Στο δρόμο φεύγοντας για τα βουνά, προχτές. Αγριοβρώμη λικνίζεται μπροστά απ’ το τελευταίο φως της μέρας. Πήγα να γράψω προς στιγμήν “ηλιοβασίλεμα έξω απ’ την εθνική οδό”, δαγκώθηκα, δεν είναι πια εθνική, ιδιωτική είναι, προσφερόμενη σε δημόσια χρήση στα γρήγορα, έναντι αμοιβής, φραγμένη, μ’ άλλο όνομα, αρχαιοπρεπές, να μη σημαίνει κάτι απτό, συγκεκριμένο, τίποτα, ΛΕΑ, ΣΕΑ, νέα, κούφια λόγια απομείναμε κι εμείς και τα κατορθώματά μας, κι ούτε που απαντήσαμε αν είναι το ταξείδι ο δρόμος ή ο προορισμός.Καβάλησα το κιγκλίδωμα -ίσα για τη φωτογραφία, αλλά έστω κι έτσι άξιζε- ένα βήμα έξω απ’ τον παρασυρμό και θρόιζαν στο άγγιγμα τ’ αγριόχορτα πριν αποπέσει ολότελα το φως, ευώδιαζαν μεθυστικά στ’ αεράκι από μακριά ανθισμένα κατακίτρινα τα σπάρτα, έλιωνε ο ήλιος μάλαμα, χρύσιζε ο ουρανός, τα σύννεφα, ρόδιζε ο τόπος όλος. Χωνεύαν άχρηστα στη σκιά τους σήματα κι οδηγίες κυκλοφορίας.
Άλλοι γι’ άλλα βουρλίζονται, για τη δουλειά, για τα παιδιά, για τα λεφτά, ιδεολόγοι αιμοδιψείς, βάρβαροι κερδοσκόποι, εφήμεροι βιαστές, πολεμοκάπηλοι μελλοντολόγοι, φονιάδες, κλέφτες, απαθείς, ευαίσθητοι, φιλομαθείς, φιλότεχνοι, φιλάνθρωποι, φιλόζωοι, φιλοπρόοδοι, υποκριτές, απατεώνες, κυνικοί. Ατάραχη η ζωή, όλα τα ομορφαίνει, όλα τα χωρεί και ουδέν μένει.
