Πέμπτη, 28 Απριλίου 2022 18:29

Thalia Mavros: «Εμείς οι γυναίκες πρέπει να μιλάμε, να μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας»

Επιλέγουσα ή Συντάκτρια 
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

thalia-mavros 8Η Thalia Mavros, executive producer της φεμινιστικής επιτυχίας του Netflix «The principles of pleasure», μιλά στη Χριστίνα Γαλανοπούλου για την επιτυχία του ντοκιμαντέρ, τα δικαιώματα των γυναικών που βάλλονται ανά τον κόσμο και τις αιτίες της μανίας για τον έλεγχο του γυναικείου σώματος.

Ενώ το γυναικείο σώμα είναι παντού –στην τηλεόραση, στον Τύπο, στο σινεμά, στην Τέχνη, στη διαφήμιση‒, σε όλες τις πιθανές απεικονίσεις του ‒ακμαίο, γυμνό, πορνογραφικό, γερασμένο, κακοποιημένο‒, εμείς, οι ιδιοκτήτριές του, δεν μιλάμε σχεδόν ποτέ ανοιχτά γι’ αυτό. Από κορίτσια ακόμη μαθαίνουμε να ντρεπόμαστε γι’ αυτό, να το κρύβουμε ή να είμαστε έτοιμες για τις συνέπειες, όταν δεν κάνουμε τίποτε από αυτά τα δύο. Την ίδια στιγμή, πριν από λίγο καιρό, ένα συγκλονιστικής αφήγησης για το γυναικείο σώμα ντοκιμαντέρ πλασαρίστηκε στις πρώτες θέσεις του Netflix.

 Το «Principles of Pleasure», την υλοποίηση του οποίου υπογράφει ως executive producer η Thalia Mavros, δημοσιογράφος, σκηνοθέτις, ιδρύτρια και διευθύνουσα σύμβουλος της πολιτιστικής πλατφόρμας «The Front», έκανε «σεισμό» μιλώντας για όσα ποτέ κανείς δεν τόλμησε σε mainstream δίκτυο: το οργασμικό κενό ως δείκτη κακής ποιότητας ζωής, το «τζιζ» θέμα της συναίνεσης και των βιασμών μέσα σε γάμους και σχέσεις και την επιστημονική επεξήγηση κάθε φάσης του γυναικείου σώματος.

Και, μπουμ, επανάσταση: για πρώτη φορά ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, μέσα σε μόλις τρία επεισόδια, «μιλούσε» σε γυναίκες από 190 χώρες σε όλον τον κόσμο απελευθερωτικά, ανοιχτά, χωρίς ντροπές και στίγμα, με απλότητα και συνάμα επιστημονική επάρκεια, για τα τραυματικά κενά που η άγνοια και η ομηρία του σώματος δημιούργησαν στις ζωές τους.

Η Mavros μιλά στη LiFO για τα συστατικά αυτής της επιτυχίας, το κύμα σαρωτικών ελέγχων του γυναικείου σώματος ανά τον κόσμο και τον φεμινισμό που έχουμε ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε για να αντιμετωπίσουμε όλα τα παραπάνω.

— Ποια ήταν η έμπνευση για τη γέννηση του «Principles of Pleasure»; Πώς αποφασίσαμε να μιλήσουμε για τη γυναικεία σεξουαλικότητα τόσο ανοιχτά και ταυτόχρονα με τόση ενοχλητική για τον συστημικό σεξισμό λεπτομέρεια; Είχατε κάποιο feedback από επιστήμονες για την υπογράμμιση του πόσο άβολα αισθάνονται σε επίπεδο έρευνας γι’ αυτό το κενό;
Η έμπνευση προήλθε από το γεγονός ότι για να διεκδικήσουμε τη δύναμή μας ως γυναίκες πρέπει να γνωρίζουμε τον εαυτό μας, το σώμα μας, την απόλαυσή μας, πρέπει να συνηθίσουμε να μιλάμε για όλα αυτά με αγάπη και υπερηφάνεια.

Όταν ήμουν έφηβη, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι κάποια μέρα, όταν μεγάλωνα, θα δημιουργούσα ένα εγχειρίδιο για να καταλαβαίνουμε τι διάβολο συμβαίνει στο κορμί μας, εκεί κάτω, εδώ πάνω, εκεί πίσω. Κανένας ενήλικας δεν μου είχε δώσει ποτέ μια ειλικρινή απάντηση και κάθε συζήτηση ή ακόμα και υπαινιγμός συζήτησης ήταν βουτηγμένα στην ντροπή και στην εξαπάτηση.

Είναι λίγο περίεργο το πώς επιστρέφουν αυτές οι υποσχέσεις στη ζωή μας – ίσως να μην έφυγε και ποτέ. Ε, κάπως έτσι αυτή η υπόσχεση βρήκε τον δρόμο της για το Netflix και μετά προς 190 χώρες σε όλον τον κόσμο. Ήταν πολύ σημαντικό για εμένα να συνειδητοποιήσουν οι γυναίκες ότι κυκλοφορούν με ένα σώμα που δεν είναι καταραμένο, αλλά μια fucking Ferrari.

Αλλά, ναι, κάθε επιστήμονας είχε τα ίδια σχόλια και παράπονα για την έλλειψη έρευνας σχετικά με τις γυναίκες, το σώμα μας και την υγεία μας. Με περισσότερες γυναίκες επιστήμονες ίσως καταφέρουμε να λύσουμε κάποια από αυτά τα ζητήματα, αλλά φυσικά γι’ αυτό χρειαζόμαστε περισσότερη χρηματοδότηση, την οποία εξασφαλίζει κανείς πολύ δύσκολα και δεν είναι καθόλου ευνοϊκή για τις γυναίκες. Δυστυχώς δεν είμαστε «η» προτεραιότητα.

— Πόσο χρόνο χρειάζεται μια τέτοια παραγωγή και τι εμπόδια συναντήσατε, δεδομένου ότι αγγίξατε μια δύσκολη θεματική που κάποιο άλλο τηλεοπτικό δίκτυο ίσως θα έτριβε τα χέρια του να τη λογοκρίνει;
Μας πήρε κάτι λιγότερο από δύο χρόνια. Το μεγαλύτερο εμπόδιο, να σου πω την αλήθεια, μας το έθεσε η πανδημία και μετά η έλλειψη σωστής πληροφόρησης και έρευνας. Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν το πώς να δημιουργήσουμε μια σειρά που να ανταποκρίνεται στην απεραντοσύνη της γυναικείας εμπειρίας παγκοσμίως. Shapes, sizes, sexual orientations, ethnicities, abilities, age! Ακόμα και η έννοια του φύλου είναι περίπλοκη. Στόχος μας ήταν να είμαστε όσο πιο συμπεριληπτικοί γινόταν.

— Τελικά, γιατί δεν μιλάμε ποτέ για το σώμα μας; Όταν γεννάμε / έχουμε περίοδο / υποβαλλόμαστε σε σοβαρά γυναικολογικά χειρουργεία / δεν κάνουμε καλό σεξ, γιατί επιλέγουμε τη σιωπή και την αποσιώπηση, ακόμα κι αν μας σκοτώνει ή μας κάνει δυστυχισμένες;
Γιατί δεν μιλάμε ποτέ για το σώμα μας; Πέρα από το γεγονός ότι δεν είμαστε κοινωνικοποιημένες για να αναζητούμε την ευτυχία μας; Ή να εκφράζουμε τη δυστυχία μας; Γιατί αν εκφράζαμε τη δυστυχία μας, πώς θα μπορούσαν να μας αγνοούν τόσο εύκολα; Προσωπικά, πάντα ήμουν άτομο που εκφραζόταν πολύ ελεύθερα. Έχω υπάρξει πολλές φορές ενοχλητική. Αν, για παράδειγμα, έχω περίοδο, όλοι στο περιβάλλον μου μοιράζονται τον πόνο μου. Μου φαίνεται αδιανόητο το κορμί μου να υφίσταται τέτοιες δραματικές αλλαγές και τέτοιο πόνο και εγώ να προσποιούμαι ότι όλα είναι νορμάλ. Ε, όχι!

Ή, ας πούμε, αν το σεξ είναι μέτριο ή κακό, τότε δεν θα έπρεπε να το συζητήσουμε ε-πει-γό-ντως, γιατί δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση; Πιστεύω ότι η ευτυχία μας πρέπει να είναι η προτεραιότητά μας και δεν υπάρχει καμία ντροπή που θα μας επιβάλει η κοινωνία ή θα μας σταθεί εμπόδιο. Το καλύτερο θα ήταν να μην υπάρχει ντροπή. Αλλά αν κάποιος τη νιώθει, τότε είμαι της σχολής «μισή ντροπή δική μου, μισή ντροπή δική σου». Let’s share the pain!

— Εδώ και καιρό ομάδες Σουηδών επιστημόνων και ακτιβιστών επιμένουν ότι πρέπει να προχωρήσουμε σε απαλοιφή σεξιστικών όρων και στη μετονομασία επιστημονικών ορολογιών που αφορούν το γυναικείο σώμα (για παράδειγμα, ο παρθενικός υμένας να λέγεται κολπικό στόμιο και πάει λέγοντας). Θεωρείτε ότι τέτοιες αλλαγές έχουν κάτι να προσφέρουν στη φεμινιστική ατζέντα;
Ναι! Σίγουρα ναι! Πιστεύω ότι η γλώσσα δεν καθορίζει απλώς την πραγματικότητά μας αλλά και ότι τη δημιουργεί. Είναι μια τεχνολογία και ένα ισχυρό εργαλείο αλλαγής! Αν αλλάξουμε το καθοριστικό πλαίσιο, δηλαδή το πώς μιλάμε για το σώμα μας, αλλάζουν και οι αντιλήψεις μαζί σε κοινωνικό και ατομικό επίπεδο.

— Αν και το ντοκιμαντέρ το διατρέχει μια εξαιρετικά ευχάριστη, απελευθερωτική αίσθηση, το συμπέρασμα είναι πικρό: ένα τεράστιο ποσοστό γυναικών έζησε και πέθανε, αγνοώντας μία από τις μεγαλύτερες χαρές της ζωής. Ποιος πραγματικά ωφελείται από αυτήν την αιωνόβια δυστυχία που προκαλεί ο συνδυασμός άγνοιας και ντροπής;
Κοίτα, θα ήθελα να πιστεύω ότι κανένας δεν ωφελείται, αλλά προφανώς κάποιος ωφελείται για να διαιωνίζεται αυτή η δυστυχία. Το παλιό καθεστώς; Οι πολιτικοί, κυβερνητικοί και θρησκευτικοί θεσμοί μας; Τι να πω... Η ανισότητα έχει πάντα να κάνει και πάντα ωφελεί αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία.

— Και φτάνουμε στο εξαιρετικά οδυνηρό κεφάλαιο της «συναίνεσης». Εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο μέχρι σήμερα δεν μπορούν να ορίσουν τι συνιστά παραβίαση των επιθυμιών τους, όταν η κουβέντα έρχεται στο σεξ. «Ήταν βιασμός ή απλώς κακό σεξ;»: να μια ερώτηση που επιστρέφει σε γυναίκες κάθε ηλικίας, παντρεμένες ή singles. Γιατί αυτό το μπέρδεμα;
Ε, τι να λέμε; Το να θέτουμε όρια είναι δύσκολο πράγμα, ειδικά για γυναίκες και άτομα από περιθωριοποιημένες κοινότητες. Όλοι έχουν δικαίωμα πάνω στο σώμα μας, εκτός από εμάς.

Θα σου το πω το εξής: τόσο ως κορίτσια όσο και ως γυναίκες, ποτέ δεν φαίνεται να έχουμε την κυριότητα του σώματός μας. Όταν είμαστε κορίτσια, τα σώματά μας ανήκουν στους γονείς μας. Μεγαλώνοντας, αν παντρευτούμε, τα σώματά μας ανήκουν στους συζύγους μας και αν –και όταν‒ γίνουμε μητέρες, τα σώματά μας ανήκουν στα παιδιά μας. Πότε περιέρχεται το σώμα μας εξ ολοκλήρου στην κατοχή μας, ειδικά όταν μιλάμε για σεξ;

Γενικά, υπάρχει έλλειψη κατανόησης και συναίνεσης, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα, και σαφώς πάρα πολλοί άνθρωποι, υποσυνείδητα ή συνειδητά, δίνουν προτεραιότητα στη δική τους ευχαρίστηση. Στην ουσία όλα ξεκινάνε με το να πιστεύουμε πως έχουμε ίσα δικαιώματα στην απόλαυση. Πρέπει να αρχίσουμε να εκπαιδευόμαστε ξανά στη σημασία της συναίνεσης και του συναινετικού, αμοιβαίου, απολαυστικού σεξ. Πρέπει να το κανονικοποιήσουμε όλο αυτό.

Δεν είναι παράξενο να ζητάς συγκατάθεση και δεν αφαιρεί από την ευχαρίστηση της σεξουαλικής συνεύρεσης. Θα έλεγα ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Και δεν χρειάζεται να είναι κάτι αδέξιο ή επίσημο. Μπορούμε απλώς να ρωτάμε: θα σου άρεσε να σου κάνω το Β; Πώς θα σου φαινόταν να κάνουμε το Γ ή Δ απόψε; Δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο στο να ξεκινάμε μια συζήτηση γύρω από το τι μας αρέσει ή τι θέλουμε και να θέτουμε κάποια όρια σε μια σεξουαλική επαφή ή σχέση. Είναι καινούργιες εποχές πλέον.

— Έχετε κάποια εξήγηση γι’ αυτή την ακροδεξιά φρενίτιδα με την απαγόρευση των αμβλώσεων σε διάφορες χώρες του κόσμου (οδυνηρά κορυφαίο το παράδειγμα της Πολωνίας, που μετρά ήδη δύο θανάτους γυναικών). Τελευταία και στην Ελλάδα επιχειρείται με μάλλον γελοίες αφορμές και ακόμη πιο ασυνάρτητους τρόπους η επαναφορά της κουβέντας. Γιατί τέτοια μανία ξανά για τον έλεγχο του γυναικείου σώματος;
Οι πλήρεις απαγορεύσεις, οι περιοριστικοί νόμοι για τις αμβλώσεις έχουν σχεδιαστεί για να περιορίζουν και να ελέγχουν τις γυναίκες και τα κορίτσια και να τις εγκλωβίζουν σε παλιούς στερεότυπους ρόλους. Ένα κύμα λαϊκισμού εντείνεται σε όλον τον κόσμο, ανθεί η πατριαρχία, οι θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας δέχονται επίθεση, οπότε αυτοί που στοχοποιούνται είναι αυτοί που κέρδισαν πιο πρόσφατα τα δικαιώματά τους.

Και εδώ οι γυναίκες αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα. Σκέψου μόνο ότι σε ορισμένους κύκλους η ενδυνάμωση των γυναικών αποτελεί υπαρξιακή απειλή για τους άντρες. Ο λαϊκισμός έχει σαρώσει στις πλάτες της αντρικής επιθυμίας να επιστρέψουμε στις παλιές, «καλές» εποχές: ο Μπολσονάρου από τη Βραζιλία, ο Πούτιν από τη Ρωσία, ο Ντουτέρτε στις Φιλιππίνες, ο Ορμπάν από την Ουγγαρία, ο Ερντογάν από την Τουρκία, ο Ντούντα από την Πολωνία, ο Τραμπ από τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν επιδείξει αισθήματα και πολιτικές κατά των γυναικών.

Γι’ αυτό και οι κυβερνήσεις πρέπει όχι μόνο να αποποινικοποιήσουν τις αμβλώσεις και να εξασφαλίσουν την πρόσβαση των γυναικών σε ασφαλείς διαδικασίες άμβλωσης αλλά και να δημιουργήσουν κοινωνικές συνθήκες, στο πλαίσιο των οποίων οι γυναίκες θα μπορούν να λαμβάνουν αποφάσεις σχετικά με την εγκυμοσύνη, χωρίς καταπίεση, χωρίς εξαναγκασμό, χωρίς διακρίσεις, στίγμα, βία και τιμωρία. Αλλά και εμείς οι γυναίκες πρέπει να μιλάμε. Πρέπει να μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας. Οι φωνές αυτές πρέπει να ακούγονται. Είναι κρίσιμες αυτές οι εποχές για να σωπαίνουμε.

— Θα τολμούσα τη διατύπωση και μου λέτε αν την ασπάζεστε ή όχι: πιστεύετε έστω και λίγο ότι όλο αυτό το πακέτο –οργασμικό κενό / άγνοια για τη λειτουργία της κλειτορίδας / μύθος περί παρθενίας / απαγόρευση αμβλώσεων‒ μοιάζει με συνωμοσία που στόχο έχει την εσαεί γυναικεία αιχμαλωσία με διάφορους τρόπους και σε διάφορα επίπεδα;
The million dollar question! E, είναι συνωμοσία του καθεστώτος εναντίον των γυναικών. Και δυστυχώς το καθεστώς τυχαίνει να είναι πατριαρχικό. Και ταυτίζεται απόλυτα με τον σεξισμό και τον μισογυνισμό. Θα ήθελα να μην ήταν έτσι, αλλά δεν έχω καλύτερη εξήγηση.

— Έχετε εκφράσει την άποψη ότι ο φεμινισμός εμπορευματοποιήθηκε – και φυσικά έχετε απόλυτο δίκιο. Ωστόσο, ζούμε δύσκολους καιρούς σε ό,τι αφορά τις θηλυκότητες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, για να τα καταφέρουμε χωρίς φεμινιστικό όραμα. Τι έχουμε χάσει και πρέπει πάση θυσία να το ξαναβρούμε;
Εκείνο που πιστεύω είναι ότι πρέπει να βρούμε τη γνήσια φωνή μας. Δεν νομίζω ότι την είχαμε βρει μέχρι τώρα. Και ειδικά σήμερα, που έχουμε καινούριες αντιλήψεις. Πιστεύω ότι πρέπει να προχωρήσουμε σε επανεξέταση πολλών προοπτικών, εμπειριών και ταυτοτήτων που επιφανειακά ίσως να μην επηρεάζουν άμεσα τη δική μας εμπειρία, αλλά κατά βάθος παίζουν μεγάλο ρόλο. Γιατί πολύ απλά, μέχρι να είμαστε όλοι ίσοι, δεν είναι κανείς.

Κανείς που δεν έχει τον έλεγχο του σώματός του δεν μπορεί να είναι ελεύθερος. Αυτό το δικαίωμα είναι κρίσιμο για να μπορέσουν όλα τα άτομα που μπορούν να εγκυμονήσουν ένα παιδί να ασκήσουν πλήρως τα ανθρώπινα δικαιώματά τους και να ζήσουν τη ζωή τους με αξιοπρέπεια!

Πηγή:  lifo.gr/tropos-zois

Τελευταία τροποποίηση στις Πέμπτη, 28 Απριλίου 2022 18:42

Προσθήκη νέου σχολίου

Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση