Πίσω στο τότε, που απ'αυτήν την γωνιά που μας περιελάμβανε, μιας και μπορούσαμε ως εξέδρα να γινόμασταν ένα με την ομάδα μας.

Ποιους λοιπόν Ολυμπιακούς θυμάμαι ακόμα, ποιους από αυτούς που εκτός από το ράδιο και τις εφημερίδες, τους είχα δει και ζωντανά στο Καραϊσκάκη στη δεκαετία του '60, όπου με είχαν πάει καμιά εικοσαριά φορές γνωστοί της οικογένειας; Θυμάμαι λοιπόν, γιατί με "τρέλλαιναν", με τα κόλπα τους, τις εμπνεύσεις τους, τα πετάγματά τους, τις επελάσεις τους, τις μάχες τους, τα γκολ τους κι όλα τα εντελώς δικά τους, όλα αυτά που στα παιδικά μου μάτια ήταν σκέτη μαγεία, θυμάμαι λέω, όχι μόνο ως ονόματα αλλά και ως φιγούρες, κίνηση και κατορθώματα τον Σιδέρη, τον Υφαντή, τον Γιούτσο και τον Μποτίνο. Όλοι αυτοί ήταν η ομάδα κρούσης της θρυλικής ομάδας του Μπούκοβι το '65-'67, του Ούγγρου προπονητή που αναμόρφωσε κυριολεκτικά τον Ολυμπιακό και τον οδήγησε στην κορυφή μετά από 6 χρόνια όπου ο Παναθηναϊκός είχε πάρει 5 στα έξι πρωταθλήματα και το 6ο η ΑΕΚ μας. 

Για τον Μποτίνο τώρα, όταν μεγάλωσα και είχα πιο πολλές οπτικές παραστάσεις τον κατέγραψα μέσα μου ως χορευτή. Είχε αυτή την αέρινη τρίπλα, αυτή την εξαιρετική προσποίηση όπου φανταζόμουν πως όλοι αυτοί που τους τρίπλαρε θα αναρωτιόντουσαν μετά πως στο διάολο το κατάφερνε και τους άφηνε πίσω του σύξυλους.

Να συμπληρώσω εδώ πως μια ποδοσφαιρική επιθυμία μου ήταν να γίνω σαν κι αυτόν. Και βλογώντας τα γένια μου, το ωραίο είναι που δυο τρεις συνομήλικοι με τους οποίους έγινα φίλος μετά από χρόνια και που με είχαν δει να παίζω μπάλα στις αλάνες της Δραπετσώνας, μου είπαν ότι ήμουν αέρινος, ότι η τρίπλες μου είχαν κάτι το χορευτικό. Και όταν το άκουσα χάρηκα πολύ Βασίλη, μ'ακούς ε Βασίλη;  

Αυτή την αναφορά στο Βασίλη Μποτίνο την κάναμε εξ αιτίας του ότι χθες και σε ηλικία 77 ετών πέθανε αυτό το εξαιρετικό αριστερό εξτρέμ του παιδικού μου Ολυμπιακού, ναι πέθανε από κορωνοϊό. Από εδώ και πέρα και εις τον αιώνα τον άπαντα, καλή μπάλλα Βασίλη εκεί κάτω στα γήπεδα του παραδείσου. 

Πατώντας  εδώ  θα εμφανιστεί το άρθρο του Φώντα Τρούσα που δημοσιεύτηκε με τον τίτλο "Βασίλης Μποτίνος (1944-2022): Το κορυφαίο «11» των ελληνικών γηπέδων".

Κι  εδώ  11 ιστορίες για τον βιρτουόζο της μπάλας.