Τη στιγμή όμως αυτή νιώθω περίεργα λυπημένος. Για μιαν ολόκληρη εποχή που τελειώνει έτσι άδοξα και της οποίας υπήρξα μάρτυρας - και με τις δύο έννοιες - αλλά και συνδημιουργός. Διοίκησα την Πινακοθήκη όντας στο περιθώριο και ασκώντας αντιπολίτευση κι αυτό την έκανε να λυσάει. Μαζί κι ο εξίσου αιώνιος πρόεδρος του ιδρύματος (!) Μπότσος, τ. πρόεδρος του ελεγκτικού συνεδρίου. Η διαπλοκή με ονοματεπώνυμο. Οφείλω πάντως να αποδεχτώ ότι η Λαμπράκη είχε και γνώσεις και ικανότητες. Τα βιβλία της για την Αναγέννηση και τον Αλμπέρτι θα μείνουν. Όπως είχε και ακόρεστη φιλοδοξία, κοινωνικό απωθημένο και ένα ιδιότυπο μίσος που προέκυπτε ίσως από βαθιάν ακατανοησία, προς τη μοντέρνα τέχνη. Με τους φοιτητές της στην ΑΣΚΤ σταματούσε στην Αναγέννηση, τον Γκρέκο και τους ιμπρεσιονιστές. Όπως κι ο δάσκαλος της, ο αυτοδίδακτος εστέτ Παντελής Πρεβελάκης. Ως διευθύντρια της ΕΠΜΑΣ απέκλεισε για χρόνια τον Κόντογλου (!) παράλληλα με τον Κουνέλλη, τον Κορνήλιο Γραμμένο, τον Δημήτρη Ντοκατζή, τον Μπάικα, τον Νίκο Χαραλαμπίδη, τον Γιάννη Τζερμιά, τον Θεοφυλακτόπουλο, τον Απόστολο Γεωργίου, Τζουλιάνο Καγκλή κ.α ενώ υποβάθμισε τον Μπουζιάνη και την περίφημη δωρεά του Θεόδωρου Στάμου. Του κορυφαίου της Σχολής της Νέας Υόρκης! Τέλος ΔΕΝ έβγαλε διαδόχους, μαθητές - ιστορικούς τέχνης ούτε στη Σχολή, ούτε στο μουσείο. Παρά την μισού αιώνα θητεία της. Σε αντίθεση με τον Χρύσανθο Χρήστου ή τον Δημήτρη Παπαστάμο. Ούτε βέβαια αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη να αποσυρθεί υπέρ ενός νεότερου.