Χωρίς να επεκταθώ σε κορυφαία ζητήματα όπως το φεμινιστικό κίνημα, τα μακριά μαλλιά, το ζιβάγκο, η αφαίρεση της γραβάτας, το μπλου τζιν σε επίσημες εμφανίσεις, είχαν γίνει συνηθισμένο φαινόμενο στο δημόσιο χώρο πριν δημιουργήσουν φλογερές συζητήσεις κατά την εμφάνιση τους στην βουλή ή σε άλλα δημόσια κτίρια. Οι ομοφυλόφιλοι περνώντας «δια πυρός και σιδήρου» έχουν κατακτήσει ικανοποιητικά αν και όχι ολοκληρωτικά την ισότιμη θέση που τους αναλογεί δίπλα στους ετεροφυλόφιλους στην δημόσια σφαίρα. Η «ετερόφυλη» εμφάνιση όμως δεν έχει κατακτήσει ακόμη τους περισσότερους χώρους, προφανώς θα τους κατακτήσει ευχόμαστε από δω και μπρος χωρίς να περάσει «δια πυρός και σιδήρου» άλλη μια φορά.

Εμπειρικές είναι οι παρατηρήσεις μου και εμπειρικά τα συμπεράσματα μου και θα ‘λεγα στην σύγχρονη εποχή θα μπορούσε η κοινωνιολογία να διδάσκει τους ιστορικούς μηχανισμούς αλλαγής συνηθειών στις κοινότητες. Αλλά δεν το κάνει και η κοινωνία λούζεται τις συνέπειες.

Η εκπαίδευση εξακολουθεί να κάνει όμως κάτι άλλο. Να επιβάλλει στην εφηβεία κανόνες χωρίς καμιά εξήγηση με ένα πολύ απλό «γιατί έτσι…», διδάσκοντας την στην ουσία να θέλει κι αυτή με την σειρά της να επιβάλλει την αμφισβήτηση της «γιατί έτσι…».

Και μια πρόκληση μετατράπηκε σε σύγκρουση.

Η ανικανότητα του εκπαιδευτικού να εξηγήσει το «παράδοξο» και η προσωπική του κοινωνική ανεπάρκεια εκφράστηκε με το επιχείρημα «είσαι ντροπή της κοινωνίας».

Η κοινωνική ανεπάρκεια του πρέπει να διερευνηθεί από το υπουργείο αν είναι άξιος να παραβρίσκεται στο απόλυτα ευαίσθητο περιβάλλον ενός «εργαστηρίου ένταξης νέων ατόμων στην κοινωνία» όπως (πρέπει να ) είναι το σχολείο.

Η προκλητικότητα του έφηβου, είναι αμελητέα και αντιμετωπίσιμη.