Εκείνα τα παλιά τα χρόνια που ανάσαινα το οξυγόνο της πληθυντικής αριστεράς προσπαθώντας να μπολιάσω τη ζωή μου με τις αρχές της, φέρνοντας όσο πιο κοντά γίνεται μυαλό και ψυχή, λόγια και πράξεις και αναζητώντας τι στ'αλήθεια με αγγίζει από τα οράματά της και τι μπορεί να με δένει μ'αυτούς τους ανθρώπους. Ο πιο σημαντικός λόγος που άντεξα όσο άντεξα σ'αυτό το, με την καλή έννοια, παιχνίδι, που εκείνα τα χρόνια έκρινα ότι με έκανε καλύτερο πολίτη, ήταν οι αρκετοί ενδιαφέροντες κι ανιδιοτελείς τύποι ως προς υλικές απολαβές, που συναναστράφηκα. Από κοντά ή μέσα από τα γραφτά τους. Να συμπληρώσω σχετικά με τις αντοχές, εννοείται, κι όσο με άντεξαν κι αυτοί οι ταγμένοι. 

Ένας από αυτούς ήταν ο Στέλιος Μπαμπάς. Τον πήγαινα αυτόν τον τύπο, το λίγο που τον γνώρισα. Τώρα πια αμυδρά τον θυμάμαι, ίσως ένα παχύ μουστάκι κάτω από φωτισμένα στρογγυλά μάτια. Ναι, και μια ανοιχτότητα, μια γλυκιά χαλαρότητα είχα αισθανθεί. Τον πήγαινα λοιπόν, κι έτσι άρχισα να διαβάζω κάποια από τα άρθρα του. Είχαν κάτι επιπλέον από τα γνωστά στερεότυπα της αριστεράς που το εξέφραζε με μια πυκνή αλλά εύπλαστη γλώσσα. Ήταν από εκείνα τα προσιτά άρθρα μιας στέρεας λογικής που άφηναν όμως μια υπόνοια ότι αν δεν πρόσεχες κάτι μπορεί και να σου διέφευγε, κάτι που δεν χαρακτηρίζει τη συνηθισμένη ριζοσπαστική ρητορική όπου όλα είναι δεδομένα και λυμένα. Αντιλαμβανόμουν επίσης ότι τα κείμενά του τα διέτρεχαν και σκέψεις προσωπικές και ιδέες καλά επεξεργασμένες και τα επιχειρήματά του ήταν δυνατά.