Η προσωπική του ζωή και η τραγωδία 

Στη ζωή του χτυπήθηκε από τραγωδία όταν η κόρη του Μαρί ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τον ροκ σταρ Μπερτράν Καντά το 2003 σε ένα ξενοδοχείο στη Λιθουανία. Η τραγωδία της Μαρί τον στοίχειωσε για πάντα. «Θα μπορούσα να έχω σταματήσει τη ζωή μου εκείνη τη στιγμή», είχε δηλώσει. Με την προτροπή της οικογένειάς του, ανέβηκε ξανά στη σκηνή και βρήκε μια «θεραπεία» στην ποίηση και το θέατρο. Το θεατρικό σανίδι ήταν «το αληθινό επάγγελμά του», όπως είπε κάποτε στο Γαλλικό Πρακτορείο. «Κάνουμε κινηματογράφο λίγο από ματαιοδοξία».

Η βιογραφία του με λίγα λόγια

Ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου του 1930 στη Γαλλία.  Ως νεαρός στρατιώτης, ο Τρεντινιάν στάλθηκε να πολεμήσει στην Αλγερία, καθώς η πρώην γαλλική αποικία μαχόταν για ανεξαρτησία. Τον αηδίασε η «βίαιη υποκρισία» του πολέμου. «Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι νέοι που στάλθηκαν να πολεμήσουν εκεί, εξακολουθούν να μην μπορούν να μιλήσουν γι ‘αυτό», είπε.

Γιος γάλλου βιομήχανου, στην ηλικία των είκοσι ετών μετακόμισε στο Παρίσι για να σπουδάσει υποκριτική, και ένα χρόνο αργότερα έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο. Πρώτη φορά ανέβηκε στο σανίδι το 1951 ενώ το 1955 συμμετείχε σε κινηματογραφική ταινία που τον έκανε αμέσως γνωστό, στην ταινία του Ροζέ Βαντίμ «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα», δίπλα στην Μπριζίτ Μπαρντό. Το 1966 πρωταγωνίστησε στην πιο εμπορική γαλλική ταινία εκείνης της περιόδου, το «Ένας άντρας και μία γυναίκα» του Κλοντ Λελούς με την Ανούκ Αϊμέ.

Έχει συνεργαστεί σε σημαντικές ταινίες μεγάλων σκηνοθετών, όπως «Ο Φανφαρόνος» του Ντίνο Ρίζι, «Ζ» του Κώστα Γαβρά, «Ο Κομφορμίστας» του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, «Αούστερλιτς» του Αμπέλ Γκανς, «Η Ταράτσα» του Έτορε Σκόλα, «Τρία Χρώματα: Η Κόκκινη Ταινία» του Κριστόφ Κισλόφσκι.

Το 1968 κέρδισε την Αργυρή Άρκτο καλύτερου ηθοποιού στο φεστιβάλ του Βερολίνου για την ταινία L’homme qui ment. Την επόμενη χρονιά, βραβεύτηκε με το βραβείο ανδρικής ερμηνείας στο φεστιβάλ των Καννών για την ταινία Ζ. Το 2013 έλαβε το Βραβείο Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου και το Βραβείο Σεζάρ Α’ ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία "Αγάπη" του Μίκαελ Χάνεκε. Μου άρεσε επίσης και στην τελευταία ταινία του Φρανσουά Τρυφώ "Οπωσδήποτε την Κυριακή" (1983), που ενώ "κοιμόταν" κατηγορούμενος για διπλό φόνο, η "τύχη" του Φανή Αρντάν, ερωτευμένη σφόδρα μαζί του, δούλευε γι'αυτόν.   

Η μάχη με τον καρκίνο

Σε συνέντευξή του το 2018, ο θρύλος του γαλλικού σινεμά είχε δηλώσει ότι "ο κινηματογράφος, έχει τελειώσει". Ο 87χρονος τότε Τρεντινιάν, που έπασχε από καρκίνο του προστάτη, είχε εξηγήσει ότι αρνήθηκε να συμμετάσχει στην επόμενη ταινία του Μπρουνό Ντιμόν: "Ήταν ενδιαφέρουσα αλλά φοβόμουν ότι σωματικά δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω" είχε πει στον ιστότοπο της εφημερίδας Nice-Matin. "Πλέον, δεν μετακινούμαι μόνος μου. Χρειάζομαι πάντα κάποιον δίπλα μου να μου λέει: πρόσεχε, θα σπάσεις τα μούτρα σου", πρόσθεσε χαριτολογώντας ο ηθοποιός που έχει ερμηνεύσει περισσότερους από 160 ρόλους στον κινηματογράφο και το θέατρο.

Αντιμέτωπος με τον καρκίνο, ο ηθοποιός είχε αποκαλύψει ότι "δεν μάχεται". "Βρήκα έναν Μαρσεγιέζο γιατρό που δοκιμάζει κάτι καινούριο. Δεν κάνω χημειοθεραπεία, αν και ήμουν έτοιμος για κάτι τέτοιο", είχε προσθέσει.

Παραδέχτηκε δε ότι δεν ήταν "φτιαγμένος για δημόσιο αξίωμα". "Ήμουν υπερβολικά ντροπαλός. Και η διασημότητα ποτέ δεν με ενδιέφερε. Ξέρετε, την πρώτη φορά το διασκεδάζεις, μετά καθόλου. Γιατί μας δίνουν βραβεία; Πληρωνόμαστε ήδη πολύ καλά, θα ήταν προτιμότερο να δίνουν τα Όσκαρ σε ανθρώπους που δεν ασκούν παράξενα επαγγέλματα", σχολίασε.