Στο ερώτημα εάν «θεωρείτε απαράδεκτη τη Ρωσική επίθεση», θετικά απάντησαν Ελλάδα: 60%, Ιταλία: 71%, Γαλλία: 78%, Γερμανία: 82%, Ισπανία: 86% και Ολλανδία: 88%. (Απάντησα το ίδιο με το 60% των Ελλήνων)
Στην ερώτηση αν θεωρούν «απαράδεκτη αλλά κατανοητή την επίθεση της Ρωσίας» η αντίδραση των πολιτών στις χώρες που πήραν μέρος στη μέτρηση και σ'αυτήν διέφεραν σημαντικά και είναι: Ελλάδα 34%, Ιταλία 19% Γαλλία 13%, Γερμανία 11%, Ισπανία 10% και στην Ολλανδία μόνο το 9%. Συνολικά το 17% και στις έξι χώρες είπε ότι η εισβολή ήταν είτε «αποδεκτή» ή «απαράδεκτη αλλά κατανοητή». ( Διαφώνησα με το 34% των Ελλήνων - καθόλου κατανοητή, με τίποτα δικαιολογημένη).
Κινδυνεύει η χώρα σας από τον πόλεμο στην Ουκρανία; Οι ερωτηθέντες ήταν ξεκάθαροι ότι ο πόλεμος αποτελούσε κίνδυνο για τις δικές τους χώρες, με το 57% των πολιτών στις έξι χώρες που ερωτήθηκαν να δηλώνουν ότι πιστεύουν ότι η χώρα τους κινδυνεύει «πολύ» ή «κάπως». Στην Ιταλία και την Ολλανδία, το ποσοστό αυτό ήταν 63% και 60% αντίστοιχα. Στην Ελλάδα είναι 53%. (Απάντησα το ίδιο με το 53% των Ελλήνων)
O ευρωπαϊκός στρατός
Υπήρχε, επίσης, διαφωνία σχετικά με την ανάγκη η ΕΕ να δημιουργήσει τον δικό της στρατό, έτσι ώστε οι χώρες να μην εξαρτώνται από το ΝΑΤΟ. Το 63% των ερωτηθέντων στην Ελλάδα, υποστήριξε την ιδέα, όταν το ποσοστό αυτό ήταν 57% πριν την εισβολή. Το 51% σε Γαλλία και Ισπανία, είπε ναι στη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού σε σύγκριση με μόλις 27% στην Ολλανδία. ( Σ'αυτήν την ερώτηση επειδή και συμφώνησα και διαφώνησα δεν απάντησα. Μάλλον δεν είμαι ακόμα έτοιμος να απαντήσω. Κι αυτό διότι λέω εντάξει στην αποεξάρτηση από το ΝΑΤΟ, από τις Η.Π.Α δηλαδή, αλλά φοβάμαι μήπως υπάρχει μια δυστοκία στη λήψη αποφάσεων από την Ε.Ε όταν κάποιες φορές επείγει η δράση. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως φοβάμαι μήπως η χρηματοδότηση του ευρωπαϊκού στρατού γίνει εις βάρος της κοινωνικής πολιτικής.)
Η ένταξη της Ουκρανίας στην Ε.Ε: Ισχυρή είναι η υποστήριξη για την ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε πολλές μεγάλες χώρες της ΕΕ, αν και οι Ευρωπαίοι παραμένουν μοιρασμένοι για το αν αυτό πρέπει να συμβεί αμέσως ή σε δύο χρόνια. Η πλειοψηφία των Ισπανών (53%) απαντά «ναι, αμέσως», ενώ ισχυρή είναι η στήριξη και από την Γερμανία, καθώς το 63% απαντά «ναι, αμέσως» ή «ναι, αλλά σε 2 χρόνια». Οι Έλληνες προηγούνται στις αρνητικές απαντήσεις με το 39% να απαντά «όχι» στη συμμετοχή της Ουκρανίας στην ΕΕ. (Απάντησα το ίδιο με το 33% των Ελλήνων που λένε ναι, αλλά σε δύο χρόνια).
Πηγή: protothema.gr Και τα τέσσερα σημεία του δημοσιογράφου Ραφαέλ Γκλυσμάν, κάτι σαν το σταγονίσιο δωράκι μας για όλους τους συμπατριώτες και γι'αυτούς του 60% και για τους απέναντι σ'αυτό το θέμα του 34%:
Για να μπει ένα τέλος στις παρανοήσεις και στα αδιάντροπα ψέματα για τον πόλεμο στην Ουκρανία που επαναλαμβάνονται σ'αυτή τη χώρα ξανά και ξανά σε τηλεοπτικά πλατό και στο διαδίκτυο:
1-"Η μεταφορά όπλων στην αντίσταση της Ουκρανίας μας κάνει συν-εμπόλεμους": αυτό είναι εντελώς λάθος. Ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών είναι σαφής: η προσφορά όπλων σε ένα έθνος που έχει υποστεί εισβολή κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου είναι θεμιτή και δεν προσδίδει σε αυτόν που το κάνει το καθεστώς του συμμέτοχου στον πόλεμο.
2 - "Ρίζα του προβλήματος είναι η επιθυμία επέκτασης του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία". Δεν είναι αλήθεια: από το 2008 το ΝΑΤΟ αρνείται να ξεκινήσει τη διαδικασία ένταξης της Ουκρανίας και της Γεωργίας. Αυτές οι χώρες χτυπούν μάταια την πόρτα και το ΝΑΤΟ μπλοκάρει τη διαδικασία ακριβώς για να "μην προκαλέσει τη Ρωσία".
3 - "Ο κίνδυνος της άκρας δεξιάς της Ουκρανίας": επαναλαμβανόμενο κατά κόρο στοιχείο από την επανάσταση του 2014. Ψευδές: η άκρα δεξιά τοποθετείται μεταξύ 3 και 5% στις εκλογές στην Ουκρανία, περίπου 10 φορές λιγότερο απ’ ό,τι στη Γαλλία ή την Ιταλία. Αν ψάχνει κανείς για φασιστικό κίνδυνο, αυτός βρίσκεται στο Κρεμλίνο.
4- "Οι Ρώσοι διώκονται/δεν αισθάνονται Ουκρανοί": κοιτάξτε την αντίσταση του Χάρκοβου και της Mαριούπολης ή τις διαμαρτυρίες στη κατεχόμενη Χερσώνα (3 μεγάλες ρωσόφωνες πόλεις) και θα καταλάβετε πόσο λάθος είναι αυτό. Οι ρωσόφωνοι Ουκρανοί αντιστέκονται και πεθαίνουν για την Ουκρανία.
Σχόλια
νιώθω εδώ και τώρα και χθες και αύριο, και όσο περνούν οι αιματοβαμμένες μέρες, νιώθω λέω να είμαι όλο και πιο κοντά με τους Ουκρανούς που υπερασπίζονται την πατρίδα τους, με τους άμαχους και τους πρόσφυγες Ουκρανούς που έχουν ανάγκη από ανθρωπιστική βοήθεια. Όπως επίσης είμαι και με τους Ρώσους εκείνους που βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους εναντιώνονται σ'αυτήν την τρομοκρατική εισβολή σε ξένη χώρα
κι έτσι αγωνίζονται παράλληλα και για τη δημοκρατία στην πατρίδα τους. Το τι γνώμη και τι θα νιώθω μετά από χρόνια μικρή σημασία έχει αυτή τη στιγμή. Εσύ Δημήτρη αλήθεια με ποιους είσαι; Γιατί έχω πάρει είδηση διάφορους τύπους που μας έχουν πήξει στις περισπούδαστες αναλύσεις τους και είναι τουλάχιστον περίεργο που δεν φανερώνουν την προτίμησή τους - αν έχουν - με ποιους είναι σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα ζωής και θανάτου.
Τροφοδοσία RSS για τα σχόλια αυτού του άρθρου.