« Κύριε Αμπς, αν κάνετε κακή δουλειά, θα απαγχονιστείτε σε μια αχλαδιά. Και αν κάνετε καλή δουλειά, το δένδρο θα είναι μηλιά». Το ευφυολόγημα αυτό έκανε φανερή τη δυσκολία αυτής της αποστολής. Οι διαπραγματεύσεις διήρκησαν δύο χρόνια. Στις 27 Φεβρουαρίου του 1953 υπογράφτηκε η συμφωνία του Λονδίνου με την οποία το χρέος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας προς τους συμμάχους μειώθηκε στο μισό. Από 29 δις. γερμανικά φράγκα που ήταν το προπολεμικό και μεταπολεμικό γερμανικό χρέος οι σύμμαχοι δέχτηκαν να μειωθεί στα 14,3δις, γερμανικά φράγκα του οποίου η αποπληρωμή έγινε το 1980 και μετά την ενοποίηση των δύο Γερμανιών, ολοκληρώθηκε το 2010. Η συμφωνία του Λονδίνου είναι ιστορία. Όποιος ενδιαφέρεται να διαβάσει πιο αναλυτικά για τη συμφωνία αυτή, πατώντας εδώ θα του εμφανιστεί ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην Monde και αναδημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ το Σεπτέμβριο του 2012.

Όσοι παρακολουθούν την πολιτική κίνηση θα γνωρίζουν πως αυτήν την περίοδο στη Γερμανία διεξάγεται προεκλογικός αγώνας για τις εκλογές του Σεπτέμβρη, στις οποίες όπως δείχνουν τα γκάλοπ, το συντηρητικό κόμμα με επικεφαλής την Μέρκελ θα είναι ο νικητής. Αυτή είναι που την περιόδο αυτή πείθει τους ψηφοφόρους ότι θα εξασφαλίσει καλύτερα τα συμφέροντα των Γερμανών. Στις εκλογές αυτές ένα θέμα που συζητούν κόμματα και φορείς είναι και το Ελληνικό χρέος.

Επιλέξαμε δυο απόψεις που ακούστηκαν πρόσφατα στον προεκλογικό αγώνα.

Πριν λίγο καιρό ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Γερμανών Βιομηχάνων κ.Κέρμπερ, είχε προτείνει να περάσει ένα μέρος της ελληνικής δημόσιας περιουσίας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης EMS ως εγγύηση, προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να χάσουν οι επενδυτές τα χρήματά τους στην Ελλάδα. Ως αντάλλαγμα αυτής της μεταβίβασης πρότεινε να γίνει το σβήσιμο του 50% του ελληνικού χρέους. Στη δικιά μας γλώσσα αυτό ονομάζεται ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Φαίνεται λοιπόν, πως οι Γερμανοί ξανάρχονται για να μας σώσουν κι έτσι όπως πάμε θα ξανάρχονται συνεχώς για να μας σώνουν άραγε από τι; Από τον κακό εαυτό μας; Που ένα χαρακτηριστικό διαχρονικό δεν είναι και το πνεύμα δουλεπρέπειας που διακρίνει την γαλαζοπράσινη πολιτική ελίτ του τόπου μας;    

Ο υπεύθυνος των οικονομικών του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος κ. Σνάιντερ, θύμισε ότι πρόσφατα η τρόικα είχε αποφανθεί, μετά από ανάλυση για την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, πως η Ελλάδα θα χρειαστεί μέχρι το 2020 ακόμα 77δις. ευρώ. Και συμπλήρωσε πως η δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα της Γερμανίας, η Κομερτσμπάνκ υποστήριξε πως η Ελλάδα θα χρειαστεί μέχρι το 2014 ένα τρίτο μνημόνιο, και αν επαληθευτεί η ανάγκη για τα 77δις. μέχρι το 2020, ακόμα ένα η δύο. Στο τέλος είναι πολύ πιθανόν να φύγουμε εμείς από εδώ και να έρθουν οι Γερμανοί συν γυναιξί και τέκνα. Αλλά τότε ποιοι θα δουλεύουν γι'αυτούς;

Στην έκθεση αυτής της τράπεζας αναφέρεται επίσης πως η πιο σωστή λύση είναι το κούρεμα του ελληνικού χρέους, κάτι όμως που είναι πολύ αμφίβολο αν θα το επιχειρήσουν οι πολιτικοί - Μέρκελ και Σόιμπλε το έχουν εκφράσει προεκλογικά πολλές φορές - μιας και το μεγαλύτερο μέρος του κόστους διάσωσης θα το πληρώσουν οι φορολογούμενοι. Φυσικά και υπάρχουν κι άλλες λύσεις, έτσι δεν είναι;

Κουίζ. Ποιος επιχειρηματολογεί ως εξής: Το οικονομικό θαύμα της Γερμανίας που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’50, έγινε εφικτό διότι με τη συνθήκη του Λονδίνου το 1953 οι νικητές του Β’Παγκοσμίου πολέμου διέγραψαν το μισό γερμανικό χρέος και έδωσαν στη Γερμανία περίοδο 50 ετών για να το ξοφλήσει. Δεν πρέπει λοιπόν, να συμπεριφερθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και προπάντων η Γερμανία, με τον ίδιο μεγαλόψυχο τρόπο που φέρθηκαν το 1953 οι νικητές στη Γερμανία; Ναι, πρέπει.

Αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Αυτό που είναι αναγκαίο είναι ένα πρόγραμμα ανάπτυξης το οποίο να δημιουργεί απασχόληση. Μόνον έτσι θα εμποδιστεί η αποστροφή την Ελλήνων – και ιδιαίτερα των νεαρών Ελλήνων μέσα στην απόγνωσή τους – προς τη Δημοκρατία. Κάτι τέτοιο θα αποτελεί κακό οιωνό για τη νότια Ευρώπη.

Αν σας πούμε πως η απάντηση στο κουίζ είναι ο Σαμαράς, θα πέσετε από τα σύννεφα; Κανονικά πάντως αυτός θα έπρεπε να πίστευε και να έλεγε συνεχώς και με κάθε ευκαιρία στους συμμάχους μας αυτήν την άποψη. Ιδιαίτερα τώρα που διεξάγεται ο προεκλογικός αγώνας στη Γερμανία, δεν θα ήταν προς το συμφέρον μας αν η Ελληνική κυβέρνηση πρόβαλλε κάποια σημαντικά αιτήματά της όπως π.χ την παραπάνω σκέψη;  Όμως αυτό το κομμάτι γράφτηκε πριν μερικές μέρες σε μια από τις μεγαλύτερες και σοβαρότερες εβδομαδιαίες γερμανικές εφημερίδες. Ονομάζεται «Τσάιτ» και είναι αυτή που ζητάει από την κυβέρνηση της χώρας της να συμπεριφερθεί στην Ελλάδα με τον τρόπο που αντιμετώπισαν οι νικητές του πολέμου τη Γερμανία το 1953. Με τις υγείες μας.   

Ότι όλοι υποστηρίζουν πως για να τα καταφέρουμε να ξεφύγουμε από την κρίση απαραίτητος όρος είναι η ανάπτυξη είναι πια γεγονός. Έτσι μες το 2013 είδαν το φως το αληθινό και η Μέρκελ και ο Ομπάμα και ο Ολάντ και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. Άρα το θέμα που θα πρέπει να απασχολήσει όλους αυτούς, όπως και το ΔΝΤ και την Ε.Ε, είναι το πως θα προκύψει στην Ελλάδα η ανάπτυξη. Όπως και το γιατί ελάχιστοι μεγαλοεπενδυτές έχουν διάθεση να επενδύσουν σοβαρά σ’αυτήν την χώρα, παρόλο που οι μισθοί και οι ασφαλιστικές εισφορές έχουν μειωθεί πάρα πολύ και παρόλο που οι άνεργοι πλησιάζουν το 1,5 εκ. Τι συμβαίνει άραγε;

Αυτούς πάντως που θα έπρεπε να μην τους αφήνει να κοιμηθούν εξ αιτίας του προβλήματος της ανάπτυξης είναι, κατά κύριο λόγο, την κυβέρνηση, αλλά και τους πλούσιους Έλληνες ( που το μόνο για το οποίο νοιάζονται είναι πως θα αυξήσουν την περίοδο αυτή τα κέρδη τους) , όπως και την μακάρια Εκκλησία, προφανώς τα υπόλοιπα κόμματα, αλλά και τα καταχρεωμένα ΜΜΕ και άλλους παράγοντες του δημόσιου βίου. Γιατί όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει;

Λες και δεν έχουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας για να ψάξουμε να βρούμε μόνοι μας λύσεις και την τόλμη για να τις εφαρμόσουμε. Έτσι περιμένουμε με απλωμένα τα χεράκια της ζητιανιάς τι θα μας πει η τρόικα για να το εφαρμόσουμε ή για να κάνουμε πως το εφαρμόζουμε. Αυτό κι αν είναι κρίση.