Αυτό που μου άρεσε στη Μόνικα Βίτι και όχι μόνο στις ταινίες του Αντονιόνι, ήταν που κατάφερνε με ένα συγκρατημένο παίξιμο να εκφράζει πολλά ταραγμένα κι ασαφή και ιδιαίτερα μέσα από χαρακτήρες που δεν ήταν οι συνηθισμένοι της εποχής, άνθρωποι σε σχέσεις αποξένωσης και αδιέξοδης κρίσης σε κατάσταση σύγχυσης και αναζήτησης νέων ρόλων. Κατάφερνε έτσι και μου έβγαζε έναν εαυτό κρυμμένο σε διάφορες σκιές της παιδικής ηλικίας. Με την φινετσάτη εκπομπή της κέρδιζε την εμπιστοσύνη μου, ίσως, όπως φαντασιωνόμουν, ως ομοιοπαθούσα, για να της εκφράσω τους κόμπους των ανέκφραστων και μάλιστα όχι σε ψυχαναλυτικά ντιβάνια αλλά σε τραπεζάκια μικρών ζαχαροπλαστείων ή σε μεγάλες βόλτες σε καταπράσινα πάρκα. Κι ένα στοιχείο της που συνείσφερε για τέτοιες επαφές ήταν το πρόσωπό της, όπου στα μάτια μου όλα σ'αυτό ήταν ρευστά και διφορούμενα, οικεία και απόμακρα. 

 Ρεπορτάζ. Η Μόνικα Βίτι, η Ιταλίδα ηθοποιός που φώτισε το έργο του Μικελάντζελο Αντονιόνι, πέθανε σε ηλικία 90 ετών, όπως ανακοίνωσε ο υπουργός Πολιτισμού Ντάριο Φραντσεσκίνι. Σύμφωνα με την Corriere Della Sera, η ηθοποιός που έπασχε από τη νόσο Αλτσχάιμερ, πέθανε την Τετάρτη.  

 Στην αίθουσα Τύπου του Φεστιβάλ Ιταλικού Τραγουδιού του Σανρέμο, το οποίο άρχισε χθες, Τρίτη, όλοι οι δημοσιογράφοι, μόλις πληροφορήθηκαν την είδηση της Μόνικα Βίτι, σηκώθηκαν όρθιοι και -εμφανώς συγκινημένοι- τίμησαν τη μνήμη της με παρατεταμένο χειροκρότημα.

«Αντίο Μόνικα Βίτι, αντίο στην βασίλισσα το ιταλικού σινεμά. Η σημερινή είναι μία ημέρα μεγάλης θλίψης, μία μεγάλη καλλιτέχνις και μία μεγάλη Ιταλίδα χάθηκε», αναφέρει στην ανακοίνωσή του ο υπουργός. Ο πρώην δήμαρχος της Ρώμης και κριτικός κινηματογράφου Βάλτερ Βελτρόνι, γνωστοποίησε την είδηση μέσα από ανάρτησή του στο Twitter. «Ο Ρομπέρτο Ρούσο, σύντροφός της όλα αυτά τα χρόνια μου ζητά να επικοινωνήσω ότι η Μόνικα Βίττι δεν είναι πια μαζί μας. Το κάνω με μεγάλη θλίψη, στοργή και νοσταλγία», έγραψε στον λογαριασμό του στη δημοφιλή πλατφόρμα. 

«Είχε καταφέρει να γίνει αγαπητή, να επικρατήσει και ως κωμική ηθοποιός, κάτι το πολύ σπάνιο για μια γυναίκα», έλεγε ο Αλμπέρτο Σόρντι, ενώ είχε διευθύνει και η ίδια, ως σκηνοθέτης, κινηματογραφικά έργα. Ο Ιταλικός Τύπος γράφει σήμερα ότι «η Μόνικα κατάφερνε να είναι συγχρόνως θελκτική, πνευματώδης, αινιγματική, λαϊκή και πανέξυπνη». 

Συλληπητήριο μήνυμα στην οικογένεια της Βίτι έστειλε και ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι. «Ήταν μια ηθοποιός με μεγάλη ειρωνεία και εξαιρετικό ταλέντο. Κατέκτησε γενιές Ιταλών με την ομορφιά της, το πνεύμα της, την υποκριτική της ικανότητα. Συνέβαλε στην λάμψη του ιταλικού κινηματογράφου», έγραψε ο Ιταλός πρωθυπουργός.

 «Ήταν η πρώτη που με ενθάρρυνε να συνεχίσω αυτή την δουλειά. Οι νέες ηθοποιοί πρέπει να μελετήσουν πολύ προσεκτικά τις ερμηνείες της, αποτελούν περιουσία ανεκτίμητη», τόνισε ο Ιταλός ηθοποιός Κάρλο Βερντόνε.

Η καριέρα και οι διακρίσεις

 Στο θέατρο είχε ερμηνεύει Σαίξπηρ, Μολιέρο και Μπρέχτ. Παράλληλα, διέπρεψε και στο χώρο της μεταγλώττισης. Με τη χαρακτηριστική φωνή της, προκάλεσε το ενδιαφέρον σκηνοθετών και παραγωγών και γρήγορα έγινε πρωταγωνίστρια του ιταλικού κινηματογράφου. Βλέποντας την να μεταγλωττίζει, ο Μικελάντζελο Αντονιόνι είπε το εξής: «αυτή η κοπέλα έχει ωραίο κεφάλι, θα μπορούσε να κάνει και σινεμά».

 Η Βίτι, που πρωταγωνίστησε στην κινηματογραφική τριλογία του Αντονιόνι «L’avventura, La Notte, L’eclissi» («Η Νύχτα, η Έκλειψη, Κόκκινη Έρημος», καθώς και την ταινία του «Red Desert» («Deserto Rosso») τη δεκαετία του 1960, προβάλλοντας το εύρος στις ερμηνείες της και κάνωντάς την αναγνωρίσιμη και σε άλλου είδους φιλμ. Συνεργάστηκε με τον Μάριο Μονιτσέλι και συμπρωταγωνίστησε με τον Σόρντι σε πολλές επιτυχημένες ταινίες. Άλλες συνεργασίες της ήταν με τους Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Αλέν Ντελόν, Ρίτσαρντ Χάρις, Μάικλ Κέιν και Ντερκ Μπόγκαρντ. 

Κέρδισε 5 βραβεία David di Donatello στην κατηγορία Καλύτερης Ηθοποιούς, 7 ιταλικές Χρυσές Σφαίρες Καλύτερης Ηθοποιού, τη Χρυσή Σφαίρα για το σύνολο της καριέρας της στον κινηματογράφο και τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. 

Άλλες αξιοσημείωτες δουλειές της ηθοποιού ήταν οι: «On My Way to the Crusades, I Met a Girl Who…» (1967) με τον Τόνι Κέρτις, «The Girl with a Pistol» (1968) με τον Στάνλεϊ Μπέικερ, «The Bitch Wants Blood» (1969) και «Help Me, My Love» (1969) με τον Σόρντι. Με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι συμπρωταγωνίστησε στην επιτυχημένη ρωμαντική κωμωδία «Dramma della gelosia» (1970). Επιπλέον συμμετείχε στις «Le coppie» (1970) με τον Σόρντι, «The Pacifist» (1970), «La supertestimone» (1971), «That’s How We Women Are» (1971), και «Orders Are Orders» (1972). Συμμετείχε και σε μια εκδοχή της «La Tosca» (1973) και στην ταινία του Σόρντι «Polvere di stelle» (1973) για την οποία κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού.    

Συμπρωταγωνίστησε με την Κλαούντια Καρντινάλε στις ταινίες «The Immortal Bachelor» (1975) και «Blonde in Black Leather» (1975). Η δεύτερη αγγλόφωνη ταινία της Βιτι ήταν η «An Almost Perfect Affair» (1979) σε σκηνοθεσία Μάικλ Ρίτσι, η οποία διαδραματίστηκε κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. 

Τον Ρούσο τον παντρεύτηκε το 2000, με τον οποίο ήταν σε σχέση από το 1973.  Η τελευταία της δημόσια εμφάνιση ήταν το 2002 στην παριζιάνικη πρεμιέρα του θεατρικού μιούζικαλ «Notre-Dame de Paris». Το 2018, ο σύζυγός της επιβεβαίωσε την είδηση ότι ζούσε μαζί του στο σπίτι τους στη Ρώμη και την πρόσεχε με τη βοήθεια φροντιστή.