Κυριακή, 13 Φεβρουαρίου 2022 11:22
O περίβολος του Ναού του Ήρεμου Δράκου στο Κιότο με τις 15 πέτρες είναι σημείο διαλογισμού, από το fb
Συντάκτρια Ελένη Ε. Νανοπούλου
Maria Dedoussi. Στο Κιότο, στον περίβολο του Ναού του Ήρεμου Δράκου, υπάρχει ένας «ξηρός» κήπος, κήπος χωρίς πρασινάδα δηλαδή.
Είναι ένα ορθογώνιο 248 τετραγωνικών μέτρων, μέσα στο οποίο βρίσκονται τοποθετημένες -σε πέντε ομάδες- 15 πέτρες διαφορετικών μεγεθών.
Τον κήπο μελετούν οι μισές επιστήμες του πλανήτη, από τους αρχιτέκτονες ως τους μαθηματικούς, προσπαθώντας να αναλύσουν και να καταλάβουν (ανεπιτυχώς) τη διάταξη των πετρών, από την οποία προκύπτει ένα ιδιαίτερο φαινόμενο:
Σε όποιο σημείο κι αν στέκεσαι, περιμετρικά του κήπου, μπορείς να δεις 14 πέτρες, αλλά ποτέ και τις 15.
Μια απ' όλες, διαφορετική ανάλογα με την οπτική γωνία, πάντα κρύβεται.
Ο κήπος είναι ζεν, δηλαδή ένα σημείο για διαλογισμό.
Συμφωνα με τους ίδιους τους μοναχούς, η 15η πέτρα σού αποκαλύπετεται μόνο όταν φτάσεις στη φώτιση, μόνο τότε μπορείς να δεις το όλον.
Γι αυτό κάθονται με τις ώρες και τον κοιτάνε, διαλογιζόμενοι.
Μέχρι να φτάσει κάποιος στη φώτιση, πάντως, ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος για να δει και τις 15 πέτρες, είναι να ανέβει αρκετά ψηλά, πάνω από τον κήπο.
Να πάρει απόσταση δηλαδή.
Η απόσταση από τα πράγματα, συνδέει εδώ τη βουδιστική φιλοσοφία με το ρεαλισμό.
Στην πρώτη περίπτωση είναι πνευματική απόσταση, στη δεύτερη φυσική αποσταση.
Όσο παραμένει κανείς κοντά στον κήπο θα βλέπει μόνο τις 14 πέτρες και θα χάνει τη 15η, εκείνη που θα συμπληρώνει το παζλ.
Όπως συμβαίνει με όλες τις επιστήμες, με όλα τα πράγματα στη ζωή βασικά, θα χάνει το ένα εκείνο στοιχείο που θα του επιτρέπει να δει όλη την αλήθεια και όχι μόνο τμήμα της.
Σταδιακά, θα επιλέξει να στέκεται μόνο στο σημείο εκείνο στο οποίο έχει τη θέα που του αρέσει περισσότερο.
Να βλέπει το τμήμα της αλήθειας που τον βολεύει περισσότερο.
Είναι και συνήθεια αυτό, είμαστε όντα που αισθανόμαστε ασφάλεια στις συνήθειές μας, όσο λάθος κι αν ξέρουμε ότι είναι αυτές.
Το σκέφτομαι συχνά τις τελευταίες μέρες, βλέποντας όλο και περισσότερους ανθρώπους να στέκονται αμετακίνητοι στο ίδιο σημείο και να πιστεύουν ότι βλέπουν το όλον, ενώ τελικά δεν βλέπουν τίποτα.
Δεν είναι απλό, σκέφτομαι, να δεις και τις 15 πέτρες, η αποστασιοποίηση έχει μεγάλο κόστος.
Όσο ανεβαίνεις, ή «ανεβαίνεις», αποχωρίζεσαι τα γνώριμα, διαχωρίζεσαι από αυτό που ήξερες ότι είναι ο κόσμος, η πραγματικότητα, ο εαυτός σου ο ίδιος, όσα (νόμιζες ότι) πίστευες, (νόμιζες ότι) ήξερες και (νόμιζες ότι) αισθανόσουν.
Κι αυτό που θα δεις, τελικά, μπορεί να μην σου αρέσει.
Έχει ενδιαφέρον, όμως, αντί να προσαρμόζεις την αλήθεια στα μέτρα σου, να προσαρμόζεσαι εσύ σε αυτήν.
Σχόλιο στην ανάρτηση.
Marialena Tsirli
Έχω πάει, είναι μοναδικής ομορφιάς κήπος, δεν μπορεί να το καταλάβει κανείς πριν βρεθεί εκεί. Υπάρχει μια συγκλονιστική ενέργεια κι εγώ που δεν το έχω καθόλου με τον διαλογισμό έφυγα από εκεί σαν υπνωτισμένη.
-
Μου αρέσει!Πήγα το 2015. Το είχα δει σαν παιχνίδι τότε, μου έδειξες νέα οπτική γωνία.Anastasia AndreolaΠήγα το 2015. Το είχα δει σαν παιχνίδι τότε, μου έδειξες νέα οπτική γωνία.
Κατηγορία
Άρθρα άλλων που μας άρεσαν
Τελευταία άρθρα από τον/την Ελένη Ε. Νανοπούλου
- 13 φράσεις του Ευγένιου Τριβιζά για τα παιδιά που μας έκαναν κλικ
- Paula Rego (26/1/1935 – 8/6/2022) Η ζωγράφος που βοήθησε να αλλάξει ο κόσμος, της Έφης Φρυδά
- Podcast για τη ζωή και το έργο του Γεώργιου Παπανικολάου από το Ίδρυμα Ευγενίδου και το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς
- Αύρα - Δημήτρης Παναγόπουλος: Ένα Τραγούδι Μια Ιστορία
- 12 κεράκια της Αγγελικής Πεχλιβάνης για την κουλτούρα της βίας στον χώρο του σχολείου