Αν ο δοκιμιογράφος, αρθρογράφος και μεταφραστής φιλοσοφικών έργων Κωστής Παπαγιώργης δεν αποχαιρετούσε τον κόσμο μας στις 21 Μαρτίου του 2014 σήμερα θα ήταν 75 χρονών. Ευκαιρία λοιπόν για μία ακόμα αναφορά στον Παπαγιώργη διότι πολύ μας άρεσαν τα δοκίμιά του και τα άρθρα του.
Ο Παπαγιώργης γεννήθηκε το 1947 στο Νεοχώρι Υπάτης Φθιώτιδας, όπου εργαζόταν ως δάσκαλος ο πατέρας του. Στη συνέχεια έζησε στην Παραλία της Κύμης (1951-1960), στο Χαλάνδρι και εν τέλει στα Εξάρχεια, όπου και διέμεινε μέχρι τον θάνατό του.
Το 1966 πήγε στη Θεσσαλονίκη για σπουδές νομικής και παρέμεινε εκεί για ένα χρόνο. Αργότερα εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για σπουδές φιλοσοφίας και παρέμεινε εκεί ώς το 1975. Παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Βενσέν με καθηγητές, τους Ντελέζ, Λιοτάρ και Σατελέ. Δεν ολοκλήρωσε ούτε τις σπουδές νομικής ούτε αυτές της φιλοσοφίας.
Το 1975 επέστρεψε οριστικά στην Αθήνα και επιδόθηκε στη μετάφραση φιλοσοφικών έργων, αλλά και τη συγγραφή δοκιμιακών κειμένων και βιβλίων. Εξέδωσε και το θεωρητικό περιοδικό «Χώρα». Με τον Χρήστο Βακαλόπουλο υπήρξαν στενοί φίλοι και όταν πέθανε το 1993 έγραψε γι'αυτόν το βιβλίο Γεια σου, Ασημάκη.
Είχε επίσης συνεργαστεί με εφημερίδες και περιοδικά, διατηρώντας κατά καιρούς στήλες στο Αν της Απγευματινής, στην εφημερίδα Επενδυτής, στο περιοδικό Αθηνόραμα, και στην εφημερίδα Lifo.
Το 2002 τιμήθηκε με το κρατικό λογοτεχνικό βραβείο μαρτυρίας - χρονικού για τον Κανέλλο Δεληγιάννη.
Ζούσε με τη γυναίκα του, Ράνια Σταθοπούλου. Πέθανε στις 21 Μαρτίου 2014.
Εδώ μια παρουσίαση όλου του έργου του Κ.Παπαγιώργη στη βάση της Βιβλιονέτ.
"Κωστής Παπαγιώργης: Ο Πιο Γλυκός Μισάνθρωπος", ντοκιμαντέρ της Ελένης Αλεξανδράκη βραβεύτηκε το 2017 στο φεστιβάλ της Θεσ/νίκης. Πρόκειται για ένα πορτρέτο του Κωστή Παπαγιώργη, προσωπικού φίλου της σκηνοθέτιδας. Παλεύοντας με το δέος που νιώθει για τον συνδυασμό του τεράστιου πνεύματος, του οξύτατου μυαλού και της ψυχούλας του, η σκηνοθέτις έκανε μια σύνθεση, ένα παζλ, μια παρτιτούρα με τις «νότες» που έγραψε ο ίδιος με τη ζωή του. Μαρτυρίες εκείνων που τον γνώρισαν συμπληρώνουν την εικόνα του.
Είχαμε πιει πολύ όταν φτάσαμε στο ΚΤΕΛ. Πήραμε το λεωφορείο. Στην Εθνική μέτραγε τις πινακίδες τη μία μετά την άλλη· ντόμινο. Στο τέλος τις μπέρδεψε τον πήρε ο ύπνος έγειρε το κεφάλι του στα γόνατά μου. Κάποτε αναστέναζε μπορεί και να έκλαιγε μετρούσε ακόμη πινακίδες δυσκολευόμουν να τον κοιτάξω ήμουν κι εγώ ζαλισμένη. Στον ύπνο του έλεγε ονόματα από χωριά νόμιζε πως ήταν Κυριακή.
