων, που ήταν υπο­χρε­ω­τι­κή η επί­τευ­ξη πλε­ο­να­σμά­των, οι πα­ρο­χές τώρα γί­νο­νται με δα­νει­κά. Σε πε­ρί­που δύο χρό­νια έχουν δια­νε­μη­θεί 50 δισ. με ισό­πο­ση αύ­ξη­ση του δη­μο­σί­ου χρέ­ους –σχε­δόν ανα­πλη­ρώ­σα­με το κού­ρε­μα 53 δισ. του χρέ­ους μας το 2012. Οι πα­ρο­χές γί­νο­νται με δα­νει­κά. Αν εί­ναι ορι­ζό­ντιες, αυτό ση­μαί­νει ότι ο ελ­λη­νι­κός λαός δα­νεί­ζε­ται για να κά­νει πα­ρο­χές και σε όσους δεν έχουν ανά­γκη –αντί­θε­τα με το ΔΝΤ που συ­νι­στά οι έχο­ντες να πλη­ρώ­νουν όλο το κό­στος, να ενι­σχύ­ο­νται μόνο οι οι­κο­νο­μι­κά ευά­λω­τοι. Δεύ­τε­ρον, ση­μαί­νει ότι τα λε­φτά δεν επαρ­κούν να ανα­κου­φί­σουν όσους πραγ­μα­τι­κά έχουν ανά­γκη, κα­θό­τι μοι­ρά­ζο­νται και σε όσους δεν έχουν ανά­γκη.

Καθ’ ημάς ανα­πτύσ­σε­ται και μια ιδιά­ζου­σα ικα­νό­τη­τα: Να ξο­δεύ­ο­νται λε­φτά χω­ρίς να αφή­νουν κά­ποιο κοι­νω­νι­κό, ανα­πτυ­ξια­κό απο­τύ­πω­μα. Στη διε­τία χα­ρί­στη­καν πολ­λά δισ. χω­ρίς κρι­τή­ρια ενώ άλλα δό­θη­καν ως κρα­τι­κή εγ­γύ­η­ση για να δα­νειο­δο­τη­θούν μα­γα­ζιά που κα­μία τρά­πε­ζα δεν θα δά­νει­ζε.

Θα ήταν ωραίο αν πε­ρίσ­σευε, ας πού­με, 1 δισ. για να στη­ρι­χτούν εγ­χει­ρή­μα­τα startups νέων Ελλή­νων. Ή­, 1 δισ. που μαζί με ιδιω­τι­κά κε­φά­λαια θα έφτια­χναν ένα ισχυ­ρό επεν­δυ­τι­κό fund ει­σηγ­μέ­νο στο Χρη­μα­τι­στή­ριο, να επεν­δύ­ει σε δυ­να­μι­κές με­σαί­ες πα­ρα­γω­γι­κές επι­χει­ρή­σεις. Ή κά­ποια εκα­τομ­μύ­ρια για να με­τα­τρα­πεί ένα με­γά­λο νο­σο­κο­μεια­κό συ­γκρό­τη­μα σε μο­ντέ­λο για το Ε­ΣΥ της επό­με­νης ημέ­ρας. Αλλά, λε­φτά για τέ­τοια πράγ­μα­τα δεν πε­ρισ­σεύ­ουν.

Δεν θα πε­ρισ­σέ­ψουν ούτε από το Ταμείο Ανά­καμ­ψης: Χωρίς έργα με κά­ποιο κοι­νω­νι­κό ανα­πτυ­ξια­κό απο­τύ­πω­μα, κι αυτό γε­μί­ζει με όσα με­τα­φέ­ρο­νται από το Ε­ΣΠΑ­. Όπως επί 10ε­τί­ες, το μόνο μέ­λη­μα εί­ναι να απορ­ρο­φη­θούν κε­φά­λαια, όχι τόσο πού/​προς τι θα απορ­ρο­φη­θούν, αν θα πιά­σουν τόπο.

Το κακό εί­ναι ότι η πο­λι­τι­κή των γε­νι­κών, χω­ρίς αξιο­λό­γη­ση και αυ­στη­ρές προ­τε­ραιό­τη­τες, πα­ρο­χών με δα­νει­κά, δεί­χνει να μα­κροη­με­ρεύ­ει. Τα με­γά­λα προ­βλή­μα­τα της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας (αδύ­να­μη πα­ρα­γω­γι­κή βάση, η δρα­μα­τι­κά χα­μη­λή ολι­κή πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα, ο δι­χα­σμός της ανά­με­σα σε ένα σύγ­χρο­νο το­μέα κι ένα αρ­χι­πέ­λα­γος δή­θεν επι­χει­ρή­σε­ων που ζουν χάρη σε φορο- και ει­σφο­ρο-δια­φυ­γή, τα δί­δυ­μα ελ­λείμ­μα­τα, ένα πολύ με­γά­λο ιδιω­τι­κό και μα­κράν το με­γα­λύ­τε­ρο δη­μό­σιο χρέ­ος…) δια­τη­ρού­νται στο ημί­φως. Έτσι, η συ­ζή­τη­ση μπο­ρεί να πε­ριο­ρι­στεί στις πα­ρο­χές: Σε πό­σες δό­σεις θα επι­στρα­φούν κά­ποια δισ. από δώρα κι επι­κου­ρι­κές (θα επι­βα­ρυν­θούν και οι νε­ό­τε­ρες γε­νιές…), πόσο θα αυ­ξη­θούν οι συ­ντά­ξεις το 2023, τι ωραίο εί­ναι που θα κα­ταρ­γη­θεί η ει­σφο­ρά αλ­λη­λεγ­γύ­ης κι από το δη­μό­σιο κι από τις συ­ντά­ξεις, ποιες θα εί­ναι οι επό­με­νες μειώ­σεις φό­ρων και άλλα ανά­λο­γα.

Μοιά­ζει, λες, να φι­λο­τε­χνεί­ται μια ει­κο­νι­κή (προ­ε­κλο­γι­κή) πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

Παρά­δειγ­μα, πίσω στα της ενέρ­γειας: Παρά τις δια­βε­βαιώ­σεις ότι η χώρα εί­ναι θω­ρα­κι­σμέ­νη ένα­ντι του κιν­δύ­νου ελ­λεί­ψε­ων, εί­ναι του­λά­χι­στον αμ­φί­βο­λο αν θα μπο­ρέ­σου­με να εξα­σφα­λί­σου­με τις ανα­γκαί­ες πο­σό­τη­τες LNG για τη χει­με­ρι­νή πε­ρί­ο­δο. Αντι­θέ­τως, εί­ναι πολύ πι­θα­νό ότι οι ελ­λεί­ψεις ρεύ­μα­τος θα ξε­κι­νή­σουν μέσα στο κα­λο­καί­ρι. Κι όσο αφο­ρά τα κυ­βερ­νη­τι­κά σχή­μα­τα που υπο­τί­θε­ται ότι βά­ζουν τα δυο πό­δια των πα­ρα­γω­γών-πα­ρό­χων ηλε­κτρι­κής ενέρ­γειας σε ένα πα­πού­τσι, πριν καν αλέ­κτο­ρα φω­νή­σαι το υπουρ­γείο Ενέρ­γειας άτσα­λα ανέ­βα­λε για τις 22 Ιου­λί­ου την ανα­κοί­νω­ση των τι­μο­λο­γί­ων που νο­μο­θε­τι­κά είχε ορι­στεί να γί­νει σή­με­ρα, 10 Ιου­λί­ου. Η ανα­βο­λή έγι­νε για­τί το υπουρ­γείο έμα­θε σε ποια ύψη θα πέ­τα­γαν οι τι­μές που θα ανα­κοί­νω­ναν οι πά­ρο­χοι και κα­τα­τρό­μα­ξε…

Πηγή:  ananeotiki.gr  

 Εγχώριες, πρωταρχικά ανανεώσιμες πηγές ενέργειας κόντρα στην ενεργειακή εξάρτηση & την ακρίβεια  του Βασίλη Τσολακίδη.