Να όμως που φέτος τον Σεπτέμβριο ένα παρόμοιο αφιέρωμα έχει εντάξει στο πρόγραμμά του και το Τορόντο, του οποίου το φεστιβάλ έχει μεγάλη επιρροή στην κινηματογραφική πιάτσα της Βορείου Αμερικής.

Στο φεστιβάλ αυτό υπάρχει ένα πρόγραμμα, το "City to City". Για το πρόγραμμα αυτό, που θα εφαρμοστεί για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ κ.Μπέιλι δήλωσε: " Θέλουμε να συστήσουμε στο κοινό μας νέες γενιές κινηματογραφιστών, που δεν φοβούνται να ξαναγράψουν τους κανόνες. Όταν αρχίσαμε να σκεφτόμαστε σχετικά με τις αιφνιδιαστικά πρωτότυπες ταινίες που πρόσφατα αναδύθηκαν από αυτήν την αρχαία και σύγχρονη πόλη, καταλήξαμε πως η Αθήνα ήταν η τέλεια επιλογή μας για φέτος".

Οι δέκα ταινίες, παραγωγής 2011 - 2013, που επέλεξαν οι Μπέιλι και Δημήτρης Εϊπίδης ( διευθυντής του φεστιβάλ Θεσ/νίκης) είναι οι εξής: "JACE", του Δημήτρη Καραμαγγιώλη. "Miss Violence", του Αλεξάνδρου Αβρανά - επίσημη συμμετοχή στο φετεινό φεστιβάλ Βενετίας. "Septebmer", της Πέννυς Παναγιωτοπούλου. "To the wolf", Των Χριστίνας Κουτσοπύρου και Άριαν Χιούζ. "Wasted Youth", των Αργύρη Παπαδημητρόπουλο και Γιαν Φόγκελ. "Wild Duck", του Γιάννη Σακαρίδη. "Άδικος κόσμος", του Φίλιππου Τσίτου. "Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά", της Ελίνας Ψύκου. "Η κόρη", τυ Θάνου Αναστόπουλου. " Να κάθεσαι και να κοιτάς", του Γιώργου Σερβετά. Δεν καταλάβαμε όμως γιατί απουσιάζει η ταινία "Αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού", του Έκτορα Λυγίζου, η οποία πήρε φέτος το βραβείο καλύτερης ταινίας από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Μήπως γιατί δεν έχει σχέση με την Αθήνα; Δεν ξέρω, θα σας γελάσω ό,τι κι αν πω.

Ο Εϊπίδης μεταξύ άλλων δήλωσε τα εξής: "Το ελληνικό σινεμά έπειτα από μια μακρά χειμέρια νάρκη βρήκε τελικά το δρόμο προς το προσκήνιο. Μια σειρά νέων κινηματογραφιστών έχουν φέρει τα πάνω κάτω. Δουλεύοντας με ελάχιστα μέσα, συχνά ανταλλάσοντας υπηρεσίες ο ένας στην παραγωγή του άλλου, παρήγαγαν ταινίες που κέρδισαν την προσοχή σ'ολόκληρο τον κόσμο". Το μόνο που θα προσθέσουμε εμείς, σαν ευχή, είναι, να βρει τουλάχιστον ένα μέρος του νέου ελληνικού κινηματογράφου και το τρόπο εκείνο που, δίχως να χάσει τη ψυχή του, να μαγεύει, εκτός από το παγκόσμιο σινεφίλ κοινό των φεστιβάλ και όσο γίνεται πιο πολλούς ανθρώπους εδώ στην χώρα μας. Διότι είναι γεγονός πως από εισιτήρια, όσες απ' αυτές τις ταινίες έχουν βγει στις αίθουσες, έχουν κόψει λίγα.  

Απ'αυτές έχω δεί δύο, το Wasted Youth και τον Άδικο κόσμο. Καλοφτιαγμένες ταινίες, με εικόνες που με άγγιξαν κοιτάζοντάς με στα μάτια και με σκληρές ενδιαφέρουσες ιστορίες κοντά στην πραγματικότητά μας. Η πρώτη έχει μεγαλύτερη αμεσότητα και η δεύτερη ένα εμπνευσμένο λοξό κοίταγμα.

Έχω να πω ακόμη δύο πράγματα. Λοιπόν, από τις δέκα ταινίες, τις τρεις τις έχουν σκηνοθετήσει γυναίκες. Στα καλλιτεχνικά πράγματα και εν γένει στις δημιουργίες δεν ισχύει η ποσόστωση που εφαρμόζουν κάποια κόμματα. Αλλά συγκριτικά με τις προηγούμενες δεκαετίες μία μικρή αύξηση της γυναικείας παρουσίας είναι εμφανής και μακάρι τα αποτελέσματα να είναι καλά και να δώσουν έτσι ώθηση και θάρρος και σε άλλες δημιουργούς.

Το δεύτερο έχει να κάνει με τους τίτλους των ταινιών. Οι έξι έχουν αγγλικούς τίτλους, τις μέτρησα. Δεν μ'αρέσει αυτό. Όπως δεν μ'αρέσουν κι εκείνα τα άρθρα που στις 10 λέξεις που χρησιμοποιούν οι αρθογράφοι τους, η μία είναι ξένη, συνήθως αγγλική. Εντάξει δεν έχω όλες τις πληροφορίες, αλλά δεν θυμάμαι καμιά γαλλική, ιταλική ή τούρκικη ταινία που να έχει αγγλικό τίτλο. Δηλαδή τι θέλει να μας πει ο ξένος τίτλος, ότι είμαστε μοντέρνοι, παγκοσμιοποιημένοι; Και σε τι παραπέμπει, τι επιδιώκει να πετύχει μ'αυτόν; Μήπως δεν υπάρχουν οι κατάλληλες ελληνικές λέξεις για να εκφράσει με λίγες λέξεις ο παραγωγός/σκηνοθέτης/σεναριογράφος το μήνυμα και το νόημα της ταινίας; Ή, θέλουν να μας πουν, ότι τάχα στερείτε η ζωή μας αυθεντικότητα και είμαστε πιθηκάκια των Αμερικάνων; Δεν μ'αρέσουν οι ξένοι τίτλοι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Σα μόδα μου φαίνεται. Κι ελπίζω οι ηθοποιοί να μιλάνε Ελληνικά. Το θέμα είναι τι και πως θα τσιμπήσει τους κινηματογραφιστές μας για να σκεφτούν τους ξενόγλωσσους τίτλους τους. Παρομοίως και οι εισαγωγείς ταινιών, που πολλές ταινίες τις βγάζουν στην αγορά με τον αγγλικό τους τίτλο. Δεν ξέρω πως σκέφτονται, αλλά οκνηρία μου βρωμάει. Και μία άνευ όρων παράδοση στον ξένο τίτλο που έτσι έγινε γνωστός παγκοσμίως. 

Στο Τορόντο θα είναι παρών και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου που θα προσπαθήσει να προωθήσει τις 10 αυτές ταινίες και σε άλλες αγορές. Ευχόμαστε τα καλύτερα.