Ίσως τα μικρά παιδιά παρόλο που αμολάνε αετούς, κάτι που η λαογραφία ισχυρίζεται ότι είναι ας πούμε η ψυχή μας που ξεφεύγει από το σώμα της, να μη γνωρίζουν α) ότι ο αετός είναι ένα πτηνό και β) να μην έχουν δει ποτέ ζωντανό αετό ή φωτογραφία του.
Πληθαίνουν πάντως στη ζωή μας τα κολοβά, δηλαδή που η αρχή πολλών πραγμάτων χάνεται κάπου σε στο μακρινό δάσος των χρόνων κι αυτό δεν βοηθάει όσους ζουν την νέα τεχνολογική και σφόδρα καταναλωτική εποχή να διαμορφώνουν σχέσεις με πράματα και έννοιες που δεν νιώθουν τις ρίζες τους, δεν γνωρίζουν την πορεία τους, δεν έχουν βιώματα από αυτά τα πρότερα στοιχεία τους. Πράμα που μπορεί και να μην επιτρέπει στο να βιώνουμε μία ολοκληρωμένη αίσθηση τέτοιων καταστάσεων, αλλά να συνδεόμαστε με το μεταλλαγμένο μέρος που έχει φτάσει έως στις μέρες μας.
Φαντάζομαι λόγου χάρη, πως άλλη αίσθηση της ελευθερίας θα είχαν οι Αθηναίοι του Χρυσού αιώνα, άλλη οι Κωνσταντινοπολίτες του Βυζαντίου, άλλα οι εξεγερμένοι της επανάστασης του '21 και άλλη σήμερα μετά από τη δεκαετή λιτότητα, τη διετή πανδημία και καπάκι η εισβολή στην Ουκρανία όπου η πυρηνική κόλαση δεν είναι εντελώς απίθανη. Το πλέον δύσκολο απ'όλα είναι να πάρουμε μία γεύση αυτής της άλλης, της εντός και εκτός ελευθερίας μας, που βίωναν οι πρόγονοί μας.
Τέλος επειδή με τις χιλιετίες αλλάζει και η έννοια αρκετών πραγμάτων, άυλων και υλικών, πολλές λέξεις άλλο σήμαιναν όταν επινοήθηκαν και άλλο σημαίνουν σήμερα, όπως π.χ η λέξη θεός, που άλλο σήμαινε την εποχή του Πλάτωνα και άλλο σήμερα. Και από δίπλα δημιουργείται η ανάγκη για καινούργιες λέξεις που θα ονοματίζουν νέες σχέσεις, έννοιες, ανάγκες και επιθυμίες, ιδέες και δράσεις. Κι σ'αυτό το πεδίο βρίσκουν δρόμους και συνεισφέρουν επώνυμοι κι ανώνυμοι γλωσσοπλάστες, κάτι που το ξέρουν όλοι οι γλωσσολόγοι του κόσμου.