Άραγε έχουμε σκεφτεί πως είναι να ζεις μια ζωή χωρίς ανθρώπους γύρω σου; Για αρχή καλησπέρα σας, είμαι 22 ετών χωρίς κανένα φίλο.. Μπορώ να πω ότι πριν ένα 1,5 χρόνο αν με ρωτούσες αν μπορώ χωρίς κάποιον δίπλα μου θα σου έλεγα ναι μια χαρά θα είμαι τι θα γίνει δηλαδή; Αλλά όταν το βιώνεις τελικά έχει μεγάλη διαφορά. Προσπαθείς να γεμίσεις αυτό το κενό με πράγματα που κάνεις μόνη σου αλλά ποτέ δε γεμίζει. Έχω την τάση να απομακρύνομαι από τους γύρω μου άθελά μου τις περισσότερες φορές με αποτέλεσμα μετά να μην μπορώ να έρθω κοντά τους.Αυτή πρέπει να είναι η κυριότερη αιτία του θέματος. Πριν δύο χρόνια είχα φίλους, γνωστούς βγαίναμε κάναμε πλάκες τα πάντα, μετά όμως ήρθε η καραντίνα λόγο COVID και άλλαξαν όλα. Δεν βλεπομασταν σχεδόν καθόλου, ύστερα μετακόμισα από αυτήν την πόλη σε άλλη λίγα χιλιόμετρα μακριά και χάσαμε επαφές, μετά από λίγο καιρό όμως βρέθηκαμε και είπαμε να ξανασυναντηθούμε όποτε μπορούμε λόγο δουλειάς και απόστασης αλλά δεν έγινε ποτέ. Ούτε από την μεριά μου είτε από την μεριά τους. Νιώθω ξεχασμένη απ’ όλους. Νιώθω ένα τεράστιο κενό μέσα μου και όσες φορές το σκέφτομαι είμαι στο τσακ να πάρω ένα τηλέφωνο αλλά έχουμε περάσει 2 χρόνια. Νιώθω ότι θα είμαι βάρος πια. Τελικά είναι δύσκολες όλες αυτές οι σχέσεις. Είχα φίλη που ειμασταν μαζί στα πάντα από το δημοτικό μέχρι το 2019 που τελείωσαν όλα και απάντηση δεν έχω να δώσω για τον λόγο απλά αλλάξαμε παρέες και καταστάσεις.. Επισημαίνω πάλι ότι όλο αυτό έχει να κάνει με φίλους και όχι συντρόφους. Νομίζω ότι αυτά τα δύο θέματα έχουν ένα μεγάλο χάσμα ανάμεσα τους. Δεν μπορώ να πω ότι επειδή είμαι σε μια σχέση εδώ και αρκετά χρόνια δεν θέλω φίλους ή ακόμα καλύτερα δεν τους χρειάζομαι επειδή έχω τον ΕΝΑΝ. Είναι μεγάλο λάθος να νομίζουμε κάτι τέτοιο. Ο φίλος είναι κάτι το οποίο δεν συγκρίνεται με τον δεσμό. Άλλο το ένα άλλο το άλλο…
ΑΠΟ ΤΗΝ – Άρτεμις
