Το 1ο είναι ένα ποιήμα του Γιάννη Πάσχου με τίτλο "Γεύμα για δύο..."

Εκαθήσανε  για δείπνο

Και την κέρασε γι αρχή

μια σαλάτα εξωτική

Είχε μέσα πέπλα νύχτας

όνειρα χρυσής αυγής

και ορίζοντες άγνωστης αφής

Μίλησαν  ώρα πολύ

Για τα χρόνια που περάσαν

Για την  όμορφη βραδιά

Και αμήχανοι σταθήκαν

Μπρος στο γεύμα που τους σέρβιραν τελετουργικά

Να το αρνηθούν μπορούσαν

Κάποιο λάθος είχε γίνει

Άλλος το είχε παραγγείλει

Ήταν ξένο φαγητό

Πατώντας  oanagnostis.gr/afieroma-dirty-valentine-1  θα εμφανιστεί ολόκληρο το ποίημα.

To 2o, " Η θεραπεία της κυρίας Σίνγκερ", το έγραψε η Ροζίτα Σπινάσα.

Η κυρία Σίνγκερ στάθηκε μπροστά στην ανοιχτή ντουλάπα. Έκανε να τραβήξει την κρεμάστρα με το φόρεμα από μαύρη μουσελίνα· την αδυνάτιζε και της έδινε ένα κύρος που ένιωθε πως χρειαζόταν εκείνο το πρωινό. Μήπως όμως την έδειχνε σοβαρή και θλιμμένη; Μήπως έτσι χειροτέρευε τη θέση της, για την οποία έκλεισε το σημερινό ραντεβού; Το χέρι της στράφηκε στο λινό φουστάνι με τα κεντητά κόκκινα λουλούδια. Θα ήταν υπερβολικά χαρούμενο για κάποιο άλλο είδος γιατρού, όμως για τον κύριο Τζόι, που την περίμενε σε μια ώρα στο ιατρείο του στην Πέμπτη Λεωφόρο για να εφαρμόσει πάνω της την επαναστατική, όπως την χαρακτήριζαν στα γυναικεία κοσμικά πηγαδάκια, θεραπεία του, ήταν ό,τι έπρεπε.

Τα νεύρα της πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο: ο Γουίλιαμ και η Ελίζαμπεθ που επέμεναν να ξεφεύγουν από τις νταντάδες για να μπλεχτούν στα πόδια της τσιρίζοντας, η κυρία Άσκοτ που επέμενε να βάζει στα φαγητά πολύ αλάτι, ο Σπριτς που επέμενε να γαβγίζει από το πρωί μέχρι το βράδυ, ο Στίβεν που επέμενε να επιστρέφει νύχτα από το γραφείο στην Γουόλ Στριτ, με κόκκινους λεκέδες να κοσμούν τους γιακάδες των λινών πουκαμίσων του. Το πρόβλημα είχε ξεκινήσει με μια απλή ακεφιά, που γρήγορα μετατράπηκε σε έντονη δυσθυμία, για να καταλήξει σε δυνατούς, επίμονους πονοκεφάλους.

Οι αρωματικές σταγόνες ελάχιστα βοήθησαν και η κυρία Σίνγκερ γρήγορα βρέθηκε να μένει στο κρεββάτι όλη μέρα, προκειμένου να αποφύγει τις πηγές ενόχλησης που καραδοκούσαν έξω από το υπνοδωμάτιο – δηλαδή τους πάντες και τα πάντα. Μέχρι που, στη δεξίωση για τα στελέχη του Χρηματιστηρίου, η κυρία Γουάλας της μίλησε για τον δόκτορα Τζόι και τα μαγικά εργαλεία του, με τα οποία γιάτρευε την γυναικεία υστερία – έτσι χαρακτήριζε τις γυναικείες παθήσεις. Η θεραπεία του είχε γίνει ανάρπαστη, οι γυναίκες έκαναν ουρά έξω από το ιατρείο του, της είπε χαρακτηριστικά. Η κυρία Σίνγκερ ήταν σίγουρη πως η κυρία Γουάλας τα παραέλεγε· αυτό όμως δεν την εμπόδισε να κλείσει το επόμενο διαθέσιμο ραντεβού, το οποίο ήταν εκείνο το πρωινό, ώρα 11 πριν το μεσημέρι.

Ανέβηκε στην άμαξα με την ελπίδα να φτερουγίζει στο σφιχτοκουμπωμένο κορσάζ της. Όταν μπήκε στον ανελκυστήρα με τα σκαλιστά κάγκελα, το φτερούγισμα είχε γίνει χτυποκάρδι. Η γραμματέας του δόκτορος Τζόι την υποδέχτηκε· ήταν μια αυστηρή γυναίκα γύρω στα σαράντα, με μαύρα κοκάλινα γυαλιά και γκρίζα μαλλιά πιασμένα σε έναν σφιχτό κότσο. «Καθίστε παρακαλώ», της είπε δείχνοντας έναν πράσινο καναπέ Τσέστερφιλντ. Η κυρία Σίνγκερ βυθίστηκε στο πολυτελές δέρμα, όμως δεν χρειάστηκε να περιμένει για πολύ: σε λιγότερο από πέντε λεπτά η βαριά καρυδένια πόρτα άνοιξε κι ο δόκτορ Τζόι έκανε την εμφάνισή του. Ήταν ένας ψηλός ευθυτενής γκριζομάλλης· η φωνή του ήταν επιβλητική και βαριά, όμως η κυρία Σίνγκερ διέκρινε στο βλέμμα του ένα παράταιρο σπίθισμα.

Πατώντας  oanagnostis.gr/afieroma-dirty-valentine-2  θα εμφανιστεί ολόκληρο το διήγημα.

Το "Μανίκι" της Χαριτίνης Χ. Ξύδη είναι το 3ο διήγημα του αφιερώματος

Τον Φεβρουάριο του 1955, ό,τι είχα βγάλει το Γυμνάσιο, έφευγα φαντάρος στα σύνορα. Ξεκίνησα από το λιμάνι, παρθένος, άμαθος, άκαπνος, κοντοκουρεμένος και μύωψ.

Εκείνη την ημέρα, Παρασκευή βαριά, σκοτεινή σαν Μεγάλη, τη θυμάμαι ακόμα. Τα Willy’s Overland Jeep, μαζί με τα Τζέιμς και τις γαλατούδες, περνούσαν ανάμεσα στις καπναποθήκες, τις πολυάριθμες φάμπρικες, και προχωρούσαν σε νεκρική φάλαγγα, μεταφέροντας τους σκελετούς των στρατιωτών που έπεσαν στην Κορέα. Αν ήθελα να προλάβω το τρένο για τη Λάρισα έπρεπε να τρέξω.

Ξεροβόρι, το βαγόνι άδειο, πήρα τη θέση μου στο παράθυρο. Απέναντί μου, με κλειστά μάτια, μια ξανθιά, γύρω στα 15-20 χρόνια μεγαλύτερή μου. Φορούσε φούστα ανεβασμένη ψηλά στους μηρούς, γούνινο καπέλο, διχτυωτές κάλτσες και κοκκινάδι που έβγαινε έξω από τα χείλη.

Στο μέσον της διαδρομής άνοιξε τα μάτια καρφώνοντας τα δικά μου. Συγχρόνως, άνοιξε τα πόδια τόσο που είδα το χάβαρό της. Με έλουσε χρυσό κύμα από φως. Η ανάσα μου κόπηκε. Ιδρώτας και πυρετός ανεβοκατέβαιναν στην ραχοκοκαλιά μου. Παναγία μου! Πρώτη φορά έβλεπα άτριχο μουνί. Τα περιοδικά δεν έδειχναν ξυρισμένα.

Στον καβάλο άρχισε να πρήζεται το πουλί μου. Έβαλα το χέρι για να το ηρεμήσω, όσο εκείνη έγλειφε λάγνα το μεγάλο δάχτυλο και άγγιζε τα χείλη του ρόδου της. Πάλι και πάλι, μέχρι που άρχισε να στάζει ένα παχύρρευστο υγρό, θαμπό μέλι. Σαν σε παραίσθηση ένιωσα πως ράγιζαν τα γυαλιά μου· τα έβγαλα. Έκανε νεύμα να σηκωθούμε για τις τουαλέτες. Την ακολούθησα υπνωτισμένος.

Γονάτισε μπροστά μου, κατέβασε το φερμουάρ, έβαλε το στόμα πάνω στη φλογέρα μου. Κρούστηκα ολόκληρος σαν από μεθύσι και θέλησα να με μινάρει. Τα πνιχτά βογκητά μου έλιωναν, το ένα μέσα στο άλλο. Αυτή δεν αναστέναζε λιγότερο. Το ‘θελε, με φίλαγε με λύσσα στο λαιμό. Τρύπωσα στο μουνί της, που ήταν σαν τον Ισθμό της Κορίνθου, ίσα-ίσα στην αρχή, δεν ήξερα πώς έπρεπε να το κάνω. Σε λίγο, βαθιά της, έγινα τυφώνας που τη σάρωνε. Τα γυαλιά μου έσπασαν· έβλεπα καλύτερα χωρίς.

Για να εμφανιστεί ολόκληρο το 3ο διήγημα, πατήστε  oanagnostis.gr/afieroma-dirty-valentine-3 .

Η Μαριαλένα Σπυροπούλου έγραψε "Το ανεπαίσθητο ρίγος του ρόδου", που είναι το 4ο διήγημα.

Το μικρό της ψεύδισμα αρκεί για να σηκώσουν το κεφάλι τους οι ορτανσίες, τα ζουμπούλια, τα κατσούφικα γαρύφαλλα, οι μπροστινές ζηλιάρες ορχιδέες, λίγο πριν σηκωθούν από τη βραδινή ανάπαυλα. Καλημέρα. Με το συρτό μελαγχολικό της γρέζι, ανοίγει τα φώτα και συναντιέται χωρίς να το θέλει με τους αντικρυστούς καθρέφτες που δείχνουν τη λιγνή της όψη χωρισμένη σε μπρος και πίσω. Περπατάει ανάμεσα στον κήπο από τις πρασινάδες της, τις χειμωνιάτικες γλάστρες εσωτερικού χώρου, τα αειθαλή της και ατρόμητα φυτά. Αφήνει στο αποθηκάκι την τσάντα της, ανοίγει το ψυγείο και βουτάει μεμιάς χωρίς αναπνευστήρα στα υδροχαρή λουλούδια της μέσα στις μπλε, πράσινες, κόκκινες θήκες τους, ένα κεφάλι που μένει μόνο του μέσα στο νερό, κρατώντας ανέπαφο το σώμα από τις αισθήσεις.

Τα τριαντάφυλλα έχουν την τιμητική τους. Όλες οι ποικιλίες και τα χρώματα στρέφουν το κεφάλι τους σε εκείνη και ένα μικρό πετάρισμα στα πέταλά τους τής θυμίζουν ότι πρέπει να βγάλει σήμερα τις κορδέλες για να στολίσει τις βιτρίνες. Τα τζάμια θα γεμίσουν παντού μεγάλες κόκκινες καρδούλες.

14 Φεβρουαρίου, σε λίγες μέρες. Γιορτή για το μαγαζί, για τα λουλούδια της, για τους ερωτευμένους. Εκείνη και φέτος δεν γιορτάζει. Δεν της αρέσει η γιορτή και εάν δεν είχε κληρονομήσει από τον θείο της το ανθοπωλείο, δεν θα έδινε καμία σημασία στον Άγιο Βαλεντίνο και στα αγγελάκια του. Αλλά εδώ στο μικρό της πολύχρωμο καταφύγιο, κάθε χρόνο και φέτος γιορτάζει τον Βαλεντίνο και τη Βαλεντίνα με τους πιτσιρικάδες που θα αγοράσουν από ένα λουλουδάκι, τα κορίτσια που θα ζητήσουν εκείνες τις καρδούλες αγκαλιά με το αρκουδάκι και τους μεγαλύτερους σε ηλικία άνδρες που θα θυμηθούν και φέτος την αγάπη της ζωής τους. Όταν το πρώτο κύμα των αθώων ερωτευμένων κοπάσει, θα αρχίσουν τα τηλέφωνα από τους εραστές. Δεν έρχονται από κοντά αλλά δίνουν τηλεφωνικά τη μικρή ή μεγάλη παραγγελία τους, για να πάει στο σπίτι της ερωμένης τους ένα καλάθι, ένα κασπό, τριαντάφυλλα όσα τα χρόνια και οι νύχτες που πέρασαν κοντά. Γιατί εάν μετρούσαν τις νύχτες που περνούσαν μακριά, μάλλον δεν θα συνέφερε να στείλουν λουλούδια, άλλωστε δεν διέθετε φορτηγό για τις μεταφορές.

Οι πιο σταθεροί της πελάτες έχουν και μια κάρτα που στέλνουν, πολλές φορές τα ίδια λόγια, αιώνια δικός σου, η αιωνιότητα είναι η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση, αλλάζουν το αρχικό όνομα, η μικρή ανθοπώλις κάθε χρονιά που περνάει, τους γνωρίζει καλά. Ενώ μιλάει μαζί τους τηλεφωνικά, συνεννοούνται με τα μάτια, πού θα πάει πού η κάθε κάρτα. Οι πιο γρήγοροι δεν γράφουν καν όνομα να μην μπερδεύονται. Και εκείνη γνωρίζει κάθε φορά τι να μη ρωτάει και τι να αποφεύγει. Από τις παραγγελίες και τα ποσά καταλαβαίνει ποια είναι η σύζυγος και ποια η ερωμένη. Ακόμα και από τις ποικιλίες των τριαντάφυλλων που διαλέγουν. 

Πατώντας  oanagnostis.gr/afieroma-dirty-valentine-4  θα εμφανιστεί ολόκληρο το διήγημα.